Όταν ένας νέος χώρος τέχνης δημιουργείται στους δύσκολους καιρούς μας, τότε μια ακόμα γειτονιά της Αθήνας μπορεί να αναπνέει πιο ελεύθερα. Το «space52» ακολουθώντας τη μοίρα του εξόριστου του rbnb αποκεντρώθηκε προς τα κάτω Πατήσια και ευτυχώς βρέθηκε σε έναν χώρο εξαιρετικών δυνατοτήτων επιβεβαιώνοντας το «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
.jpg)
Το space52, ως ατελιέ του Διονύση Χριστοφιλογιάννη αλλά και ως χώρος τέχνης γενικότερα, παρουσιάζει την πρώτη στη νέα του διεύθυνση ομαδική έκθεση, «Fοrthcoming ΙΙΙ», σαν μια μελέτη των τρόπων με τους οποίους οι καλλιτέχνες συζητούν και παράγουν τα έργα τους. Είναι ένα είδος πρόκλησης-πρόσκλησης στους συμμετέχοντες ώστε να αρχίσει ένας δημιουργικός διάλογος σχετικός με τις πρακτικές της δημιουργίας στο εδώ και τώρα της σύγχρονης τέχνης. Με αυτόν τον τρόπο, το στούντιο δεν υπάρχει απλώς ως χώρος, αλλά αναδεικνύεται σε τρόπο σκέψης που δίνει έμφαση σε διαισθητικές, άυλες ή ενσώματες, γραμμικές ή μη, εμφανείς ή υπόγειες, καλλιτεχνικές διαδικασίες. Ο Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, έχοντας και τον ρόλο του επιμελητή, αναδεικνύει τους τρόπους με τους οποίους οι επισκέψεις στο στούντιο καλλιτεχνών έχουν διαμορφώσει τη δική του καλλιτεχνική πρακτική και αποκαλύπτει πώς αυτή η έρευνα είναι αναπόσπαστο μέρος της δικής του καλλιτεχνικής ερευνητικής διαδικασίας.
Ο Νίκος Σαρλής δημιουργεί επιφάνειες ψηφιακής επιπεδότητας που μιμούνται με τον τρόπο τους αρχαία μνημεία και θραύσματα του παρελθόντος. Ο Σωκράτης Φατούρος συνθέτει μια εικόνα-αφήγηση προσωπικού βιώματαος και μνήμης. Ο Νίκος Παπαδόπουλος ακολουθεί τη ζωγραφική τεχνική του dot-painting και συνθέτει εικόνες από τελείες σε φύλλα σκληρού αλουμινίου και σε μαύρο χαρτί, υλικά θεατρικού φωτισμού. Η Καρολίνα Κρασούλη συνδυάζει διαφορετικά θραύσματα, με μορφές εμπνευσμένες από τη συλλογή βιβλίων, χαρτιών και φακέλων της, με γλυπτά μεγάλης κλίμακας από κομμάτια καμβά. Ο Γιάννης Δέδες μέσα από λείψανα-θραύσματα αναζητά τη σχέση έργου και δημιουργίας διερευνώντας παράλληλα τη διαδικασία πρόσληψης από τον θεατή. Η Lise Harlev παραπέμπει στην αισθητική της διαφήμισης και της δημόσιας ενημέρωσης, παίζοντας με τις έννοιες «απλό» και «διφορούμενο». Η αρχιτεκτονική ομάδα P4 architecture, εξερευνά την εύθραυστη ισορροπία του χώρου-κελύφους και των ορίων του. Ο Γιώργος Σταματάκης γοητεύεται από την ιστορία του aizome ή αλλιώς ιαπωνικό Indigo και κατανοεί την τοπιογραφία μέσω της ιδιαίτερα μελαγχολικής αισθητικής του χρώματος αυτού. Ο Γιώργος Τσεριώνης δημιουργεί ένα χαλαρό πλέγμα από ασύμμετρα γλυπτά, μιλώντας με όρους εθνικού τραύματος και καταστροφής. Η Εσμεράλδα Μομφεράτου παρουσιάζει γλυπτά μικρών διαστάσεων σαν «θραύσματα ζωής» πλασμένα από ευρήματα τυχαίων και μη διαδρομών της. Ο Mathias Malling Mortensen στο space52 τον Απρίλιο του 2022 δημιούργησε τη νέα του in situ εγκατάσταση εμπνεόμενος από μοτίβα και σχήματα της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής. Η Helene Nymann παρουσιάζει την ταινία της MOL που μιλάει για την μνήμη και τη θέση της στον νέο τεχνολογικό κόσμο. Ο Ηλίας Παπαηλιάκης και η Νικομάχη Καρακοστάνογλου παρουσιάζουν ένα κοινό έργο-σημείο συνάντησης σχεδίου, κεραμικής και ζωγραφικής. Ο Παντελής Βιταλιώτης - Magneto, με μινιμαλιστική προσέγγιση, ερευνά το υποσυνείδητο σε μια προσπάθεια να καταργήσει ασφάλειες και βεβαιότητες. Η Μαίρη Ζυγούρη παρουσιάζει ένα κομμάτι-σύμβολο που συνδέει τις γυναικείες ιδιότητες της φροντίδας και της αναπαραγωγής με εκείνες του πηγαίου, της ζωής και του γέλιου. Το trans-herma του Rene Habermacher επαναξιολογεί το ζήτημα της ταυτότητας και της κληρονομιάς. Η Ιωάννα Ράλλη παρουσιάζει μια φωτογραφική αποτύπωση του ταπεινού και οικείου με μικρά γλυπτά από ευτελή υλικά. Ο Γιώργος Κόντης εστιάζει σε φόρμες λιτές και αφαιρετικές με την αίσθηση του ελάχιστου και υλικά όπως το κερί και το μετάξι. Ο Διονύσης Χριστοφιλογιάννης «κουβαλάει» ένα φθαρμένο πλακάκι-τοίχο από τον προηγούμενο χώρο του σαν τελετουργία μετεγκατάστασης στον χώρο και τον χρόνο. Ο Αντώνης Στοαντζίκης σε μια εποχή που έχουν αρθεί τα όρια της τέχνης και της φιλοσοφίας της, δημιουργεί νέα σειρά έργων podcast του τύπου «Είναι αυτό Τέχνη;» βάζοντας εκ νέου το ζήτημα της κατανόησης και της ερμηνείας της σύγχρονης τέχνης. Ο Απόστολος Καρακατσάνης αντιλαμβάνεται τη ζωγραφική ως δράση με το έργο του να υλοποιείται ως καταγραφή αυτής της πρόκλησης. O Andi Xhuma χορεύει με δυναμισμό και ιδιαίτερα προσωπική κίνηση σε πολυσύχναστα και μη σημεία της Αθήνας, συνθέτοντας μια εικαστική χορογραφία του «σήμερα».