Η κοινωνία του θεάματος σε όλο της το μεγαλείο και μάλιστα καλλιεργημένη από ένα κόμμα της Αριστεράς και με την σφραγίδα του Αλέξη Τσίπρα. Ο επικοινωνιακός χαμός που έγινε τις παραμονές της 15ης Μάη, με αντιαισθητικές ομοβροντίες στα σόσιαλ μίντια, με θριαμβικά σποτάκια και αφίσες του ενός και μοναδικού ανδρός, προσβάλει τις παραδόσεις και την αισθητική της Αριστεράς. Αν παρακολουθούσε κανείς τα μέσα επικοινωνίας που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ, τις προηγούμενες αλλά κυρίως την ίδια μέρα των εκλογών όπου υπήρχε συνεχής μετάδοση, δεν μπορούσε παρά να εκπλαγεί από το πανηγυρικό κλίμα που επικρατούσε, όχι μόνο από τους δημοσιογράφους αλλά κι από τα στελέχη του κόμματος που μιλούσαν ως καλεσμένοι. Και καλά, η εικόνα ήταν φυσιολογική για τους προεδρικούς, τους πασοκογενείς και τους λοιπούς της πλειοψηφίας που έβλεπαν το επικοινωνιακό τους σχέδιο να στέφεται με επιτυχία. Η ίδια, όμως, περίπου εικόνα ίσχυε και για τα στελέχη της Ομπρέλας, που συμμετείχαν κι αυτά στο θριαμβικό κλίμα σαν να είχαν ξεχάσει τις ενστάσεις και τις διαφοροποιήσεις τους και είχαν ενστερνιστεί πλήρως το αφήγημα του προέδρου. Κλασική περίπτωση πολιτικής συμπεριφοράς που θα μπορούσε να συνοψιστεί με τον κινηματογραφικό τίτλο «Το ποντίκι που βρυχάται» και την έχουμε ξαναδεί πανομοιότυπα σε προγενέστερες περιόδους του ΣΥΡΙΖΑ, με την τάση της «ΑΝΑΣΑ» στον πρώτο ΣΥΡΙΖΑ και κατόπιν με τους 53+ που αποτελούσαν τους προγόνους της σημερινής Ομπρέλας. Όλοι, λοιπόν, πίσω από το προεδρικό σχέδιο για ένα κόμμα πλήρως ενταγμένο στην κοινωνία του θεάματος με εικονικά μέλη μιας χρήσης. Ένα μοντέλο στοιχημένο στην μοντέρνα εκδοχή των κομμάτων της αστικής κεντροαριστεράς που προκρίνει την εικόνα σε βάρος της ουσίας.
Κάποιος καλοπροαίρετος θα έλεγε: πάνω από 150.000 κομματικά μέλη είναι σημαντικός αριθμός. Έστω και ένα μέρος αυτών αν ενεργοποιηθεί και συμμετέχει θα αλλάξει το πολιτικό τοπίο. Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, είναι αν υπάρχει τέτοια πολιτική βούληση. Αλήθεια, τι έγινε όταν τα κομματικά μέλη ήταν 60.000; Ποια ήταν η λειτουργία των Οργανώσεων Μελών, πόσα μέλη ενεργοποιήθηκαν και ποια ήταν η απήχησή τους σε κινηματικό επίπεδο; Το μόνο που κατάφερε ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Τζανακόπουλος, απολύτως δεδομένος στον Αλέξη Τσίπρα, ήταν να δημιουργήσει έναν ελεγχόμενο γραφειοκρατικό μηχανισμό αναπαραγωγής της εξουσίας του προέδρου και ενθάρρυνσης της ένταξης πασοκογενών μελών, χωρίς καμιά μαζικότητα και, κυρίως, με ανύπαρκτη συμμετοχή σε ριζοσπαστικές δράσεις και κινηματικές διαδικασίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν χάθηκε από τους δρόμους και η μοναδική του παρουσία σε κινητοποιήσεις ήταν σε στοιχημένες συστημικές συγκεντρώσεις της ξεπουλημένης ΓΣΣΕ και των Εργατικών Κέντρων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Η σχέση του με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος παραμένει ανύπαρκτη έως εχθρική και δεν έγινε καμιά προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος που προήλθε από το τραυματικό καλοκαίρι του 2015. Ακόμα και η νεολαία του παραμένει ολιγομελής κι αναιμική, με ελάχιστη δυνατότητα απήχησης των απόψεών της εντός και εκτός του κόμματος και με ελεγχόμενη διακοσμητική παρουσία που δεν θα χαλάει το καινούργιο κεντροαριστερό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
Όσον αφορά την κάλπη για τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα. Το επικοινωνιακό σταρ-σίστεμ των προβεβλημένων στελεχών και μια, άνευ προηγουμένου για τα αριστερά ήθη, προεκλογική εκστρατεία προς άγραν ψήφων και απομοίωσης της εμβέλειας των αντιπάλων συνυποψήφιων έπιασαν τόπο. Η Κεντρική Επιτροπή βρίθει από «ανθρώπους του προέδρου», πρώην πασόκους που πίνουν νερό στο όνομα του προέδρου και στελέχη πρώτης γραμμής που διαγκωνίζονται για την πίστη τους στον πρόεδρο. Μια απολύτως προεδρική Κεντρική Επιτροπή. Πάνε οι εποχές που ο Νίκος Φίλης ήταν πρώτος σε σταυρούς και υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι το κόμμα κατοχυρώνει αριστερό προφίλ και δημοκρατική λειτουργία. Τώρα μόνο ένας δρόμος υπάρχει για την ταλαίπωρη την Ομπρέλα: απόλυτη πίστη στον πρόεδρο…