Το ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου που δεν έπρεπε να ψηφίσουν οι ευρωβουλευτές μας
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι το ουσιώδες πλαίσιο, το context, μέσα στο οποίο διεξάγεται σήμερα η πολιτική αντιπαράθεση στις ευρωπαϊκές χώρες. Ένας πόλεμος που σχετίζεται ευθέως με τους θεμελιώδεις όρους λειτουργίας των σύγχρονων κοινωνιών: την ενέργεια, την ασφάλεια, τη διακίνηση της πληροφορίας. Ένας πόλεμος που εξελίσσεται σε ευρωπαϊκό έδαφος, με ευρωπαίους αντιπάλους και με ευρωπαίους νεκρούς, τραυματίες και πρόσφυγες. Ένας πόλεμος που αν δεν επεκταθεί και εντός των συνόρων της ΕΕ, σίγουρα οι οικονομικές του συνέπειες θα πλήξουν πολλαπλάσια απ’ ό,τι έως τώρα, τους λαούς της, και μάλιστα την πολυπληθέστατη κατηγορία που επιβιώνει απ’ τους μισθούς της –ή και δεν επιβιώνει. Ένας βρώμικος πόλεμος, όπου σε δυο μήνες έχει διαλυθεί δια παντός η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, εξαιτίας της ωμής σύγκρουσης φανερών και αθέατων ολιγαρχών και των τσιρακιών τους, που λίγα χρόνια πριν ήταν συνεταίροι και στο μέλλον θα ξαναγίνουν.
Την Πέμπτη, 7 Απριλίου, την ώρα που οι μαχητές του Αζόφ βεβήλωναν με την παρουσία τους το ελληνικό κοινοβούλιο, έστω και διαδικτυακά, οι ευρωβουλευτές/ριες της Αριστεράς υπερψήφιζαν επί της αρχής ένα τρομακτικό, από πολλές απόψεις, ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο, μεταξύ άλλων, ζητάει:
-
Το εμπάργκο εισαγωγών κάθε μορφής ενέργειας από τη Ρωσία, κάτι που για πολλές χώρες συνεπάγεται την πλήρη εξάρτησή τους από τις ΗΠΑ, αλλά και την εκτίναξη της ενεργειακής φτώχειας σε ύψη που δεν θέλουμε να φανταστούμε.
-
Την απόλυτη ευθυγράμμιση όλων των κρατών – μελών, αλλά και την πίεση προς τρίτες χώρες να πράξουν το ίδιο.
-
Την αναστολή της ρωσικής συμμετοχής σε διεθνείς πολιτιστικούς και αθλητικούς οργανισμούς και διοργανώσεις, καθώς και τη μείωση του ρωσικού διπλωματικού και προξενικού προσωπικού, σε «συνεχή συντονισμό με τους διατλαντικούς συμμάχους και ομοϊδεάτες εταίρους, όπως στους κόλπους του ΝΑΤΟ, της G7, του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, καθώς και με τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών, τα συνδεδεμένα κράτη και τις υποψήφιες χώρες…».
-
Και, τέλος, την εντατικοποίηση της αποστολής όπλων προς τους, κατά το ψήφισμα, «ομόφρονες Ουκρανούς εταίρους μας, οι οποίοι μάχονται και θυσιάζονται για τις ευρωπαϊκές αξίες και αρχές, των οποίων η εμβέλεια εκτείνεται πέρα από την παρούσα υποψηφιότητα για προσχώρηση στην ΕΕ».
Οι ευρωβουλευτές/ριες του ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού με τους Ισπανούς Podemos, το πορτογαλικό Bloco, τους Γάλλους της «Ανυπότακτης Γαλλίας» του Μελανσόν, την πλειοψηφία δηλαδή των ευρωπαϊκών κομμάτων της Αριστεράς, διαφοροποιήθηκαν με ψήφο αποχής στο κρίσιμο άρθρο για την αποστολή όπλων –το οποίο το γερμανικό Die Linke καταψήφισε– και υπερψήφισαν κάποιες ενδιαφέρουσες τροπολογίες που μειοψήφησαν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Το όλο θέμα πέρασε στα «χαμηλά» της δημοσιότητας, ενώ ούτε στα «δικά μας» μέσα δόθηκε επαρκής ενημέρωση και επιχειρηματολογία για το ζήτημα.
Είναι τραγικό οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς να μην τολμούν να εκφέρουν ένα κοινό, πειστικό λόγο προάσπισης των αξιακών αριστερών προταγμάτων, πρωτίστως δε της ειρήνης, σε μια συγκυρία όπου αυτός ο λόγος, εκτός από αναγκαίος, θα ήταν και καλοδεχούμενος από τα τρομαγμένα, συμπιεσμένα και διαρκώς φτωχοποιούμενα στρώματα, στα οποία απευθύνεται.
Από την αυτονόητη καταδίκη της ιμπεριαλιστικής εισβολής του Πούτιν, τα δάκρυα για τους πρόσφυγες, αλλά και τον αποτροπιασμό για την εκτεταμένη επιχείρηση λογοκρισίας κάθε τι «ρωσικού» –της ενημέρωσης, του αθλητισμού, του πολιτισμού, της επιστήμης, της ιστορικής μνήμης, ακόμη και του Γιούρι Γκαγκάριν!– μετατοπίζεται η ευρεία ευρωπαϊκή αριστερή οικογένεια προς μια αμήχανη στάση σιωπηρής συναίνεσης, στα επικίνδυνα war-cession games, όπου επιδίδεται η ηγεσία της ΕΕ.
Τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης που προσβλέπουν ή συμμετέχουν σε «προοδευτικές» κυβερνήσεις συνεργασίας, και γι’ αυτό ίσως συναινούν σε στάσεις όπως η παραπάνω, δεν βλέπουν τον «ελέφαντα στο δωμάτιο»: την Ακροδεξιά που ξανασηκώνει κεφάλι, και μάλιστα στα λαϊκά στρώματα, σήμερα επ’ αφορμή του συνδυασμένου τρόμου, του πολέμου και της φτώχειας. Και δεν αφορά μόνον τους Γάλλους και τη Λεπέν. Μας αφορά κι εμάς, τη συριζική μας οικογένεια.