Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
Όταν οι δημοσιογράφοι επιθυμούν να υπολογίσουν το μέγεθος μιας συγκέντρωσης που λαμβάνει χώρα στο κέντρο της Αθήνας, συνήθως ζητούν τη βοήθεια των έμπειρων φωτογράφων που λόγω της φύσης της δουλειάς τους έχουν μία πιο σφαιρική αντίληψη για το χώρο, ειδικά οι εμπειρότεροι εξ αυτών που μπορούν να κάνουν και τις συγκρίσεις με το παρελθόν. Το ίδιο κάναμε και εμείς για τη συγκέντρωση της απεργίας της 6ης Απρίλη, η οποία, με την πρώτη ματιά, μας φάνηκε επιτυχημένη από την άποψη του όγκου. Ζητήσαμε τα φώτα ενός ιδιαίτερα έμπειρου φωτογράφου. Αυτός μας απάντησε το εξής: "Η συγκέντρωση δεν ήταν ούτε μικρή ούτε μεγάλη, ήταν καλή, μία από τις πολύ καλές των τελευταίων τριών χρόνων".
Πράγματι, όσοι έλαβαν μέρος στις πορείες και τη συγκέντρωση της περασμένης Τετάρτης, αυτή την άποψη κατέθεταν. Ο κόσμος έδωσε το παρών, αξίωσε ουσιαστική βελτίωση της καθημερινότητάς του και κρατική αρωγή, έτσι ώστε να ξεπεραστεί ο γολγοθάς της ακρίβειας και εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του για τον τρόπο που η κυβέρνηση διαχειρίζεται αυτήν την πολυεπίπεδη κρίση. Υπό αυτήν την έννοια, και λαμβάνοντας υπόψιν το δεδομένο ότι τα τελευταία δύο χρόνια η πανδημία απέτρεψε τη μαζικότητα της έκφρασης δυσαρέσκειας, η συγκέντρωση της 6ης Απρίλη αποτελεί μία τομή στον πρόσφατο ιστορικό χρόνο. Χωρίζει στα δύο μία περίοδο και σηματοδοτεί επίσημα το πέρασμα σε ένα πυκνό από πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις διάστημα, το οποίο με τη σειρά του θα επανακαθορίσει τις πολιτικές δυναμικές του άμεσου μέλλοντος.
Συμμετοχή ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα
Οι συνδικαλιστές αυτή τη φορά ήταν ευχαριστημένοι. Το μήνυμα έφτασε εύκολα στους «από κάτω» (άλλωστε σ' αυτό διευκολύνει, όσο να πεις, και η οριακή οικονομική κατάσταση) και η ανταπόκριση υπήρξε αν μην τι άλλο αξιοσημείωτη όχι μόνο στο συνήθη ύποπτο στενό δημόσιο τομέα αλλά και στον ιδιωτικό, εκεί δηλαδή που η συμμετοχή σε μία απεργιακή κινητοποίηση μπορεί να στοιχίσει θέση δουλειάς.
Συνδικαλιστής που ανέλαβε μεγάλο μέρος από τη διοργάνωση της εν λόγω απεργίας έλεγε στην «Εποχή» ότι «ακόμα και σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα στις οποίες το σύνηθες ποσοστό συμμετοχής δεν ξεπερνά το 10 ή το 15%, αυτή τη φορά καταγράφηκε συμμετοχή που ξεπέρασε σε πολλές περιπτώσεις το 50%, τουτέστιν ένα στους δύο εργαζόμενους απήργησε».
Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, αυτά είναι εξαιρετικά νέα. Όταν ο εργαζόμενος συνειδητοποιεί τη δύναμή του και δεν διστάζει να ορθώσει ανάστημα συμμετέχοντας σε συλλογικές διαδικασίες, έχει γίνει ένα πρώτο μεγάλο βήμα για την ουσιαστική βελτίωση της θέσης του.
Από την ίδια πηγή αντλήσαμε την πληροφορία ότι σε ιδιωτικές επιχειρήσεις όπως είναι η Λιντλ Ελλάς το ποσοστό συμμετοχής στην απεργία έφτασε ακόμα και το 90%, ενώ στα κεντρικά γραφεία και αποθήκες της εν λόγω επιχείρησης στη Θεσσαλονίκη, δεν προσήλθε σχεδόν κανείς στην εργασία του, το προσωπικό απήργησε κατά 98%! Μάλιστα, στην εταιρεία, η οποία αυτοδιαφημίζεται ως ο κορυφαίος εργοδότης της χώρας, ο απεργιακός αγώνας συνεχίστηκε τόσο την Πέμπτη όσο και χθες με νέα 48ώρη απεργία. Οι εργαζόμενοι, εξασφαλίζοντας την ενότητα στις τάξεις τους και τη μαζικότητα στον αγώνα τους, διεκδικούν επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας και αυξήσεις στους μισθούς τους. Να λοιπόν που υπάρχει απάντηση απέναντι στη συνηθισμένη εργοδοτική αυθαιρεσία σ' αυτούς τους «δύσκολους» τόπους δουλειάς. Ας κρατήσουμε επίσης και αυτό: Ο όγκος των διαδηλώσεων δεν ήταν μεγάλος μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) αλλά και στην ελληνική περιφέρεια, γεγονός που καταδεικνύει ότι το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζουν αυτήν την περίοδο “απλώνεται” σ’ όλη την επικράτεια.
Το ξεκάθαρο μήνυμα
Ακόμα όμως και από επικοινωνιακής πλευράς, η απεργία της 6ης Απρίλη αποδείχθηκε επιτυχημένη. Πολύ πιθανό σ' αυτό να έπαιξε ρόλο το απλό και ξεκάθαρο μότο της κινητοποίησης που "έπαιξε" δυνατά και στα ΜΜΕ. «Ο μισθός δεν φτάνει, ο λογαριασμός δεν βγαίνει». Τι απλούστερο σ' αυτή τη συγκυρία; «Καμία φορά δεν χρειάζεται να φορτώνουμε μία κινητοποίηση με πολλά συνθήματα και μεγάλα λόγια. Άλλωστε ο κόσμος καταλαβαίνει γιατί βιώνει την κατάσταση. Αυτή τη φορά προτιμήσαμε αυτό το απλό σύνθημα το οποίο όμως περιγράφει συνοπτικά τις πολύ μεγάλες δυσκολίες που βιώνει εσχάτως ο κόσμος της εργασίας», είπε στην «Εποχή» συνδικαλιστικό στέλεχος με κομβικό ρόλο στη ΓΣΕΕ.
Όντως, ισχύει. Αυτή τη φορά ο κόσμος είχε στραμμένο το βλέμμα στο γεγονός ότι ο μήνας δεν βγαίνει, ότι το εισόδημα από την εργασία του δεν φτάνει για την κάλυψη ούτε καν των βασικών αναγκών σε διατροφή και θέρμανση. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το σχετικό σποτ της ΓΣΕΕ «έπαιξε» σε prime time ζώνες της τηλεόρασης και αρκετά στο ραδιόφωνο, φαίνεται ότι έκανε τη διαφορά και οδήγησε στην επιτυχημένη κινητοποίηση.
Εννοείται βέβαια ότι υπήρχαν και αστοχίες, συνήθεις θα έλεγε κανείς. Στις μικρές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, σ' αυτές δηλαδή που δύσκολα μπορεί να ιδρύσει κανείς σωματεία και να δημιουργήσει δεσμούς αλληλεγγύης, το ποσοστό συμμετοχής παρέμεινε χαμηλό. Επίσης, τα περισσότερα σούπερ μάρκετ άνοιξαν, στον εν λόγω χώρο, αν και αριθμεί χιλιάδες εργαζόμενων, το κίνημα δεν έχει εντοπίσει τον τρόπο να πείσει τους ανθρώπους να "σπάσουν" το φόβο και να διεκδικήσουν δυναμικά τα δικαιώματά τους. Η Ρώμη, βέβαια, δεν χτίστηκε σε μία μέρα λέει ένας σχετικά πειστικός αντίλογος αλλά και η πραγματικότητα της εργασιακής επισφάλειας που πάντα οφείλουμε να υπολογίζουμε όταν αναφερόμαστε στον ιδιωτικό τομέα.
Δημοσιογράφοι: Πνιγήκαμε σε μία κουταλιά νερό
Οι δημοσιογράφοι προτίμησαν να συμμετέχουν στην κινητοποίηση με τετράωρη στάση εργασίας από τις 12:00 έως τις 16:00 και με "ελεύθερη" την κάλυψη της απεργίας. Εκ του αποτελέσματος, η επιλογή αυτή κρίνεται επιεικώς λαθεμένη. Η στάση "έσπασε" από τους "πρόθυμους" ειδησεογραφικούς οργανισμούς που έτσι και αλλιώς έχουν συνηθίσει να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις συλλογικές αποφάσεις των δημοσιογραφικών σωματείων. Δελτίο ειδήσεων, λοιπόν, μέσα στο διάστημα της στάσης από το Star, τον Alpha και φυσικά τον ΣΚΑΪ του Αλαφούζου ο οποίος έχει εξελιχθεί σε πολιορκητικό κριό της απεργοσπασίας. Για τις ιστοσελίδες, τα περαιτέρω σχόλια είναι περιττά. Αυτές που σιτίζονται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη (αλλά όχι μόνο) έσπευσαν να συνεχίσουν κανονικά τη ροή ειδήσεων έτσι ώστε να μην χαθεί η παραμικρή "εξέλιξη" από την υπόθεση της Ρούλας Πισπιρίγκου και του θανάτου των τριών κοριτσιών στην Πάτρα. Οι δημοσιογράφοι έβαλαν σ' αυτήν την απεργία τον πήχη πολύ χαμηλά αλλά κατάφεραν και πάλι να περάσουν από κάτω.
Και ολίγον από αστυνομικό αυταρχισμό
Για να μην μείνει κανείς με την εντύπωση ότι τα σώματα ασφαλείας δεν επαγρυπνούσαν για τη διατήρηση της τάξης στις απεργιακές κινητοποιήσεις, οι αστυνομικές δυνάμεις της Θεσσαλονίκης έκαναν μία μικρή επίδειξη ισχύος σε μπλοκ του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη, τα οποία στη συνέχεια της πορείας για την απεργία κατευθύνθηκαν στο λιμάνι της πόλης όπου συγκεντρώνεται νατοϊκό πολεμικό υλικό για την Ουκρανία. Για τα ιερά και τα όσια του ΝΑΤΟ, η ελληνική αστυνομία δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, γι' αυτό και προχώρησε σε συλλήψεις 8 ατόμων στους οποίους ασκήθηκε ποινική δίωξη για βία κατά υπαλλήλων (αντίσταση), απείθεια, σωματική βλάβη, ελευθέρωση κρατουμένου και φθορά ξένης ιδιοκτησίας. Σε video που είδαν το φως της δημοσιότητας φάνηκε ότι οι αστυνομικοί ενήργησαν με αγριότητα σπάζοντας τζάμια αυτοκινήτων και χρησιμοποιώντας αχρείαστη σωματική βία. Οι οκτώ συλληφθέντες, αφού πέρασαν μία βραδιά έγκλειστοι, αφέθηκαν ελεύθεροι την Πέμπτη αφού ορίστηκε τακτική δικάσιμος για τον προσεχή Ιούνιο. Η ΕΛΑΣ μπορεί να αισθάνεται και πάλι υπερήφανη αφού έκανε τη "δουλειά" της.