Παρακολούθησα αρκετές ομιλίες από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, τα παλιά χούγια δεν κόβονται εύκολα. Κι είναι φυσικό όταν βλέπεις παλιούς συντρόφους, όπως ο Διονύσης Φραγκούλης από την Τρίπολη και την ΑΚΟΑ, ο Νίκος Βούτσης κι ο Νίκος Φίλης που τίμησαν τον ρόλο του γραμματέα στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, ο Πάνος Λάμπρου από τον Ρήγα και την ΑΚΟΑ, να νιώθεις μια έντονη συναισθηματική φόρτιση. Οι προαναφερθέντες και αρκετοί άλλοι που ανήκουν στην «Ομπρέλα» έθεσαν πολλά ζητήματα περιγράφοντας τα πολιτικά επίδικα εντός του κόμματος που φαίνεται ότι αλλάζει οριστικά ρότα. Αυτό που απέφυγαν όλοι να κάνουν, κι εδώ κρύβεται κάτι που πρέπει επιτέλους να αποσαφηνιστεί, είναι να θέσουν ευθέως τις ευθύνες και τον ρόλο του Αλέξη Τσίπρα στην, εδώ και πολύ καιρό, άτυπη και τώρα πλέον με την σφραγίδα του συνεδρίου μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Στην κριτική που ανέπτυσσαν πάντα υπήρχε η επωδός ότι οι επιλογές της πλειοψηφίας είναι λάθος αλλά ο Αλέξης έχει καλές προθέσεις. Το αρχηγικό μοντέλο γιγαντώνεται, γίνεται αδηφάγο κι ανεξέλεγκτο κι ο αρχηγός δεν έχει συμμετοχή, έχει μόνο καλές προθέσεις. «Μη μου τον Τσίπρα τάραττε», λοιπόν, κι ας προσπαθήσουμε να πιάσουμε το νήμα από την αρχή μήπως βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα γι’ αυτή την απαράβατη αρχή που τηρούν απαρέγκλιτα τα στελέχη της «Ομπρέλας».
Με την στήριξη του κραταιού Αριστερού Ρεύματος και τις ευλογίες του τότε παντοδύναμου Αλέκου Αλαβάνου, ο Αλέξης Τσίπρας εκλέχθηκε πρόεδρος με ποσοστό 70% από το 5ο συνέδριο του Συνασπισμού. Παράλληλα, στον ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών εκείνης της περιόδου, ο πρόεδρος της μεγαλύτερης συνιστώσας ήταν και ο ουσιαστικός επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ σύντομα επήλθε έντονη ρήξη μεταξύ Τσίπρα και Αλαβάνου, ένα γεγονός που παραμένει ακόμα σκοτεινό κι ανεξήγητο. Η κωμικοτραγική κατάληξη αυτής της εξέλιξης ήταν, στις αυτοδιοικητικές εκλογές για την περιφέρεια Αττικής, ο Αλαβάνος να κατέβει μόνος του κι ο ΣΥΡΙΖΑ να στηρίζει τον Μητρόπουλο! Τι έκαναν τότε τα νυν στελέχη της «Ομπρέλας»; Στοιχημένοι πίσω από τον νέο ηγέτη, στήριξαν ακόμη και την ανεκδιήγητη επιλογή Μητρόπουλου. Το ίδιο έκαναν και στα κομματικά πραξικοπήματα του καλοκαιριού του 2015, που έσυραν τον ΣΥΡΙΖΑ στον μνημονιακό του δρόμο.
Εκεί όμως που κρίθηκε οριστικά η πρόσδεση των στελεχών της «Ομπρέλας» στο άρμα του Αλέξη Τσίπρα, ήταν οι εξελίξεις μετά τις εκλογές του 2019. Ήταν τότε που ο αδιαφιλονίκητος, αν και ηττημένος, αρχηγός ανακοίνωσε την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ στο Ζάππειο. Αντί της απαιτούμενης αυτοκριτικής, ανακοινώθηκε από καθέδρας η ανατροπή της ιδιοσυστασίας και των ταυτοτικών χαρακτηριστικών ενός αριστερού κόμματος. Ακολούθησαν, ερήμην της Κεντρικής Επιτροπής και του κόμματος, η δημιουργία της ΚΕΑ και ο διορισμός του Πολιτικού Συμβουλίου, αποκλειστικά, από το ηγετικό περιβάλλον. Εν μία νυκτί, λοιπόν, η Πολιτική Γραμματεία και η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ κατέβασαν ρολά, έπαψαν πια οριστικά να συνεδριάζουν και αντικαταστάθηκαν από διορισμένα όργανα ευρείας κατανάλωσης. Και στη συνέχεια, χωρίς την παραμικρή διαδικασία και χωρίς να κουνηθεί φύλλο, άλλαξε το λογότυπο και το όνομα του κόμματος από ΣΥΡΙΖΑ σε ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Τι έκαναν τότε τα νυν στελέχη της «Ομπρέλας»; Τίποτα! Δεμένοι στο άρμα του αρχηγού τα κατάπιαν αμάσητα. Οπότε φαντάζει οξύμωρο και μάταιο να διεκδικούν την εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής από το τωρινό συνέδριο, μιας και αποδεδειγμένα ο αρχηγός έχει την άνεση να την καταργεί όποτε θέλει κι όπως κι αν εκλεγεί.
Ο Λεωνίδας Κύρκος είχε προχωρήσει στην μετεξέλιξη του ΚΚΕ εσωτερικού μετά από συνέδριο του κόμματος. Ο Αλέξης Τσίπρας επιβάλει τώρα την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ εκ των προτέρων και εναποθέτει στο συνέδριο τον διακοσμητικό ρόλο της επικύρωσης μιας ειλημμένης απόφασης, συμπληρωμένης με έναν πανηγυρικό τρόπο εκλογής κομμένο στα μέτρα του. Συνεπώς, η «Ομπρέλα» για να έχει λόγο ύπαρξης θα πρέπει να αμφισβητήσει, ανοιχτά και καθαρά, τον Αλέξη Τσίπρα, τις μεθόδους του και τις πολιτικές του στοχεύσεις που μετατρέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αστικό κόμμα ενός φαύλου δικομματικού συστήματος. Θα πρέπει να αμφισβητήσει ένα αρχηγικό μοντέλο που δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά και έναν αρχηγό που δεν μπορεί να τον αφήνουν μόνιμα στο απυρόβλητο επειδή διαχρονικά, από το 2008 μέχρι σήμερα, τον στήριζαν άκριτα. Δεν μπορεί να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους κι εμάς κάνοντας ένα βήμα μπρος και δύο πίσω, στρογγυλεύοντας την κριτική τους ώστε να μην αγγίζει τον Αλέξη Τσίπρα που πάντα «έχει καλές προθέσεις» και μην παίζοντας πια κανένα ρόλο στην μοιραία διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.