«Οι έρωτες μια ξανθιάς»
«Οι έρωτες μια ξανθιάς» (Lásky jedné plavovlásky) του Μίλος Φόρμαν: Τη δεκαετία του 1960, στην Τσεχοσλοβακία, και ιδιαίτερα στη Σλοβακία, μια νέα γενιά Σλοβάκων κομουνιστών, υπό την ηγεσία του Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ, ο οποίος έγινε γραμματέας του σλοβάκικου κόμματος, εφάρμοσε πολιτική φιλελευθεροποίησης. Κάτι που είχε αντίκτυπο σε ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία. Τα γεγονότα που ακολούθησαν τον Αύγουστο του 1968, με την εισβολή των ρωσικών τανκς στην Πράγα και τη βίαιη διακοπή του πειράματος για σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, είναι γνωστά. Εκείνο το διάστημα αναπτύχθηκε το «νέο κύμα» στον τσεχοσλοβάκικο κινηματογράφο, από σκηνοθέτες όπως ο Μίλος Φόρμαν, ο Φράντισεκ Βλάτσιλ, ο Γίρι Μένζελ, ο Ντούσαν Χανάκ, ο Γιαν Καντάρ, η Βέρα Χιτίλοβα κ.ά. Κοινά χαρακτηριστικά ήταν οι αυτοσχέδιοι διάλογοι, το μαύρο και παράλογο χιούμορ, καθώς και οι ερασιτέχνες ηθοποιοί.
Το 1965, ο Μίλος Φόρμαν γύρισε αυτό το απαστράπτων διαμάντι του τσεχοσλοβάκικου κινηματογράφου. Η ταινία αφηγείται τις ερωτικές ιστορίες μιας νεαρής κοπέλας που εργάζεται σε εργοστάσιο υποδημάτων, σε μια επαρχιακή πόλη. Ένα βράδυ την ξελογιάζει ένας μουσικός και αφού περνούν μια νύχτα μαζί, εκείνος χάνεται. Λίγο καιρό μετά, η κοπέλα ταξιδεύει μέχρι την Πράγα, στο πατρικό του σπίτι, για να τον βρει. Όμως οι γονείς του μουσικού δεν γνωρίζουν τίποτε κι εκείνος δεν φαίνεται να χαίρεται με την εμφάνισή της. Η κατάσταση αυτή θα φέρει μια γενική αναστάτωση σε όλους μέχρις ότου η κοπέλα επιστρέψει στην πόλη της και τη δουλειά της.
Μια γλυκόπικρη, σαρκαστική ταινία η οποία επικεντρώνεται στη σχέση των δύο φύλων και στην αναπαραγωγή των ρόλων του κυνηγού (άνδρας) και του θηράματος (γυναίκα), ασκώντας έτσι έντονη κριτική στα κοινωνικά στερεότυπα που δεν κατάφερε να αλλάξει το καθεστώς. Αλλά και στις συντηρητικές οικογενειακές σχέσεις οι οποίες «μυρίζουν» μικροαστισμό. Όλα αυτά δοσμένα μέσα από ένα εξαιρετικό γαϊτανάκι καταστάσεων, με αποδομητικό αλλά και ντελιριακό χιούμορ. Ο Μίλος Φόρμαν σκηνοθέτησε μια ταινία τρυφερή αλλά και έντονα σατιρική η οποία δεν παραμένει σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Πέρα από το προφανές, ο σκηνοθέτης λειτουργεί υπονομευτικά τοποθετώντας στη θέση του θύματος μια κοπέλα της εργατικής τάξης (και γυναίκα και προλετάρια) και στη θέση του θύτη έναν πρωτευουσιάνο καλλιτέχνη (και άνδρα και αστό), αναδεικνύοντας έτσι τις υπαρκτές κοινωνικές, ταξικές αλλά διαφορές φύλου στη «σοσιαλιστική» του πατρίδα.
«Men» του Άλεξ Γκάρλαντ: Ταινία τρόμου με φόντο ένα σπίτι στο δάσος.
«Ελκάνο και Μαγγελάνος: Ο πρώτος περίπλους της γης» του Άνγκελ Αλόνσο: Το ταξίδι του Μαγγελάνου γύρω από τη γη, σε μια ταινία κινουμένων σχεδίων.
«Μαύρα γυαλιά» (Dark glasses) του Ντάριο Αρτζέντο»: από τον μετρ του τρόμου, μια ταινια για μια γυναίκα που έχει βάλει στο στόχαστρό του ένας κατά συρροή δολοφόνος.
«After Blue/Βρώμικος Παράδεισος» του Μπερτράν Μαντικό: Στο μακρινό μέλλον η ανθρωπότητα έχει εγκαταλείψει τη Γη, αποικίζοντας τον After Blue, έναν παράξενο
πλανήτη που η ατμόσφαιρά του τον καθιστά βιώσιμο μόνο για όντα θηλυκού γένους.