Οι πρώτες αφίσες μοιράζονται ήδη στο facebook. Οι συνελεύσεις και τα τηλέφωνα πυκνώνουν. Οι πιο επιμελείς ανακοίνωσαν ήδη τις συναυλίες – οι πιο συμπεριληπτικοί παλεύουν μέχρι την τελευταία στιγμή να κλείσουν τραπέζια και συγκροτήματα. Αλλού ετοιμάζουν προφεστιβαλικές εκδηλώσεις, μοιράζουν βάρδιες, σκέφτονται εναλλακτικές σε περίπτωση που βρέξει. Οι «βετεράνοι/ες» αφήνονται στη ρετρό κλίση τους να αφηγούνται ιστορίες από τα πρώτα φεστιβάλ – οι νεότεροι/ες ακούν σεβαστικά, αν και με μια ορισμένη ελευθεριακή ειρωνεία. Οι «τοπικιστές» επιμένουν στις συνδέσεις των συζητήσεων με τη συγκεκριμένη παράδοση της συγκεκριμένης πόλης· οι «κοσμοπολίτες» δρουν εξ ανάγκης και ανόρεχτα τοπικά, πλην επιμένοντας από άποψη σε θεματολογία παγκόσμια. Όλα, εν πάση περιπτώσει, είναι έτοιμα – ή και όχι.
Η ύλη της επανεκκίνησης
Τα συνθήματα που διάλεξαν Αθήνα και Τρίκαλα για τη φετινή επανεκκίνηση θυμίζουν πως το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ήταν και παραμένει η συνάντηση όσων (κινημάτων, ομάδων, ανθρώπων) θέλουν ακόμα να αλλάξουν τον κόσμο: αυτή τη διετία που παρακλειστήκαμε μέσα, η ανάγκη έγινε πιο επείγουσα. Πάνω στην ώρα, λοιπόν, η επανεκκίνηση: Τώρα που ο Ιάσονας Αποστολόπουλος δέχεται απειλές για τη ζωή του επειδή καταγγέλλει τις επαναπροωθήσεις προσφύγων. Τώρα που ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός βάζει σε κίνδυνο την ειρήνη στο Αιγαίο και τη δικοινοτική συνύπαρξη στην Κύπρο. Τώρα που η ρωσική εισβολή και ο νατοϊκός τυχοδιωκτισμός (συμπεριλαμβανομένων, εδώ, των «δικών μας» πολεμοκάπηλων) διακινδυνεύουν γενικευμένη αιματοχυσία, ενώ κυνηγούν, φιμώνουν και στιγματίζουν αντιφρονούντες στο εσωτερικό κάθε χώρας. Τώρα που η δίκη των δολοφόνων ναζιστών ξαναρχίζει, μετρώντας αντανακλαστικά. Τώρα που φοιτητ(ρι)ες και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι/ες ξυλοφορτώνονται και λοιδωρούνται από τους νέους Μακάρθι, επειδή δεν θέλουν μπάτσους στα πανεπιστήμια και τα πανεπιστήμια επιχειρήσεις. Τώρα που ακρίβεια και ενεργειακή φτώχεια μάς κάνουν κυριολεκτικά τη ζωή δύσκολη. Τώρα που η πατριαρχία δολοφονεί, βιάζει, συγκαλύπτει και συγκαλύπτεται. Πότε θα ήταν πιο επείγον να ξαναβρεθούμε, να ξαναβρούμε τρόπους – να μοιραστούμε τον κόσμο για να τον αλλάξουμε;
Θεσσαλονίκη
Ο πρώτος σταθμός στην επανεκκίνηση είναι το 23ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, που θα γίνει στις 30 Ιουνίου, 1 και 2 Ιουλίου, στο κέντρο της πόλης, στο Πάρκο Ξαρχάκου, με κεντρικό σύνθημα «Όλες, όλ@, όλοι θα έχουν μια πατρίδα, όσο υπάρχει η Σαλονίκη». Οι προγραμματισμένες συζητήσεις αφορούν την αντίθεση στον πόλεμο και τις επαναπροωθήσεις, τους εργατικούς αγώνες και το γυναικείο κίνημα, την επέτειο από το 1922 και την υποδοχή των προσφύγων, την κρίση της δημόσιας υγείας και το δικαίωμα στη στέγη, τον αντιφασισμό και τα κινήματα ΛΟΑΤΚΙ. Τις αμέσως επόμενες μέρες θα ανακοινωθούν συναυλίες και πολιτιστικές εκδηλώσεις – οι αρμόδιοι/ες κάνουν καλή δουλειά.
Αθήνα
Το νήμα πιάνει στη συνέχεια η Αθήνα, με το επίσης τριήμερο 23ο Φεστιβάλ, που ξεκινά στη 1 Ιουλίου, στο Πάρκο της Πανεπιστημιούπολης, με κεντρικό σύνθημα «Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι αλλάζει» (μια ορισμένη κριτική απ’ τα βόρεια, ότι πρόκειται για παλιότερο σύνθημα του Φεστιβάλ της συμπρωτεύουσας, δημιουργεί εσωστρέφεια και λικβινταρισμό). Οι συζητήσεις είναι και εδώ αφορμή να ξαναενώσουμε τις αντιστάσεις στην κρατική βία και τον κοινωνικό αποκλεισμό των Ρομά· την απογείωση της ακρίβειας και την έμφυλη βία· την επιχειρούμενη διάλυση του ΕΣΥ· τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και το ΝΑΤΟ· την κρατική καταστολή· το νέο Ποινικό Κώδικα και την κατάσταση στις φυλακές. Το πολιτιστικό πρόγραμμα θάναι εξίσου πλούσιο: έντεχνη, ροκ και χιπ χοπ μουσική, προσφυγικά μουσικοχορευτικά συγκροτήματα, σχήματα μεταναστών β’ και γ’ γενιάς, τσιγγάνικη ορχήστρα και φλαμένκο, ρεμπέτικα συγκροτήματα – χώρια τον παιδότοπο, τα θεατρικά και τα ντοκιμαντέρ, τις εκθέσεις και τα βιβλιοπωλεία, τα τραπεζάκια των οργανώσεων και τα μπαρ (ας μου συγχωρεθεί η λογοκλοπή: τα αντιγράφω απ’ το κείμενο του Γιαννόπουλου στο «Κόκκινο και το Μαύρο», μη και ξεχάσω τίποτα).
Τρίκαλα
Σειρά, στις 8 και 9 Ιουλίου, έχει το 7ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Τρικάλων, στο Πάρκο Ματσόπουλου, με σύνθημα «Τον κόσμο αυτόν, θα δεις, θα τον αλλάξουμε εμείς». Μετά την υποχρεωτική διετή ανάπαυλα, η φετινή διοργάνωση αφιερώνεται στη μνήμη του Βολιώτη Βασίλη Μάγγου και θα κινηθεί σε δύο άξονες: Ο πρώτος είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία, από τη σκοπιά της ανθρωπιστικής, οικονομικής και πολιτικής κρίσης που δημιουργεί. Και ο δεύτερος, «η ενεργειακή και περιβαλλοντική κρίση οικονομική εξαθλίωση που επέρχεται ραγδαία και απειλητική μέσα από την εφαρμογή του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης». Παράλληλα, οι άνθρωποι του φεστιβάλ ετοιμάζουν δύο θεματικά εργαστήρια – ένα για την έμφυλη βία και τους τρόπους αντιμετώπισής της, και ένα δεύτερο, με τίτλο «ένα σχολείο για όλα τα παιδιά», και θέμα την εξάλειψη των ανισοτήτων, του ρατσισμού και των προκαταλήψεων στην εκπαίδευση. Οι Τρικαλινοί/ές ανακοίνωσαν ήδη και το συναυλιακό πρόγραμμα: Σπύρος Γραμμένος, Αναφανδόν, Μαριονέτες και Γκιντίκι – ωραία πράγματα δηλαδή.
Καλαμάτα
Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ξέραμε ότι ετοιμάζεται και το 11ο Αντιρατσιστικό-Αντιφασιστικό Φεστιβάλ της Καλαμάτας, που θα γίνει στις 2 και 3 Ιουλίου. Περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτό, όμως, προσεχώς. Κατά τα άλλα, να ετοιμαζόμαστε για στήσιμο-μπαρ-κουζίνες-περιφρούρηση!