Μεγαλώνουμε. Αυτό είναι ισόβιο. Δεν το αποφεύγεις. Ούτε αυτό εσένα. Και όσο πιο μεγάλοι γινόμαστε, τόσο περισσότερο εκπαιδευόμαστε να δίνουμε σημασία στα μεγάλα θέματα. Στη ζωή και τον θάνατο, στην πολιτική και τη γεωπολιτική, τον κόσμο και το σύμπαν. Αποφεύγουμε τα μικρά. Σαν αυτά τα μικρά πράγματα να είχαν τη δύναμη να μας απορροφήσουν στο μέγεθός τους. Επιβεβαιώνουμε τη σημασία μας μέσα από τα σημαντικά πράγματα, δανειζόμαστε ύψος από τα υψηλά, σκαρφαλώνουμε σαν νάνοι στους ώμους των γιγάντων, ταυτιζόμενοι με τα μεγέθη αυτά που όχι μόνο δεν μας ανήκουν, αλλά μας υπενθυμίζουν τη συρρικνωμένη μας ύπαρξη.
Το πρόβλημα, όμως, είναι πως περιστοιχιζόμαστε από μικρά πράγματα. Καθημερινότητες, συνήθειες, λειτουργίες. Αντικείμενα με τα οποία συνομιλούμε ασυναίσθητα και ασυνείδητα. Μας πολιορκεί η πραγματική κλίμακα των πραγμάτων. Αυτή μετράει τη ράχη, το ύψος μας, τα τετραγωνικά μας. Εδώ, στην άλλη κλίμακα, εμφανιζόμαστε πάντοτε λειψοί. Ακριβώς γιατί την αποφεύγουμε διαρκώς. Ακριβώς γιατί εκπαιδευόμαστε να την αγνοούμε.
Είναι η λεπτομέρεια της ζωής το σημείο στο οποίο μπορείς να συναντήσεις όλη της την πυκνότητα. Τη συμπύκνωση του συνόλου στο ελάχιστο, αυτό που δεν προσπαθεί να σου κρυφτεί. Πως το έλεγε ο Μπλέηκ: «Για να δεις έναν Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου/ και τον παράδεισο σε ένα άγριο λουλούδι/ Κράτα το άπειρο στον παλμό του χεριού σου/ και την αιωνιότητα σε μία ώρα». Αυτό. Χωρίς μεταφυσική ή μεγάλες λέξεις. Ή σαν αυτό το μονόπρακτο του Πιραντέλο, το «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα». Όπου δυο άγνωστοι συναντιούνται σε ένα τραπεζάκι καφενείου. Και ο ένας αρχίζει να παρατηρεί όλες τις λεπτομέρειες του μικρού κόσμου με θαυμασμό, αναδεικνύοντάς τις μπροστά στα έκπληκτα μάτια του άλλου αγνώστου, ο οποίος μοιάζει να τα βλέπει για πρώτη φορά. «Δεν τα βλέπεις», του λέει ο άλλος, «αλλά εγώ τα βλέπω. Είναι επειδή κουβαλάω αυτό το λουλούδι στο στόμα», του λέει, εννοώντας ένα επιθηλίωμα στο στόμα του, σημάδι του επερχόμενου σύντομου θανάτου του. Η ζωή ηχεί μαγική όταν συρρικνώνεται. Και ο κόσμος όλο και πιο μεγάλος ενώ μικραίνει, ενώ οι ώρες φεύγουν, ενώ το σκοτάδι πλησιάζει.
Δεν είναι διάθεση, είναι άγνοια. Δεν γνωρίζουμε πώς να πλησιάσουμε, πώς να καταλάβουμε, πώς να απολαύσουμε. Έχουμε δομηθεί με τρόπους προκατασκευασμένους, βγαλμένους μέσα από κονσέρβες συμπεριφοράς, κονσέρβες αντίληψης, κονσέρβες πρόσληψης. Είμαστε διαρκώς μια μίμηση που μας αποτρέπει από το βίωμα, που μας απαγορεύει να βυθιστούμε, που μας εμποδίζει από την κάθε επαφή. Και όμως η ζωή είναι όλη εκεί στην κάθε της λεπτομέρεια. Προσιτή και διαμπερής σαν βαρύς καρπός σε αφύλαχτο κλαδί.
Είμαστε η γενιά που διαρκώς μαθαίνει να ξεμαθαίνει. Μακριά από τον κυνισμό της ασφάλειας, τη ρουτίνα της βεβαιότητας, το μούδιασμα της ασφάλειας. Μαθαίνουμε να αφαιρούμε από αυτό το νεκρό σύνολο τρόπων, το οποίο απομνημονεύσαμε μεγαλώνοντας. Έτσι, η κλίμακα των πραγμάτων είναι και πάλι ανοιχτή στην περιγραφή της. Στο πώς βλέπουμε, στο πώς αντιμετωπίζουμε, στο πώς υπάρχουμε ανάμεσα σε αυτά. Είμαστε άνθρωποι στον κόσμο των μικρών πραγμάτων και δεν έχουμε τίποτα να αποδείξουμε. Μόνο να μάθουμε να ζούμε εδώ μέσα ορίζοντας την κλίμακα και τελικά το δικό μας, πραγματικό μας μέγεθος.