Εκείνος ο αρχαίος έλληνας φιλόσοφος – σοφιστής, ο Θρασύμαχος, άφησε για τους συγκαιρινούς, αλλά και τους κατοπινούς του, τον γνωστό αφορισμό: «Δίκαιον ουκ άλλο εί ή το του κρείττονος συμφέρον». Δογματικός αφορισμός, ή συμπύκνωση της δικαιοπολιτικής σκέψης του, αντίστοιχης με την εποχή του, δοκιμάστηκε και παρακολούθησε τις κοινωνικές αναδιαρθρώσεις και ανακατατάξεις τις επόμενες χιλιετίες, μέχρι που σταμάτησε στα σύνορα Ρωσίας – Ουκρανίας.
Ο Πούτιν με τη στρατιωτική εισβολή των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων και κατάκτηση περιοχών της Ουκρανίας, με ανθρωποθυσίες και ανυπολόγιστες καταστροφές, επιβεβαίωσε τον Θρασύμαχο: Εφαρμόζεται το δίκαιο του ισχυρότερου. Αυτό συμβαίνει σε κάθε στρατιωτική εισβολή μιας χώρας σε άλλη (Τουρκία – Κύπρος), παρά τις διεθνείς συμβάσεις που έχουν συνομολογηθεί, τα ανθρώπινα δικαιώματα που έχουν θεσπισθεί, αλλά αναιρούνται κατά καιρούς μέχρι και τη σημερινή εποχή και δοκιμάζεται έτσι το κράτος δικαίου.
Οι λαοί θέλουν την ειρήνη στην Ουκρανία, μόνο που για την εξασφάλιση της δεν αρκεί ένας, αλλά απαιτείται η συνδρομή τουλάχιστον δύο, οι χώρες δε της Δύσης, με κύρια την ευθύνη των ΗΠΑ, δεν πείθουν ότι με τις ενέργειές τους επιδιώκουν την κατοχύρωσή της. Δεν επενδύουν στην ειρήνη, αλλά στον πόλεμο.
Για την ευθύνη των ΗΠΑ και την πίεσή της σε ευρωπαϊκές χώρες για επέκταση του ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας με τις νεοναζιστικές εκδοχές του, καθώς και για την ενίσχυση του εθνικισμού στην Ουκρανία με τις νεοναζιστικές εκδοχές του, αρκεί μόνο η αναφορά στη θαρραλέα –γιατί όχι ιστορική– ομιλία του Μπέρνι Σάντερς στη Γερουσία, στην κατάθεση μαρτυρίας του σημερινού διευθυντή της CIA, τις αφηγήσεις του κορυφαίου διπλωμάτη των ΗΠΑ Κένναν, ακόμη δε και σε αρθρογράφους ελληνικών εφημερίδων, κάθε άλλο παρά ρωσόφιλων.
Η αδύνατη παραπομπή στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο
Ειδικότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τη δική της αυτόνομη ευθύνη, τόσο για την πολιτική της απέναντι στη Ρωσία μετά το 1991, όσο και για την έκρηξη του πολέμου στην Ουκρανία, καθώς σέρνεται στο άρμα της Αμερικής κατά την υπεράσπιση του γεωστρατηγικών επιλογών της και των οικονομικών συμφερόντων της, υπερασπίζεται δε η ΕΕ και τα συμφέροντα του οικονομικοστρατιωτικού συμπλέγματος χωρών της.
Έτσι, ενώ ο Πούτιν επελαύνει και κακουργεί, η ΕΕ μέσα από αντιφατικές ήξεις – αφίξεις δηλώσεις, αλλεπάλληλες συσκέψεις και διαβουλεύσεις, οι επιλογές της –στις οποίες δεν συμμετέχουν όμως όλες οι χώρες– για την αποστολή οπλικών συστημάτων και στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία και την επιβολή οικονομικών κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, μοχλεύουν ουσιαστικά τη συνέχιση του πολέμου, αντί να υπάρξουν ουσιαστικές διαπραγματεύσεις με τον Πούτιν, όσο δύσκολες και αν είναι.
Την πολιτική τους αυτή –ΗΠΑ και ΕΕ– επενδύουν πεπλανημένα με την απειλή δήθεν παραπομπής του Πούτιν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Μόνο που γνωρίζουν ότι η εγκληματική δράση των ρωσικών δυνάμεων, άρα και η ευθύνη του Πούτιν, συνδέονται μεν με το δικαιϊκό πλαίσιο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (γενοκτονία, εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και επίθεση), πλην όμως το καταστατικό του δεν το έχουν υπογράψει ούτε η Ρωσία, ούτε οι ΗΠΑ. Το ίδιο και η Κίνα, η Ινδία, το Πακιστάν, χώρες του Κόλπου, αφρικανικές χώρες…
Αυτό σημαίνει ότι ο Πούτιν δεν μπορεί να παραπεμφθεί στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ακόμη και αν επιχειρηθεί η λήψη απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας (και πως είναι δυνατό με το veto από τη Ρωσία και όχι μόνο) και παραπεμφθούν στον Εισαγγελέα (Κεφάλαιο VII του Χάρτη Ηνωμένων Εθνών) όλα τα στοιχεία για την προσβολή αρχών του ανθρωπιστικού δικαίου εξαιτίας της πολεμικής σύρραξης.
Συνέπειες σαν βόμβα διασποράς
Η ελληνική κυβέρνηση, στην ουρά της αμερικανικής πολιτικής, αφού έχει προκαλέσει επιβάρυνση των σχέσεων της χώρας μας με τη Ρωσία, με την αναβάθμιση της αμερικανικής βάσης της Αλεξανδρούπολης, αποφάσισε και την αποστολή οπλικών συστημάτων και στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, αλλά και να απελαθούν δώδεκα διπλωματικοί υπάλληλοι της Ρωσίας, παρ’ ό,τι σειρά από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κράτησαν απόσταση από τις επιταγές αυτές των ΗΠΑ.
Οι συνέπειες του πολέμου για τους λαούς της Ευρώπης και τον λαό μας, ύστερα μάλιστα από τη μνημονιακή περίοδο, θα είναι μεγάλες έως οδυνηρές, οικονομικού, πολιτιστικού, αλλά και δικαιωματικού χαρακτήρα (ακρίβεια σε πρώτης ανάγκης αγαθά, απαγόρευση λειτουργίας ειδησεογραφικών οργάνων (Sputnic, Russian Today), ακύρωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων (παράσταση Λίμνη των Κύκνων). Έτσι επιβεβαιώνεται ο κανόνας ότι, εάν παραβιάζεται ένας νομικός κανόνας ή μια αρχή δικαίου, επεκτείνονται οι συνέπειες σαν βόμβα διασποράς και σε άλλα δικαιϊκά πεδία.
Σαν να μην έφταναν αυτά, κυβερνητικά στελέχη και πανεπιστημιακοί, απόντες βέβαια σε άλλες στρατιωτικές επεμβάσεις, άδραξαν την ευκαιρία και προβάλλουν, στην πλέον δύσμορφη παραλλαγή του, το ιδεολογικό φάντασμα περί «ελευθέρου κόσμου».
Ο στόχος τους, εμφανώς διχαστικός, είναι οι προοδευτικές – αριστερές ιδέες και οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία που τις υπερασπίζονται, επειδή, σύμφωνα με εξέχοντα κυβερνητικά στελέχη, οι ιδέες αυτές είναι «ελαττωματικές» και πρέπει να διορθωθούν ή να εκλείψουν.
Ανεξάρτητα από τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης με τα πολυπληθή μέσα που την στηρίζουν, υπάρχει εξ αντικειμένου η ανάγκη ανάπτυξης ενός κινήματος ειρήνης, πλατύτατου, πέραν κομμάτων, κινήματος, όχι εν γένει «πασιφιστικού», αλλά διεκδικητικού, παρεμβατικού και αγωνιστικού. Δύσκολος ο αγώνας, αλλά αναγκαίος.