Στην παράσταση Τέλος του Παιχνιδιού του Σάμουελ Μπέκετ σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα, στο Σύγχρονο Θέατρο, επικράτησε ένα μονοχρωματικό γκρίζο σκηνικό, το οποίο ενίσχυσε την παρουσία του συγγραφέα στο έργο, υπό την έννοια ότι το γκρίζο λειτούργησε ως ενέργημα τόσο της μοναξιάς όσο και της φασματικής υπό εξέταση αυτάρκειας του κεντρικού χαρακτήρα Χαμ - Δημήτρη Καταλειφού.
Σχετικά με την υπόθεση του έργου, ένας τυφλός, στριφνός και ευαίσθητος συγχρόνως άντρας, ο Χαμ, αντιμετωπίζει το σήμερα με τη βοήθεια του νεαρού Κλοβ - Άρη Μπαλή, ο οποίος υπομένει την αυταρχική συμπεριφορά του Χαμ αρνούμενος την προσωπική του υπόσταση και αντέχοντας από τη θέση του δούλου στη διαλεκτική της εξουσίας. Ενώ ο Χαμ - Δημήτρης Καταλειφός προσιδιάζει σε έναν ροκ άρχοντα που φαίνεται να τα έχει χάσει όλα εκτός από τη φωνή-εντολή, ο Κλοβ - Άρης Μπαλής είναι ο νέος κρυφός φιλόσοφος που ενστερνίζεται την ανθρωπιστική παιδεία του ίδιου του Μπέκετ και δίνει χρόνο στην προσωπική δοκιμασία του, στην παθητική αντίσταση.
Επιπρόσθετα, στο έργο, οι ηθοποιοί Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη και Γιώργος Ζιόβας υποδύονται τους γονείς του Χαμ, Νελ και Ναγκ αντίστοιχα, στα λευκά ντυμένοι, μέσα σε δύο σκουπιδοτενεκέδες. Ιδίως μέσα από αυτούς τους δύο χαρακτήρες, μνήμης και πραγματικότητας, ο Μπέκετ χτίζει το τείχος των γλωσσικών υπαινιγμών, ώστε η θεατρική γλώσσα να είναι μια ζωτική ενδοχώρα κάθε λέξης, γλωσσικού στοιχείου που υπογραμμίζει τον αγώνα του ανθρώπου απέναντι στο αναπόφευκτο και στην ιδέα περί τέλους. Τέλος του Παιχνιδιού είναι το κείμενο που ερημώνει κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του. Είναι ένα ενέργημα – αφήγημα για το διεθνισμό της μοναξιάς που συγκεράζει τους ανθρώπους στη φυσική πορεία προς τη φθορά και την ωριμότητα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το κείμενο γράφτηκε πρώτα στα γαλλικά. Η επιμονή του Μπέκετ να κινείται μεταξύ των γλωσσών οδήγησε σε μια δυναμική τροπή του θεατρικού κειμένου, όπου οι χαρακτήρες μιλούν περισσότερο από την κατάστασή τους παρά με τα ίδια τα λόγια αποκλειστικά. Στο Σύγχρονο Θέατρο, η σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα εστίασε στην αλήθεια του κειμένου, χωρίς φιοριτούρες και χρωματικές επεμβάσεις. Ο μοναδικός Δημήτρης Καταλειφός φαίνεται να συνδέθηκε με τον Χαμ και το αινιγματικό σύνολο των χαρακτηριστικών του. Ο Κλοβ - Άρης Μπαλής κινήθηκε σε μια λεπτή γραμμή ευγένειας και υπομονετικότητας, σταθερών ωστόσο κινήσεων. Οι γονείς Νελ και Ναγκ, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη και Γιώργος Ζιόβας, συμβολίζουν μεν το παρελθόν αλλά παρουσιάζονται ως ζεύγος της μη επιθυμητής επίκλησης, ωστόσο αναπόφευκτης. Υπέροχη χρήση του λόγου, των εκφράσεων, των στίξεων. Απέδειξαν ότι όλοι οι ρόλοι στο θέατρο συνεργούν στο τελικό αποτέλεσμα, να αποτυπωθεί το κείμενο στους θεατές ως ένα παράλληλο σύμπαν αλήθειας προς την καθημερινότητα.
Τελευταίος ηθοποιός στο έργο ήταν το ίδιο το σκηνικό, επίσης του Γιώργου Σκεύα. Το μονοθεματικό γκρι ως παράθυρο παρέπεμψε στην ανθρώπινη κατάσταση μετά το πένθος, το τέλος των συμβόλων, τον ορίζοντα της νέας αρχής για ένα «εγώ» κουρασμένο που πρέπει να εναποθέσει εαυτόν σε ένα ευρύτερο περιβάλλον προκειμένου η γλώσσα να του αφυπνήσει τις αισθήσεις και να του προκαλέσει, έστω, μια φαντασίωση μεταμόρφωσης, ακόμη και αν δεν συμβεί εν τέλει.