Καταστροφή και Αναγέννηση, τα δύο σημεία ενός κύκλου που αποτελούν την αρχή και το τέλος του ταυτόχρονα. Η αέναη κίνηση της ζωής, η οποία στην αρχαία ελληνική μυθολογία συνοψίζεται στο πρόσωπο του θεού Διόνυσου, ο οποίος μια μέρα ξεκίνησε από το Μακρύγιαλο Πιερίας και ταξίδεψε σε χώρες μακρινές, χώρες παράξενες, χώρες που οι άνθρωποι μιλούν γλώσσες ακατανόητες. Εκείνος όμως κατάφερε να τους φέρει κοντά, να δημιουργήσει μια γλώσσα κατανοητή για όλους. Το ταξίδι του Διόνυσου ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια, όταν ο θεός βρήκε θέση στο μυαλό ενός ανθρώπου κι έφυγε μαζί του από τη γη της Πιερίας. Ήταν τότε που ο Θεόδωρος Τερζόπουλος έφυγε για το Βερολίνο κι ύστερα για άλλα μέρη όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Ταϊβάν, η Κολομβία, πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Και ήταν τότε ο Τερζόπουλος, με έμπνευση τον θεό Διόνυσο, άρχισε να δημιουργεί την κοινή γλώσσα των ανθρώπων, τη γλώσσα του θεάτρου.
Το μεγάλο κι αδιάκοπο ταξίδι του Θεόδωρου Τερζόπουλου, ενός από τους πιο σημαντικούς θεατράνθρωπους που γέννησε αυτή η χώρα, ακολουθεί ο σκηνοθέτης Σπύρος Τσιφτσής στο ντοκιμαντέρ του «Διόνυσος». Ενός ανθρώπου ο οποίος με την πρωτοποριακή παράσταση των Βακχών, το 1986, τάραξε τα νερά του θεάτρου, με τη ριζοσπαστική του ματιά. Μια τεράστια επιτυχία, μια παράσταση σταθμός και μια συνέχεια εξίσου εντυπωσιακή, με το ανέβασμα πολλών ακόμη θεατρικών έργων σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά και με τη δημιουργία του θεάτρου Άττις, στο Μεταξουργείο, το μέρος που ο ίδιος ο Τερζόπουλος θεωρεί σπίτι του.
Ο Τσιφτσής φτιάχνει αφενός μια βιογραφία, αφετέρου μας φέρνει σε επαφή με το έργο του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Ενός ανθρώπου ο οποίος αφηγείται με λόγο ρέοντα και ζωντανό στιγμιότυπα της ζωής του και ταυτόχρονα τον βλέπουμε να διδάσκει τους ηθοποιούς, να μιλά για τη δουλειά του και όλα αυτά να συνδέονται με κομμάτια από τις παραστάσεις του. Κι αυτό που καταφέρνει είναι στ’ αλήθεια αξιοθαύμαστο. Μέσα σε 95 λεπτά δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα για τη ζωή, το έργο και την προσωπικότητα του ανθρώπου. Χωρίς πλατειασμούς και με καθαρά κινηματογραφική ματιά, με μια προσέγγιση η οποία εμπεριέχει και το συναισθηματικό στοιχείο, ο Σπύρος Τσιφτσής μας προσφέρει ένα πανέμορφο φιλμ το οποίο ο θεατής το «ρουφά» χωρίς ούτε λεπτό να βαρεθεί. Με σκηνοθετικό ρυθμό, ευρηματικό σενάριο, καλή φωτογραφία και προσήλωση στο θέμα του, ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται με σεβασμό στο πρόσωπο του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Λιτός και όχι πολυλογάς, συγκεκριμένος και όχι απεραντολόγος, προσηλωμένος και όχι αφηρημένος, ο Σπύρος Τσιφτσής έδωσε ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό πορτρέτο, έτσι όπως αξίζει σε έναν άνθρωπο όπως ο Θεόδωρος Τερζόπουλος.