Ο ζωγράφος –και όχι μόνον– Σώτος Ζαχαριάδης, αποτελεί το αντικείμενο της ταινίας του Γιάννη Φραγκούλη, «Σώτος, ζωγράφος, αειπράγμων». Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να υπερπηδήσει τη γοητευτική ευκολία της τηλεοπτικής προσέγγισης των ομιλουσών κεφαλών και να αγγίξει την ουσία της τέχνης του κινηματογράφου. Δηλαδή, να προσδώσει έναν αδιόρατο μυθοπλαστικό μανδύα χωρίς όμως να κάνει ταινία μυθοπλασίας αλλά παραμένοντας πιστός στο ντοκιμαντέρ.
Γνωρίζοντας πολύ καλά το θέμα του, αλλά ακόμη καλύτερα το τι ήθελε να κάνει, ο Φραγκούλης φέρνει τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη Σώτο κοντά στον θεατή, σε βαθμό που όλο το εγχείρημα, να μοιάζει με μεταξύ τους συνομιλία, δηλαδή Σώτου και θεατή, με τον σκηνοθέτη σε ρόλο απλού διαμεσολαβητή.
Εν τέλει το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, καθώς το πλούσιο οπτικό υλικό και οι παρεμβάσεις των ανθρώπων που μιλούν για τον Σώτο, βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία. Έτσι επιτυγχάνεται αυτό το οποίο είναι το ζητούμενο κάθε ταινίας, δηλαδή ο σκηνοθετικός ρυθμός, ο οποίος θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι λήψεις (γωνίες και κάδρα) που σε πολλές περιπτώσεις ξεφεύγουν από την κλασική κινηματογράφηση, προσδίδοντας μια ιδιαίτερη αισθητική πρόταση.
Θέλω όμως να κάνω κάποιες παρατηρήσεις. Νομίζω πως θα έπρεπε να περιοριστεί η συχνότητα εμφάνισης του ανθρώπου που παίρνει τη συνέντευξη. Επίσης σε ένα-δυο σημεία, θα μπορούσαν οι μονόλογοι των συνεντευξιαζόμενων να εμπλουτιστούν με εικόνα ενώ υπάρχουν κάποια προβλήματα στο μοντάζ. Ο Γιάννης Φραγκούλης κατάφερε να δώσει ένα, σε βάθος, πορτρέτο του Σώτου Ζαχαριάδη, τόσο του έργου του όσο και του ανθρώπου, εντάσσοντάς τον μέσα στην καθημερινότητα. Μας κάνει κοινωνούς των πολύπλευρων δράσεών του, όχι μόνον στον χώρο της δημιουργίας. Με λίγα λόγια αφενός δεν αφήνει καμία πτυχή του Σώτου ανεξερεύνητη, αφετέρου κρατά τον θεατή σε εγρήγορση με αμείωτο το ενδιαφέρον του. (Προβάλλεται αποκλειστικά στο Studio στην Αθήνα.)