Έπεσε στα χέρια μου ένα λεύκωμα του Δημήτρη Κολιοδήμου, από τη σειρά «Κινηματογράφος» των εκδόσεων Αιγόκερως, αφιερωμένο στον Σαμ Πέκινπα και τον Σέρτζιο Λεόνε. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να αρχίσω να βλέπω μία–μία τις ταινίες του Πέκινπα, ενός σκηνοθέτη που έγραψε τη δική του ιστορία στον αμερικάνικο κινηματογράφο. Αντισυμβατικός και συγκρουσιακός, είχε μονίμως προβλήματα με τους παραγωγούς του Χόλυγουντ, που πολλές φορές παρενέβησαν στα σενάρια των ταινιών του, αλλά και με τους αριστερούς διανοούμενους, τους φεμινιστές και τις φεμινίστριες που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την ωμή βία και τον ρόλο της γυναίκας στη φιλμική του προσέγγιση. Ήταν ο σκηνοθέτης που αναβίωσε με ιδιαίτερο τρόπο το αμερικάνικο γουέστερν, σε μια ταινία του μάλιστα έγραψε τη μουσική, τα τραγούδια κι έπαιζε έναν μικρό ρόλο ο Μπομπ Ντύλαν! Επίσης σ’ αυτό το είδος της αμερικάνικης μυθολογίας έδωσε νέες διαστάσεις με τις μετα-γουέστερν δημιουργίες του. Η τόλμη και η πρωτοτυπία των σεναρίων, οι ιδιαίτερα δουλεμένοι κεντρικοί ρόλοι όπου κυριαρχούν οι συγκρούσεις μεταξύ παλιών συνεργατών και φίλων κι οι πάντα πετυχημένοι δεύτεροι ρόλοι που τους υπηρετούν οι ίδιοι συνήθως ηθοποιοί, δίνουν στις ταινίες του Πέκινπα ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον και γοητεία. Στο μεταίχμιο μεταξύ του παλιού και του καινούργιου, οι περιθωριακοί του ήρωες συνθλίβονται επιλέγοντας την ανεξαρτησία τους κι αρνούμενοι την προσαρμογή στις νέες συνθήκες και στα παιχνίδια της εξουσίας.
Στις ταινίες του με σύγχρονα θέματα, όπως ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών την περίοδο του ψυχρού πολέμου, κορυφαία θέση κατέχει η τελευταία του δημιουργία με τίτλο «Όστερμαν, το 48ωρο των κατασκόπων». Από την πρώτη κιόλας σκηνή ήρθε η μεγάλη έκπληξη: πράκτορες της KGB δολοφονούν μια γυναίκα κι όταν ο άνδρας της βγαίνει από το ντους, βλέπω μπροστά μου τον …Καρανίκα! Ο ηθοποιός Τζον Χαρτ είναι ο απόλυτος σωσίας του συμβούλου στρατηγικού σχεδιασμού του Αλέξη Τσίπρα, εκτός από τα αυτιά του που είναι αρκετά μικρότερα και τη μεγάλη ελιά στο πρόσωπο που βρίσκεται σε διαφορετικό σημείο. Στην ιστορία της ταινίας, ο Καρανίκας είναι ένας πράκτορας της CIA, ο οποίος μετά τη δολοφονία της γυναίκας του στήνει ένα πολύπλοκο σχέδιο εκδίκησης εναντίον του μέντορά του και αρχηγού της CIA. Ο αρχηγός, τον οποίο υποδύεται αριστοτεχνικά ο μεγάλος Μπαρτ Λάγκαστερ, είναι κυνικός, φιλόδοξος κι εποφθαλμιά την εκλογή του στον Λευκό Οίκο, ενώ, λόγω των μεθόδων του και του αδυσώπητου κλίματος του ψυχρού πολέμου, ο Καρανίκας τον θεωρεί υπεύθυνο για τη δολοφονία της γυναίκας του. Στην ιστορία κυρίαρχο ρόλο παίζει η τηλεόραση και τα ΜΜΕ όπου τα όρια της αλήθειας, της παραπλάνησης και του ψέματος είναι δυσδιάκριτα.
Θα μου πείτε, δικαίως, γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Εκτός από την εκπληκτική ομοιότητα, μπορούν να γίνουν κι άλλοι παραλληλισμοί της ταινίας με την ελληνική πολιτική σκηνή; Υπάρχει περίπτωση να επαναστατήσει ο Νίκος Καρανίκας απέναντι στον φίλο του από τη νεολαία Συνασπισμού και νυν μέντορά του Αλέξη Τσίπρα; Όχι βέβαια. Είναι άλλωστε γνωστή η ιδιαίτερη σχέση που διατηρεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τα παλιά μέλη της νεολαίας Συνασπισμού, μια σχέση που έκανε τον Καρανίκα στρατηγικό σύμβουλο(!), την Ελευθερία Χατζηγεωργίου υφυπουργό Μακεδονίας–Θράκης και νυν μετακλητή υπάλληλο στο γραφείου του προέδρου και τον Λευτέρη Αρβανίτη νέο διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο κόκκινο», μετά την εκπαραθύρωση του ποιοτικού δημοσιογράφου και διανοούμενου Νίκου Ξυδάκη, για την οποία όλοι ποιούν την νύσσα. Απλά, είναι τέτοια η ομοιότητα του Τζον Χαρτ με τον Νίκο Καρανίκα που σε οδηγεί σε αυθαίρετες σεναριακές προσεγγίσεις με την απαισιόδοξη οπτική του Πέκινπα, κατά την οποία οι επιζώντες μέσα σε ένα ασφυκτικό κλίμα κοινωνικής και πολιτικής βίας είναι αυτοί που προσαρμόζονται κι όχι αυτοί που παραμένουν αφοσιωμένοι στις αρχές και τις αξίες τους. Κι ο νοών νοήτω…