Η εμπειρία του να εργάζεται κανείς ως εκπαιδευτικός σε ένα από τα πάρα πολλά ιδιωτικά σχολεία της επικράτειας είναι ίσως από τις χειρότερες που μπορεί να βιώσει επαγγελματίας της εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Οι όποιες εξαιρέσεις (που υπάρχουν, αλλά δυστυχώς είναι λίγες) επιβεβαιώνουν απλώς το θλιβερό κανόνα.
Ειδικά τα καλοκαίρια, περίοδος ξεκούρασης και περισυλλογής για τους εκπαιδευτικούς του δημόσιου τομέα, οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί έρχονται αντιμέτωποι με τουλάχιστον εκβιαστικές εργοδοτικές πρακτικές με τις οποίες τα σχολεία επιχειρούν να υποχρεώσουν τους εργαζόμενους να προσφέρουν υπηρεσίες στα summer camps που στήνουν χωρίς να αμείβονται ξεχωριστά γι' αυτές.
Η μόνιμη επωδός των εργοδοτών σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι η ακόλουθη: «Θέλεις να πληρωθείς το καλοκαίρι; Θα δουλέψεις και στα summer camps. Αν δεν έρθεις να δουλέψεις, δεν θα πληρωθείς».
Ωμός εκβιασμός
Οι πιο ανυποψίαστοι από όσους διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές μπορεί να αναρωτηθείτε: Μα καλά, δεν είναι φυσιολογικό να απαιτεί κάτι τέτοιο ο εργοδότης; Γιατί οι εκπαιδευτικοί δημιουργούν ζήτημα από το πουθενά και δεν εργάζονται στα camps;
Η απάντηση: Διότι πολύ απλά κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τις συμβάσεις τους. Οι εκπαιδευτικοί στον ιδιωτικό τομέα όπως και οι συνάδελφοί τους στο δημόσιο πληρώνονται κανονικά για τη θερινή περίοδο κατά την οποία τα σχολεία παραμένουν κλειστά, κάτι που φυσικά γίνεται σε όλον τον κόσμο. Για να προσφέρουν οι εκπαιδευτικοί υπηρεσίες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, οι οποίες μάλιστα δεν είναι στενά εκπαιδευτικές, οφείλουν, βάσει νόμου, να εξασφαλίσουν άδεια άσκησης ιδιωτικού έργου. Και εννοείται ότι η αμοιβή γι' αυτού του είδους τις υπηρεσίες θα πρέπει να είναι έξτρα, πέρα, δηλαδή, του συμφωνημένου μισθού.
Σύμφωνα με πρόχειρους, συντηρητικούς υπολογισμούς, οι εκπαιδευτικοί που απασχολούνται στα summer camps των ιδιωτικών σχολείων κατά την καλοκαιρινή περίοδο μπορεί να φτάνουν τους 500. Από αυτούς είναι ζήτημα να έχουν ξεχωριστή σύμβαση (με άδεια άσκησης ιδιωτικού έργου) οι 100. Οι υπόλοιποι εκβιάζονται ωμά και για να μην χάσουν τη δουλειά τους σ' ένα γενικότερο περιβάλλον τεράστιας ανασφάλειας για το μέλλον, υποκύπτουν στο εκβιασμό. Το χειρότερο; Δεν καταγγέλλουν λόγω του φόβου τους και έτσι η απαράδεκτη αυτή κατάσταση αποκτά χαρακτηριστικά μιας ιδιότυπης κανονικότητας που συμπυκνώνεται στο συμπέρασμα "ε, τι να κάνουμε, παντού τα ίδια συμβαίνουν".
Το ζήτημα της ασφάλειας των παιδιών
Εκτός όμως από την εργασιακή ζούγκλα που περιγράφηκε, προκύπτει και ένα σημαντικό ζήτημα ασφάλειας για τα παιδιά που συμμετέχουν σ' αυτού του είδους τα camps και το οποίο οφείλουν να το λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους οι γονείς που πιθανώς να μην είναι ενημερωμένοι για όλες τις πτυχές του θέματος. Αν, κατά τη διάρκεια των δραστηριοτήτων (μιλάμε συνήθως για αθλοπαιδιές από τις οποίες δεν είναι απίθανο να προκύψουν τραυματισμοί) ένα παιδί υποστεί ζημιά (πχ ένα διάστρεμμα για να πάρουμε τις απλές περιπτώσεις) ποιος θα αναλάβει την ευθύνη; Οι εκπαιδευτικοί εκεί εργάζονται χωρίς έγγραφα, χωρίς ειδική σύμβαση, παράνομα. Και επίσης, τι θα γίνει σε ένα πιο σοβαρό περιστατικό όπως είναι μία καρδιακή ανακοπή; Είναι δυνατόν οι εκπαιδευτικοί να υποστούν νομικές συνέπειες για μία επαγγελματική δραστηριότητα στην οποία συμμετέχουν γιατί εκβιάζονται στυγνά από τους εργοδότες τους;
Θα περίμενε κανείς ότι μετά τη δημοσιοποίηση του ζητήματος από την ΟΙΕΛΕ, θα υπήρχε κάποια κυβερνητική αντίδραση, έστω και με τη μορφή υπόσχεσης για τα μάτια του κόσμου. Η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε απολύτως τίποτα παρά το γεγονός ότι τόσο η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως όσο και ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης ενημερώθηκαν με ξεχωριστές επιστολές από την ΟΙΕΛΕ. Η πλήρης αδιαφορία. Όχι ότι αυτό συνιστά κάποια έκπληξη, ειδικά αν μιλάμε για τη Νίκη Κεραμέως, η οποία από τη στιγμή που ανέλαβε τη θέση της υπουργού Παιδείας έχει αποδείξει ότι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα εργασιακά ζητήματα των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία, απλώς το επισημαίνουμε για να προσδιορίσουμε το μέγεθος του πολιτικού κυνισμού και της βαθιάς ταξικότητας.
Επιθεώρηση εργασίας εν αναμονή
Μετά από τις καταγγελίες της ΟΙΕΛΕ μόνο ένας κρατικός φορέας θέλησε να ασχοληθεί ενεργά με το θέμα. Αυτός ήταν το παράρτημα της επιθεώρησης εργασίας σε προάστιο της Νότιας Αθήνας στο χώρο ευθύνης του οποίου λειτουργούν αρκετά ιδιωτικά σχολεία. Η ενασχόληση όμως ήταν επιδερμική. Οι υπεύθυνοι ζήτησαν από τους ανθρώπους της ΟΙΕΛΕ να τους υποδείξουν τη διεύθυνση των σχολείων (!) και απλά υποσχέθηκαν ότι στο άμεσο μέλλον θα τσεκάρουν αν όλα πάνε καλά. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι…
Όσο όμως το κράτος αδρανεί, το καθεστώς ανομίας γενικεύεται. Πολλά από τα ιδιωτικά σχολεία έχουν φτάσει στο σημείο να "εξοπλίζουν" με έμψυχο δυναμικό αθλητικούς χώρους οι οποίοι μ' ένα σμπάρο πετυχαίνουν δύο τρυγόνια. Βρίσκουν και πελατεία αλλά και "δωρεάν" εργατικό δυναμικό στα πρόσωπα των εκπαιδευτικών που γίνονται ακόμα και...διασκεδαστές για να διατηρήσουν τη θέση εργασίας τους παραδομένοι στις ορέξεις των εργοδοτών τους.
Ειρήσθω εν παρόδω, να σημειώσουμε ότι η σχολική σεζόν που τελειώνει αυτές τις ημέρες ήταν η καλύτερη για τα ιδιωτικά σχολεία εδώ και 10 χρόνια. Η απαξίωση του δημόσιου σχολείου κατά τη διάρκεια της πανδημίας με την προβληματική διαδικασία της τηλεκπαίδευσης σίγουρα έπαιξε το ρόλο της, έτσι ώστε τα ιδιωτικά, τόσο στην Αθήνα όσο και στην περιφέρεια, να φτάσουν τις εγγραφές τους σε επίπεδα ρεκόρ. Την ίδια ώρα βέβαια οι εκπαιδευτικοί σ' αυτά συνέχισαν να βρίσκονται σε καθεστώς σύγχρονου δουλοπάροικου τραβώντας κουπί στη δική τους γαλέρα, η οποία χαρακτηρίζεται από χαμηλούς, αναντίστοιχους με τα προσόντα τους, μισθούς, εργασιακή ανασφάλεια και υπερβολικές, στα όρια της εξόντωσης, απαιτήσεις.
.jpg)
Κολλέγιο Αθηνών: Ο κανονισμός περί παρενοχλήσεων αποθαρρύνει τα θύματα
Είναι κοινό μυστικό στην εκπαιδευτική κοινότητα ότι το Κολλέγιο Αθηνών, το σχολείο της ελληνικής ελίτ, μπορεί και λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, πολλές φορές με την ανοχή της πολιτικής ηγεσίας. Πρόσφατα το σχολείο, όπως ορίζει ο νόμος, εκπόνησε κανονισμό για το ζήτημα των σεξουαλικών παρενοχλήσεων, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ουσιαστικά ως απαράδεκτος από το Συνήγορο του Πολίτη που κλήθηκε να γνωμοδοτήσει σχετικά. Πολλές από τις διατάξεις του εν λόγω κανονισμού όχι μόνο δεν συμμορφώνονται με την ελληνική νομοθεσία και τα διεθνώς ισχύοντα, αλλά δημιουργούν εκείνες τις συνθήκες κατά τις οποίες το θύμα θα σκεφτεί δύο και τρεις φορές πριν καταγγείλει το οποιοδήποτε περιστατικό. Προβλέπεται, μεταξύ άλλων, γραπτή κατάθεση (!) από το θύμα κάτι που συμβάλλει στην επαναθυματοποίηση του αλλά και πειθαρχικά μέτρα εναντίον του καταγγέλλοντα αν η καταγγελία του δεν επιβεβαιωθεί στην πράξη διότι σ’ αυτήν την περίπτωση υποτίθεται ότι θίγεται η υπόληψη του σχολείου! Η ξεκάθαρη τοποθέτηση του Συνηγόρου του Πολίτη εναντίον του κανονισμού έχει βάλει το σχολείο σε διαδικασία βελτίωσης του κειμένου τα αποτελέσματα της οποίας περιμένουμε, άγνωστο πότε. Ωστόσο, όταν το υποτίθεται κορυφαίο σχολείο της χώρας συντάσσει έναν κανονισμό που έχει ως προτεραιότητά του την προστασία της φήμης του και όχι την προστασία των θυμάτων σεξουαλικής παρενόχλησης ή και κακοποίησης, τότε κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.