Η Ρωσία, είναι μια χώρα της οποίας ενώ το πρόσωπο είναι στραμμένο προς τη Δυτική Ευρώπη το σώμα της είναι ριζωμένο στην Ανατολή. Ως εκ τούτου η αχανής χώρα του Ιβάν του Τρομερού, των Ρομανόφ, του Λένιν, του Γκορμπατσόφ και του Πούτιν στερείται οποιασδήποτε δημοκρατικής παράδοσης, παραμένοντας προσδεδεμένη σε ένα δεσποτικό παρελθόν και σε κάθε είδους ανατολικές δοξασίες και παραδόσεις. Παρόλα αυτά πάντοτε στη χώρα υπήρξαν φωτεινά πνεύματα που διεκδίκησαν το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και τη δημοκρατία.
Από το 1991, χρονιά που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, πέρασαν 31 χρόνια. Η Ρωσία εξακολουθεί να βιώνει με τραυματικό τρόπο την μετακομουνιστική περίοδο και ο τοκετός αποδεικνύεται επώδυνος και μακροχρόνιος. Άλλωστε οι ρίζες του προηγούμενου καθεστώτος ήταν βαθιές, άλλοτε με θετικό κι άλλοτε με αρνητικό τρόπο. Το δεύτερο ισχύει στην περίπτωση της ταινίας «Κατ' οίκον περιορισμός» (Delo) του Αλεξέι Γκέρμαν του νεότερου. Μια ταινία η οποία δείχνει τη συνέχιση του αυταρχικού τρόπου διακυβέρνησης, κάτι που γνωρίζει πολύ καλά κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Το γνωρίζει από τον πατέρα του, το διάσημο σκηνοθέτη Αλεξέι Γκέρμαν (1938-2013), ο οποίος υπήρξε επανειλημμένα θύμα της σοβιετικής λογοκρισίας. Έτσι ο γιος του, γνωστός σκηνοθέτης κι αυτός, γύρισε μια ταινία με θέμα τον άνθρωπο και το πώς τον αντιμετωπίζει η εξουσία. Ο ίδιος σε συνέντευξή του είχε πει: «Στην πραγματικότητα, η Ρωσία είναι μια εντελώς διαφορετική χώρα, όπου πολλά περισσότερα επιτρέπονται από ό,τι στη Σοβιετική Ένωση. Σίγουρα, έχουμε επίσης πολλούς με ακροδεξιές απόψεις, που προσπαθούν να ελέγξουν την τέχνη. Σίγουρα, πιθανόν, σε σύγκριση με τη Δυτική Ευρώπη έχουμε πιο αυστηρούς ελέγχους και περιορισμούς, κι έτσι είναι».
Ο Αλεξέι Γκέρμαν ο νεότερος, αφηγείται την περιπέτεια του Ντάβιντ, ενός καθηγητή πανεπιστημίου ο οποίος κατηγόρησε τον δήμαρχο της περιοχής, με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για διαφθορά. Η αντίδραση της εξουσίας ήταν άμεση και ο Ντάβιντ βρέθηκε αυτός κατηγορούμενος και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι να γίνει η δίκη του. Περιμένοντας λοιπόν την εκδίκαση της υπόθεσης έρχεται αντιμέτωπος με έναν τερατώδη μηχανισμό. Εκτός από τον εγκλεισμό και την απαγόρευση επικοινωνίας έχει να αντιμετωπίσει και τους «αγανακτισμένους» πολίτες, οι οποίοι διαδηλώνουν έξω από το σπίτι του, τους τραμπούκους, που του επιτίθενται και τον χτυπούν, την απαγόρευση να παραστεί στην κηδεία της μητέρας του μέχρι και την απόλυσή του από το πανεπιστήμιο. Μόνοι του σύμμαχοι είναι οι φοιτητές του και η δικηγόρος του, μια γυναίκα η οποία παρά τα οικογενειακά της προβλήματα τον στηρίζει και πιστεύει στην αθωότητά του. Ο Ντάβιντ στη δύσκολη αυτή μάχη έχει απέναντί του τον Γολιάθ, με ελάχιστες πιθανότητες να νικήσει.
Με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία ο σκηνοθέτης οικοδομεί ένα κλειστοφοβικό φιλμ με το οποίο στρέφεται εναντίον των εξουσιαστικών μηχανισμών στη σύγχρονη Ρωσία. Η καφκική ατμόσφαιρα που δημιουργεί αναδεικνύει το παράλογο της καθεστωτικής αντίληψης και την αδυναμία του καθημερινού ανθρώπου να διεκδικήσει το δίκιο του. Ο Γκέρμαν δεν αφήνει απέξω ούτε τις ψυχολογικές διακυμάνσεις του ήρωά του, τις σχέσεις του με τους ανθρώπους και πώς αυτές επηρεάζονται από τα πράγματα. Φυσικά πίσω από όλη την ιστορία φωτογραφίζεται το καθεστώς Πούτιν και η απολυταρχική αντιμετώπισή των πολιτών εκ μέρους του κράτους.
Με την κάμερα να κινείται μέσα στον κλειστό χώρο του σπιτιού στο οποίο ζει ο Ντάβιντ, ο Αλεξέι Γκέρμαν ο νεότερος μεταφέρει στους θεατές την αγχωτική, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που βιώνει ο ήρωάς του. Η ταινία θα μπορούσε να είναι σάτιρα αν δεν απέπνεε τόση πίκρα με την αλήθεια της. Καταγγελτική, ανθρώπινη και τρυφερή η ματιά του Γκέρμαν, μιλά στην ψυχή και το μυαλό. Μια ταινία αφηγηματικά άψογη, δομημένη στέρεα και με σκηνοθετική σιγουριά που κουβαλά μέσα της την επίπονη διαδικασία μιας ιστορικής μετάβασης η οποία δεν έχει τελειώσει ακόμη.