Στο προοίμιο του προγράμματος της die Linke, που είχε εγκριθεί το 2011 στο συνέδριο της Ερφούρτης υπάρχει απλώς ένα ποίημα. Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ θέτει τις «Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει». Τα ερωτήματα του μεγάλου γερμανού στοχαστή για το ποιος έχτισε την «Θήβα την εφτάπυλη», το Σινικό Τείχος ή τη μυθική Ατλαντίδα, ήταν ρητορικά και η απάντησή τους δεδομένη. Έντεκα χρόνια μετά όμως, το κόμμα της Αριστεράς θα βρεθεί και πάλι σε ένα συνέδριο στην Ερφούρτη, στα τέλη αυτού του μήνα (24–26 Ιουνίου) και οι απαντήσεις που θα αναζητήσει, θα είναι πολύ πιο δύσκολες.
Η die Linke διανύει χωρίς αμφιβολία την χειρότερη φάση της ιστορίας της, μετά και το τραγικό 4,9% των εθνικών εκλογών τον περασμένο Σεπτέμβριο και τα αποκαρδιωτικά αποτελέσματα σε όσες περιφερειακές εκλογές ακολούθησαν. Η καθίζηση συνεχίζεται και στις δημοσκοπήσεις. Στο συνέδριο, λοιπόν, δεν θα χρειαστεί μόνο να εκλέξει μια νέα ηγεσία, που θα μπορέσει να εμφυσήσει αισιοδοξία σε ένα μάλλον γερασμένο και κυρίως απογοητευμένο κομματικό ακροατήριο. Θα πρέπει πάνω από όλα να αποδείξει ότι είναι σε θέση να πετύχει τη μεγάλη αναστροφή, για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του ως μια πολιτική δύναμη που έχει να πει κάτι στην αρκετά «κλονισμένη» από τις εξελίξεις των τελευταίων ετών κοινωνία. Και να καταλήξει σε «σταθερές» θέσεις για ζητήματα όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο ρόλος της ΕΕ.
Αυτό πάντως μοιάζει εξαιρετικά αμφίβολο, καθώς οι προσωπικές μάχες δεν λένε να κοπάσουν και οι σκιές προηγούμενων σκανδάλων σκεπάζουν οποιαδήποτε ελπίδα αναλαμπής, που θα αναστρέψει την καταστροφική πορεία.
Το θέμα της ηγεσίας είναι φυσικά σημαντικό. Η μία εκ των δύο συμπροέδρων του κόμματος, η Χένιγκ Βέλσο, παραιτήθηκε πρόσφατα και η δεύτερη, η Ζανίν Βίσλερ, παραμένει προσωρινά στη θέση της, έχοντας εκδηλώσει την επιθυμία της για επανεκλογή. Το νέο σχέδιο προέβλεπε ότι στο πλάι της θα βρίσκεται πλέον ένας άνδρας. Υποψήφιοι υπάρχουν φυσικά και ο καθένας τους εκφράζει κάτι διαφορετικό, τόσο γεωγραφικά, όσο και πολιτικά. Ο Μάρτιν Σίρντεβαν, αρμόδιος για ζητήματα Ευρώπης και γεννημένος στο Ανατολικό Βερολίνο εκφράζει μια «πρακτική» αντίληψη της πολιτικής, μιλώντας για την ανάγκη το κόμμα να εγκαταλείψει τις ατέρμονες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και να ασχοληθεί με τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει καθημερινά η σύγχρονη εργατική τάξη. Ο Σέρεν Πέλμαν από τη Λειψία έχει την υποστήριξη της Σάρα Βάγκενκνεχτ, η οποία παραμένει σε μια ιδιόρρυθμη σχέση με το κόμμα, το οποίο έχει διχάσει στο παρελθόν με τις απόψεις της. Ο σύντροφός της, Όσκαρ Λαφοντέν έχει στο μεταξύ απομακρυνθεί οριστικά από την die Linke.
Η αμηχανία στις τάξεις του κόμματος θα φέρει και άλλες υποψηφιότητες, καθώς μπροστά στον κίνδυνο «εξαΰλωσης» θα είναι πολλοί αυτοί που θα ελπίσουν ότι μπορούν να στρίψουν το τιμόνι. Αυτό δεν αφορά μόνο το «αντρικό τμήμα» της προεδρίας. Η Βίσλερ θα έχει αντιπάλους, αφού η ηγεσία της κάθε άλλο παρά αδιαμφισβήτητη είναι. Ειδικά από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε ότι ένας πρώην φίλος της είχε κάποια σχέση με το σκάνδαλο των σεξουαλικών παρενοχλήσεων που συντάραξε το κόμμα στο κρατίδιο της Έσσης (Φρανκφούρτη), πολύ αμφισβητούν τη δυνατότητά της να εκφράσει τις αρχές της Αριστεράς σε αυτό το ιδιαίτερα ευαίσθητο ζήτημα.
Την άποψη αυτή εκφράζει με ιδιαίτερα επιθετικό τρόπο η 34χρονη βουλευτής Χάιντι Ράιχινεκ, η οποία θέλει επίσης να θέσει υποψηφιότητα για την συμπροεδρία. «Ο σεξισμός και η σεξουαλική βία πρέπει να επιφέρουν συνέπειες και δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να γίνουν ανεκτά στο κόμμα μας», είναι η ξεκάθαρη τοποθέτησή της.
Όλα αυτά ενισχύουν τον φόβο ότι τελικά το συνέδριο θα επικεντρωθεί περισσότερο σε μάχες προσώπων και ομάδων παρά στην ουσία, που αναπόδραστα ομολογούν όλοι: το κόμμα είναι σε βαθιά κρίση και χάνει διαρκώς τους διαύλους επικοινωνίας του με την κοινωνία. Αυτό δεν θα αλλάξει έτσι κι αλλιώς με μια απλή διακήρυξη συνεδρίου. Αλλά από κάπου θα έπρεπε να αρχίσουν.