Πριν λίγες μέρες, το θεωρητικό ινστιτούτο του ΣΥΡΙΖΑ «Νίκος Πουλαντζάς» διοργάνωσε μια ενδιαφέρουσα διαδικτυακή εκδήλωση με θέμα «Η γαλλική κοινωνία και πολιτική εν μέσω εκλογικών αναμετρήσεων: Σε (α)διέξοδο;». Θα ήταν πολύ σημαντικό αν, το επόμενο διάστημα, το Iνστιτούτο διοργανώσει μια αντίστοιχη εκδήλωση αλλάζοντας στον τίτλο μόνο το επίθετο «γαλλική» και αντικαθιστώντας το με το επίθετο «ελληνική», στην κατεύθυνση να αντληθούν αντιστοιχίες και συμπεράσματα από τις γαλλικές εκλογές με την προβολή τους στο ελληνικό πολιτικό γίγνεσθαι. Γιατί, όπως φαίνεται, στην Γαλλία οι πρωτοβουλίες του Μελανσόν καρποφόρησαν και έγινε δυνατή η σύμπραξη μιας μεγάλης γκάμας πολιτικών δυνάμεων που ξεκινά από τους σοσιαλιστές, τους πράσινους, το κομμουνιστικό κόμμα και την ριζοσπαστική αριστερά της Ανυπότακτης Γαλλίας. Μια σύμπραξη με προοπτική νίκης που έχει να επιχειρηθεί από το πολύ μακρινό 1938 κι αποδεικνύει ότι υπάρχει ενωτική διέξοδος στο αδιέξοδο της διαίρεσης, της μικρόνοης αυτάρκειας, του μικρομεγαλισμού και του ηγεμονισμού που χαρακτηρίζει την Αριστερά σε παγκόσμιο επίπεδο. Και μιας και το ινστιτούτο «Νίκος Πουλαντζάς» μπορεί να θεωρηθεί ως το θινκ τανκ του ΣΥΡΙΖΑ, ας προσπαθήσει να δώσει μια κατεύθυνση στον Αλέξη Τσίπρα που, αντί να τρέχει ανά την Ελλάδα για να αυγατίσει τους ψήφους που θα τον χρίσουν απόλυτο δερβέναγα του κόμματος, σάματις να μην ήταν, να πάρει ένα τηλέφωνο στον Μελανσόν να τον ρωτήσει πώς το έκανε το κόλπο! Εκτός κι αν μια τέτοια προοπτική ενότητας ποσώς τον ενδιαφέρει και την επικαλείται μόνο για το θεαθήναι…
Στη χώρα μας, η ιστορία της ενότητας και της κοινής δράσης των δυνάμεων της Αριστεράς, ενώ ξεκίνησε καλά δεν είχε την ανάλογη συνέχεια κι αποτελεί ένα διαρκές ζητούμενο για τον κόσμο της. Μετά το έπος του ΕΑΜ και την συγκλονιστική παρουσία της ΕΔΑ στα πολιτικά πράγματα του σκληρού μετεμφυλιακού κράτους, οδηγηθήκαμε στην πολυδιάσπαση της Αριστεράς την περίοδο της μεταπολίτευσης. Με σαφείς τις παρενέργειες της κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά έκανε ένα ενωτικό βήμα με τη δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού το οποίο έκαψε με τον χειρότερο τρόπο συνεργαζόμενη με την νεοφιλελεύθερη δεξιά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το επόμενο και ιδιαίτερα ελπιδοφόρο ενωτικό βήμα ήταν η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, που ένωσε δυνάμεις της Ανανεωτικής Αριστεράς, του ευρωκομουνισμού, των τροτσκιστών, του μαοϊκού χώρου, δυνάμεις προερχόμενες από το ΚΚΕ, αγωνιστές όπως ο Μανώλης Γλέζος, οικολόγους και πολλούς ανένταχτους. Οι γνωστές όμως εξελίξεις του καλοκαιριού του 2015 έκαψαν κι αυτό το πρωτότυπο ενωτικό εγχείρημα και οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση της κεντροαριστεράς και του αστικού δικομματισμού. Έκτοτε, η υπόθεση των ενωτικών διεργασιών πάει από το κακό στο χειρότερο. Ενώ ο ταξικός αντίπαλος έχει ξεσαλώσει και κερδίζει συνεχώς έδαφος σε βάρος της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, στην Αριστερά, σε ένα κλίμα αδιανόητης αντιπαλότητας κι εχθρότητας, δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο παρά για την αυτοσυντήρηση του «μαγαζιού» τους.
Δεν αρκεί, λοιπόν, να μιλάμε θετικά για τις ενωτικές διεργασίες στην Γαλλία μετά τις πρωτοβουλίες του Μελανσόν και να σφυρίζουμε αδιάφορα για το χάλι της Αριστεράς στην χώρα μας. Έχοντας μάλιστα μπροστά μας τις εκλογές με απλή αναλογική πρέπει όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους και πρώτος από όλους ο Αλέξης Τσίπρας που εκπροσωπεί την μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς στην Ελλάδα. Ο αληθινός ηγέτης διακρίνεται από την μεγαλοψυχία και γενναιότητα στις υποχωρήσεις που θα πρέπει να κάνει για να δημιουργήσει ένα κλίμα ενότητας κι εμπιστοσύνης. Κι ας αφήσει κατά μέρος τα επικοινωνιακά ταρατατζούμ και τα βιντεάκια που καλούν τον κόσμο να πάει όπως-όπως να ψηφίσει στις 15 Μάη τον ίδιο ως μοναδικό υποψήφιο πρόεδρο. Φτάνει πια μ’ αυτή την κωμωδία.