«Είστε τυχεροί που δε ζητάμε εκδίκηση». Αυτό το σύνθημα μου αρέσει, αλλά όχι επειδή είναι σωστό. Μου αρέσει γιατί είναι γεμάτο θυμό. Αυτό είναι το πρόβλημα, από την άλλη: Ο θυμός. Και η τεράστια ανάγκη, ειδικά οι νεότερες, να ανήκουν «κάπου».
Αν δεν υπήρχαν τα κοινωνικά δίκτυα, δεν θα υπήρχε το #metoo. Από την άλλη, αν δεν υπήρχαν τα κοινωνικά δίκτυα, δεν θα εργαλειοποιούταν το κίνημα. Γεμίσαμε «ακτιβιστές» -πόσο την αντιπαθώ αυτήν την λέξη. Ο ακτιβισμός είναι μοναχικό πράγμα, είναι εγωπαθές. Δεν είναι συλλογικότητα, δεν είναι αγώνας. Ο ακτιβισμός του ίντερνετ, δηλαδή.
Παραφωνίες
Το 2015, που κακοποιήθηκα άγρια, ήμασταν ελάχιστες όσες μιλούσαμε ανοιχτά και δημόσια. Πιστεύω ότι δικαιωθήκαμε κι εμείς τώρα, το 2020 που ξέσπασε το νέο γυναικείο κίνημα, μαζί με το νέο φεμινιστικό κύμα. Αλλά εδώ θέλει μία προσοχή: Κάθε φεμινιστικό κύμα είχε πάντοτε τις παραφωνίες του. Για παράδειγμα, στο Μπέρκλεϊ του ‘70 υπήρχε μια φεμινιστική ομάδα που έλεγε ότι στην πατριαρχία το σεξ με άνδρες ισοδυναμεί με βιασμό.
Κατά το τρίτο κύμα, υπήρχε μια μικρής συσπείρωσης αντίληψη πως επειδή δεν υπάρχει αντίστοιχο προφυλακτικό για τις γυναίκες, το σεξ με προφυλακτικό είναι προπύργιο της πατριαρχίας. Αυτή η αντίληψη ανακόπηκε βιαίως από εξάρσεις αφροδίσιων, όπως μπορεί να γίνει σαφές.
Υπήρχαν κι άλλες παραφωνίες, μία βαστάει ακόμα: Οι τρανς γυναίκες δεν έχουν χώρο στο κίνημα. Μωρ’ τι μας λέτε; Και που έχουν χώρο; Μόνο η μία την άλλη έχουμε σε αυτόν τον κόσμο. Μόνο.
Η τωρινή παραφωνία, είναι οι καριερίστες. Σε κάθε περίοδο δυναμικών κινημάτων, εμφανίζονται περσόνες που τα οικειοποιούνται. Θα πω ότι συχνά λένε αμόρφωτες μαλακίες. Θα πω κι ότι είναι ισοπεδωτικές. Θα πω ότι κάνουν κακό στο κίνημα.
Αυτόκλητοι σωτήρες
Βεβαίως και κάνουν κακό στο κίνημα. Όταν ένας άντρας, ακόμη κι αν είναι γκέι -καμία σημασία δεν έχει- τολμά να μας κουνάει το δάχτυλο «φεμινιστικά» και να μιλάει για τους βιασμούς μας σαν να είναι εντεταλμένος δικαστής -φυσικά μιλάω για την τεράστια ιστορία της Γεωργίας Μπίκα και πως την χειρίστηκαν τα κοινωνικά δίκτυα- τότε ναι, αυτό το πράγμα κάνει κακό στο γυναικείο κίνημα.
Ο βασικότερος λόγος με τους αυτόκλητους σωτήρες, είναι ότι πρώτον δεν φιλτράρουν, γιατί δεν είναι δικό τους βίωμα και δεύτερον, αφαιρούν -ξανά και ξανά- τον λόγο από εμάς, τα θύματα. Όχι, δεν θέλουμε να μιλήσετε για εμάς, θέλουμε υποστήριξη για να μιλήσουμε μόνες μας. Επίσης, όχι, δεν είστε τιμωροί. Ούτε σωτήρες. Ούτε είναι όλα σεξισμός.
Ισοπέδωση
Δεν είναι όλα σεξισμός. Αλλάζουν οι εποχές και μας μαθαίνουν νέα πράγματα, μας κάνουν να συνειδητοποιούμε πράγματα, επίσης. Το να σε πιέζει κάποιος να κάνεις σεξ μαζί του όταν δεν έχεις όρεξη, δεν είναι καθόλου οκ. Είναι λάθος. Αλλά οτιδήποτε συναινετικό, ακόμη κι αν περιέχει βία, είναι σωστό. Οι κοινές επιθυμίες είναι το πιο σωστό πράγμα του κόσμου. Πολλές νέες κοπέλες ένιωσαν ενοχές για αυτές τις επιθυμίες, το ξέρω γιατί το λένε. Ένιωσαν ενοχές, αναρωτήθηκαν αν ήταν δικές τους και τελικά πίστεψαν πως έχουν κακοποιηθεί. Πιστέψτε με. Αν πέσετε θύματα κακοποίησης, πολλώ δε μάλλον βιασμού, δεν θα αναρωτηθείτε στιγμή. Αυτό το ξέρω με τον άσχημο τρόπο.
Οι νέες εποχές χρειάζονται τον χρόνο τους να αποφασίσουν τι θα κρατήσουν και τι θα ξεβράσει η ιστορία. Πολλά παρατράγουδα των προηγούμενων γυναικείων κινημάτων, πλέον δεν τα θυμάται κανένας. Τώρα έχουμε την ισοπέδωση, την εποχή της υπεραπλούστευσης, γιατί; Γιατί οφείλουμε να καταλάβουμε όλη αυτήν την ασχήμια. Και μερικές φορές, για να την καταλάβουμε, θέλουμε να νιώσουμε ότι την εισπράξαμε. Ως αυτόκλητοι σωτήρες, ας πούμε…
Ο δρόμος της χειραφέτησης απαιτεί χώρο, χώρο για τα θύματα. Να το βουλώσουν οι υπόλοιποι και μόνο να ακούνε. Να στηρίζουν, όχι να παίρνουν επ’ ώμου τον ξένο πόνο. Μόνο εμείς, οι δικές μας φωνές θα αλλάξουν τον κόσμο. Όχι αυτές των “σωτήρων”, ανδρών ή γυναικών, διαδικτυακών δικαστών και δημόσιων προσώπων του δευτερολέπτου. Θέλουμε να εκπαιδευτεί η κοινωνία, όλη η κοινωνία. Να δικαιωθούμε. Αλλά, κυρίως, θέλουμε να μιλάμε εμείς για εμάς. Θέλουμε χώρο και αέρα και, δυστυχώς, δεν είναι καν ελάχιστα δεδομένο αυτό.