Και μέσα στον ευρύτερο χαμό, ένα περιστατικό ήρθε να μονοπωλήσει τις συζητήσεις των πρόσφατων ημερών. Είναι για άλλη μια φορά η εισβολή του ασήμαντου που επικρατεί κατά κράτος απέναντι στα σοβαρά θέματα. Ο Σνικ και ο Λάιτ, δύο ιθαγενείς αστέρες της τραπ πλακώθηκαν στα κλωτσομπουνίδια στα Mad Awards μπροστά σε πλήθος κόσμου, παιδιά κτλ. Τα βιντεάκια με τις πολλαπλές συρράξεις έκαναν τον γύρο του διαδικτύου, σχολιάστηκαν και ξανασχολιάστηκαν, σε αριστερά και δεξιά διαδικτυακά καφενεία, έπαιξαν σε μεσημεριανά και δημιούργησαν μια σειρά από επικρίσεις, σχόλια και πανικούς. Αν και το περιστατικό είναι ασήμαντο πιστεύω πως η διαχείριση του δεν είναι. Βρίσκεται στο κέντρο της υποκρισίας της κυρίαρχης κουλτούρας, συσσωρεύοντας στερεότυπα και ενεργοποιώντας αντανακλαστικά μέσα από μια διαδικασία η οποία στην πραγματικότητα τρέφει τη συντηρητική πλευρά του κόσμου και της πρόσληψής του.
Να ξεκαθαρίσω. Δεν μου αρέσει η τραπ (για όσους δεν γνωρίζουν είναι υποείδος της χιπ χοπ). Για τη ακρίβεια δεν την αντέχω. Οι κώδικές της μου φαίνονται ψεύτικοι και άνετα ηλίθιοι. Το τρίπτυχο γυναίκες-λεφτά-αντρική μαγκιά μού φαίνεται παρωχημένο και προφανώς προσβλητικό αν το πάρει κανείς στα σοβαρά. Μουσικά μού ακούγεται σαν μια επιστροφή στο προγλωσσικό στάδιο, ένα μουσικό μουρμουρητό πριν την εφεύρεση του λόγου. Αυτά εγώ. Αλλά εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως ακριβώς δεν έχει σημασία. Αυτό που νομίζω πως έχει σημασία είναι η αντίδραση στο περιστατικό αλλά και στο είδος μουσικής γενικότερα.
Το περιστατικό οδήγησε σε σταυροφορία ηθικού πανικού από τα ΜΜΕ. Μια δυσανάλογη και εχθρική αντίδραση μέσα από στερεοτυπικές αναπαραστάσεις. Η εκστρατεία αυτή φυσικά είχε ξεκινήσει από παλαιότερα με αφορμή τραγούδια της συγκεκριμένης σκηνής άλλα περιστατικά κτλ. Ο κυρίαρχος λόγος σκανδαλίστηκε ηθικολογώντας ορίζοντας την τραπ ως απειλή για τις αξίες της κοινωνίας μας και κίνδυνο για τα παιδιά μας. Άμεμπτοι τηλεοπτικοί μαϊντανοί έφτυσαν τον κόρφο τους, επιβεβαίωσαν την ηθική τους ακεραιότητα και πρόβαλαν την αγανάκτησή τους ως ένα τηλεοπτικό ευχέλαιο που θα σώσει τις ψυχές όλων μας. Στην πραγματικότητα, αυτό που διατυπώνεται στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι κοινό με αυτό που διατυπώνεται σε κάθε ηθικό πανικό. Ακριβώς το ίδιο συμπέρασμα, ακριβώς η ίδια η επιταγή. Μια απαίτηση για περισσότερο κοινωνικό έλεγχο, περιορισμό της νεανικής κουλτούρας και των επιλογών της (σωστών, λανθασμένων μικρή σημασία έχει), κατοχύρωση του πατροναρίσματος ως ηθική υποχρέωση του γονέα και της κοινωνίας. Ένα ενσωματωμένο κατηχητικό για μεταμοντέρνα ψηφιακά παπαδάκια.
Η τραπ είναι σεξιστική, μισογυνική, ομοφοβική, προβάλει τον ατομισμό ως μόνη αξία, την οικονομική άνοδο ως μόνο στόχο, τη βία ως κυρίαρχο μέσο. Ισχύει. Όλα αυτά όμως τα περιγράφει δεν τα γεννά. Αποτελεί ουσιαστικά καταγραφή του κόσμου και των αξιών μέσα στις οποίες γεννήθηκε. Στην πραγματικότητα δεν διαφέρει σε τίποτα από τον κόσμο των μεσημεριανάδικων και των τηλεοπτικών πάνελ και στο βάθος του των γιάπιδων και της κυρίαρχης ελίτ. Αναπαράγει ακριβώς τα ίδια στερεότυπα πιο άγαρμπα, με μεγαλύτερο φανατισμό και σίγουρα χωρίς την πουριτανική ηθικολογία και την υποκρισία των τηλεοπτικών άμεμπτων κεφαλών. Είναι κομμάτι της κυρίαρχης κουλτούρας, όπως την βρήκε διαμορφωμένη από συγκεκριμένες σχέσεις εξουσίας, ταξικές δομές, κοινωνικούς αποκλεισμούς. Δεν τους αντιλαμβάνεται, δεν ζητά να τους ανατρέψει, τους αγκαλιάζει και τους εξαϋλώνει μέσα από την επιθετική μεγέθυνση των τραγουδιών, της ηλικίας, της πόζας. Στην πραγματικότητα καταφάσκει δημόσια σε αυτό που οι τηλεοπτικές κεφαλές καταφάσκουν ιδιωτικά.
Μέταλ και σατανισμός, ρέιβερς, βίαια ηλεκτρονικά παιχνίδια, κίνδυνοι του διαδικτύου, ίμο, κουκουλοφόροι, χιπ χοπ και τώρα τραπ. Οι ηθικοί πανικοί είναι οξυγόνο για την κατοχύρωση του κυρίαρχου συντηρητικού αφηγήματος. Ένα απαραίτητο στοιχείο ώστε να επιβεβαιωθεί ο ηδονικός σκανδαλισμός τους και το δικαίωμα να ορίζουν τις παραμέτρους της ζωής των γύρω τους. Και φυσικά της νεολαίας. Η οποία προφανώς δεν δίνει δεκάρα για τα σχόλιά τους.