Είκοσι οκτώ χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα στην κατάληψη του κτιρίου καλλιτεχνών της 3ης Σεπτεμβρίου, το Θέατρο Δωματίου παρουσιάζει στο θέατρο Σφενδόνη σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου την ιστορική παράσταση του Μισανθρώπου του Μολιέρου, έργο το οποίο αποτέλεσε την πρώτη παραγωγή του θεατρικού σχήματος. «Η πρώτη εκδοχή του Μισάνθρωπου ήταν και το ξεκίνημα του Θεάτρου Δωματίου, η πρώτη σκηνοθεσία της Άντζελας και η πρώτη φορά που έπαιξα στο θέατρο. Ήταν το ξεκίνημά μας σε αυτή την περιπέτεια που λέγεται θέατρο και Θέατρο Δωματίου. Ήμασταν μια ομάδα νέων, που ξεκινούσε να κάνει θέατρο με το δικό της τρόπο, ψάχνοντας τους δικούς μας κώδικες, τη γλώσσα και την αισθητική μας. Είδαμε τον Μισάνθρωπο σαν ένα όχημα για να αρθρώσουμε λόγο. Ήταν ένα μεγάλο τόλμημα. Ήμασταν 25 - 30 ετών. Εγώ δεν είχα τελειώσει καν τη σχολή μου. Ήμασταν αθώοι και φτιάξαμε μια παράσταση με τρομερή φόρα», αναφέρει χαρακτηριστικά η ηθοποιός Παρθενόπη Μπουζούρη στην Εποχή.
Η Άντζελα Μπρούσκου επανέρχεται στο έργο του Μολιέρου για να ξανασυναντηθεί με μια πιο σύγχρονη οπτική με την αντικοινωνική συμπεριφορά του Μισανθρώπου, την απόφασή του να μην ενταχθεί στη ζωή μιας βασιλικής αυλής όπου κυριαρχεί το ψεύδος, η υποκρισία, οι ίντριγκες και η κολακεία. Η μολιερική αυλή φαντάζει πιο σύγχρονη από ποτέ: Tα αισθήματα εξαργυρώνονται με οικονομικά οφέλη, η αλήθεια είναι επίπλαστη και η χλιδή μιας πλαστής πραγματικότητας οφείλει να είναι Υπέροχη. «Κάθε φορά συστήνουμε τα έργα στο κοινό της εποχής τους. Άλλωστε για να λειτουργήσει, να υφίσταται και να μπορεί κάποιος να μπει μέσα σε αυτό τον κόσμο, πρέπει να τον βάλεις εσύ. Η σκηνοθεσία λειτουργεί μέσα από μία συνθήκη και αυτή η συνθήκη είναι "εγκλωβιστική" για τον σύγχρονο θεατή του 2022», εξηγεί η Παρθενόπη Μπουζούρη.
Σήμερα, στην εποχή των social media, οι άνθρωποι δημιουργούν μια ιδεατή δημόσια εικόνα και ο εικονικός κύκλος των διαδικτυακών «φίλων» γίνεται συνώνυμο της επιτυχίας, τo συναίσθημα εξαργυρώνεται με likes, στον φαύλο κύκλο κοσμικών συναναστροφών η εικόνα υπερτερεί οποιουδήποτε περιεχομένου. Η κλειδαρότρυπα ανοίγει και η ανθρώπινη έκθεση δεν έχει τέλος: Live έρωτες, διασκέδαση, ταξίδια, φαγητό, δικαστήρια, ανθρώπινες τραγωδίες.
Ο Αλσέστ, ο αθεράπευτα ειλικρινής ήρωας του Μολιέρου, είναι ερωτευμένος με την Σελιμέν. Ωστόσο, απεχθάνεται τον κοινωνικό του περίγυρο, ο οποίος είναι βουτηγμένος στην υποκρισία και το ψεύδος. Μόλις αντιληφθεί ότι η αγαπημένη του επιλέγει να ζει τη ζωή που ο ίδιος απεχθάνεται, θα αναχωρήσει επιλέγοντας τη μοναξιά του.
«Ο Μισάνθρωπος» είναι το έργο του Μολιέρου που εκφράζει περισσότερο τις προσωπικές του εμπειρίες χωρίς να είναι απόλυτα αυτοβιογραφικό. Πώς συνδιαλέγεται με την εποχή μας; Η Παρθενόπη Μπουζούρη απαντά: «Το έργο γράφτηκε το 1666. Ο Μολιέρος είναι ήδη ένας θεατράνθρωπος μέσα στην αυλή. Γράφει ένα έργο που όταν ανέβηκε ήταν παταγώδης αποτυχία, γιατί ο Μολιέρος φτιάχνει έναν καθρέφτη της αυλής και των αυλικών. Αυτό είναι και το κοινό του. Όταν το κοινό του είδε αυτή την παράσταση δεν μπορούσε να γελάσει, γιατί έβλεπε τον εαυτό του. Το έργο είναι η τραγικοκωμωδία του. Η τριλογία "Μισάνθρωπος – Δον Ζουάν – Ταρτούφος" αγγίζει τα όρια του ψυχολογικού θεάτρου. Υπό αυτούς τους όρους υπάρχει μία τεράστια αναλογία αυτού που λέμε αυλή, άνθρωποι με προνομιούχες ζωές, σαπίλα, διαφθορά και απόλυτη σήψη. Κάποιος μπορεί να δει πολύ εύκολα κατ’ αναλογία τις ζωές μας».
«Η λογική μπροστά στον έρωτα είναι τελείως ανίσχυρη» λέει ο ρομαντικός ήρωας του Μολιέρου, καθώς όλοι οι ήρωες του έργου, μαζί με τον απελπισμένο του έρωτα για την Σελιμέν, οδηγούνται στην πτώση από τον νόμο της «βαρύτητας». Το πρώτο σκηνοθετικό σημείωμα της Άντζελας Μπρούσκου αναφέρει: «Δεν ξέρουμε αν με αυτή την παράσταση συμβαίνει κάτι τόσο σημαντικό όσο η ανακάλυψη του νόμου της βαρύτητας, που συνέβη την ίδια εποχή που γράφτηκε το έργο. Ίσως όμως η "βαρύτητα" των ηθοποιών που πέφτουν και που κλονίζει την ισορροπία της "λογικής" τους, να είναι κάτι τόσο σημαντικό όσο ένας φυσικός νόμος».
Όσον αφορά το θέμα της λογικής, η Παρθενόπη Μπουζούρη υποστηρίζει: «Σήμερα νομίζω ότι έχουμε έλλειμμα λογικής. Το να σκεφτούμε με αυτό που λέμε "κοινή λογική" θα ήταν μία λύση για τα πράγματα. Ζούμε το παράλογο. Εδώ και δύο χρόνια ζούμε μια πανδημία, έναν πόλεμο που μαίνεται από πάνω μας, μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά και όλο αυτό το αντιμετωπίζουμε ως "κανονικό". Για ποια λογική μιλάμε; Η πραγματικότητα είναι κλονισμένη. Θα ήταν καλό να είχαμε λίγη λογική».
Το έργο του Μολιέρου φέτος έρχεται παγκοσμίως στο προσκήνιο λόγω του εορτασμού του έτους Μολιέρου, με αφορμή την επέτειο των τετρακοσίων χρόνων από τη γέννησή του. Πολλοί πολιτιστικοί φορείς συμμετέχουν σε αυτή τη γιορτή, παρουσιάζοντας θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις και διάφορες άλλες πολιτιστικές δράσεις.
Το Θέατρο Δωματίου είναι ένας πολιτιστικός οργανισμός, που από την αρχή της ίδρυσής του, το 1994, μέχρι και σήμερα έχει δημιουργήσει τη δική του ξεχωριστή σκηνική γραφή. Ακολουθεί την εποχή μας, επιλέγοντας κάθε φορά να ανοίξει ένα νέο διάλογο με το κοινό, φέρνοντας τα έργα που παρουσιάζει στο σήμερα, είτε πρόκειται για ένα έργο όπως το «Φαίδρας Έρως» της Σάρα Κέιν και «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού, είτε στην προκειμένη περίπτωση «Ο Μισάνθρωπος» του Μολιέρου. Η ειλικρίνεια μεταξύ των ανθρώπων του θεάτρου και των θεατών είναι ένα μεγάλο στοίχημα που κάθε πολιτιστικός οργανισμός οφείλει να το κερδίσει. Και το Θέατρο Δωματίου έχει κατορθώσει και συνεχίζει να κατορθώνει αυτό το επίτευγμα με τον πρωτότυπο τρόπο που παρουσιάζει τις παραστάσεις του.
Το έργο «Ο Μισάνθρωπος» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου παρατείνει τις παραστάσεις του στο Θέατρο Σφενδόνη έως τις 29 Μαΐου. Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Παρθενόπη Μπουζούρη, Μιχάλης Πανάδης, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Πηνελόπη Τσιλίκα, Χάρης Χαραλάμπους Καζέπης, Θάνος Χατζόπουλος, Γιλμάζ Χουσμέν.