Αυτές τις μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη το συνέδριο της ΟΛΜΕ, κλείνοντας μια συνδικαλιστική χρονιά, από τις χειρότερες ίσως της ιστορίας της. Αυτό αποτυπώθηκε δραματικά με την πενιχρή συμμετοχή των καθηγητών στις εκλογές των ΕΛΜΕ για την εκλογή των συνέδρων, με την αποχή να σκαρφαλώνει στο 70% και πλέον σε πολλές ΕΛΜΕ. Παράδειγμα η Δ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης που σ’ αυτό το συνέδριο έστειλε 3 συνέδρους ενώ στο προηγούμενο είχε στείλει 8! Το παράδοξο είναι ότι η φετινή χρονιά ξεκίνησε με πολύ καλούς οιωνούς: πλειοψηφική εισήγηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ για απεργία-αποχή από την αξιολόγηση των σχολείων, μεγάλη συμμετοχή του κλάδου στις συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις και σχεδόν καθολική συμμετοχή των καθηγητών στην απεργία-αποχή. Μετά όμως τη χρήση της δικαστικής εξουσίας από την κυβέρνηση ως απεργοσπαστικό μηχανισμό, οι αριστερές παρατάξεις της ΟΛΜΕ ανέκρουσαν πρύμναν, αφήνοντας μόνες τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις και κάποια ανεξάρτητα σχήματα να παλεύουν τοπικά την αξιολόγηση, και παίζοντας τελικά το παιχνίδι της ΔΑΚΕ και της κυβέρνησης. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για εκείνη την περίοδο, πολλά σκοτεινά σημεία δεν έχουν ακόμα αποσαφηνιστεί με ευθύνη του προεδρείου της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ), ένα όμως ήταν το αποτέλεσμα: η ΟΛΜΕ από εκείνη την περίοδο και μετά έπαψε να υπάρχει. Εκτός από μερικές κοινότυπες ανακοινώσεις και μια αποτυχημένη περιοδεία του ΔΣ της ΟΛΜΕ, όπου αντιμετώπισαν εμφανώς την αδιαφορία και την απαξίωση από πλευράς των καθηγητών στις τοπικές ΕΛΜΕ, η ΟΛΜΕ δεν έκανε τίποτα για να προτείνει έστω έναν εναλλακτικό τρόπο αντίστασης στο αποθρασυμένο πλέον υπουργείο Παιδείας. Οι ευθύνες των αριστερών παρατάξεων γι’ αυτή την παραλυτική κατάσταση κατάσταση είναι μεγάλες κι ας τις δούμε ξεχωριστά:
-
Οι ΣΥΝΕΚ (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ), την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσαν την πιο δεδομένη κυβερνητική παράταξη. Υιοθέτησαν ολοκληρωτικά την ήπια αξιολόγηση της υπουργίας Γαβρόγλου, κατάπιαν αμάσητο το προσοντολόγιο που κατέστησε τους αναπληρωτές έρμαια του αέναου κυνηγιού των σεμιναρίων, των μεταπτυχιακών και των πάσης φύσεως «προσόντων» και ήταν μονίμως απολογητές των κυβερνητικών προθέσεων. Αυτή η πλήρης ανυπαρξία συνδικαλιστικής παρουσίας και αντίδρασης, κάτι που αντιβαίνει στη στοιχειώδη συνδικαλιστική πρακτική, δημιούργησε ένα γραφειοκρατικό μοντέλο στελεχών χωρίς αριστερά αντανακλαστικά που δεν κατάφερε να αντιτάξει ούτε μια στοιχειώδη αντιπολίτευση στα σχέδια της Κεραμέως. Αντ’ αυτού προτίμησε να συμπράττει με την ΔΑΚΕ σ’ ένα προεδρείο-φάντασμα που είχε ως μοναδικό μέλημα το μπλοκάρισμα όποιων προσπαθειών γινόταν από τοπικές ΕΛΜΕ για αντίδραση στα σχέδια του υπουργείου. Αν, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, αυτή η εικόνα είναι ζήτημα προσώπων, καλό είναι αυτά τα πρόσωπα να πάψουν να εκθέτουν μια παράταξη που θέλει να λέγεται αριστερή. Αν, όμως, αυτή η συμβατική, ενσωματωμένη και γραφειοκρατική συνδικαλιστική εικόνα απηχεί μια παγιωμένη πολιτική νοοτροπία και κατεύθυνση, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας…
-
Η ΑΣΕ-ΠΑΜΕ αντιγράφει απολύτως την τακτική του πολιτικού προϊσταμένου της, του ΚΚΕ. Την πιο κρίσιμη στιγμή εγκατέλειψαν τον κλάδο στην παράλυση που επέβαλαν ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ(ΠΑΣΚΕ), επιδιώκοντας μόνο την παραταξιακή τους αυτοσυντήρηση με φραστικές αγωνιστικές κορώνες, μπλοκάροντας τις πρωτοβουλίες των τοπικών ΕΛΜΕ για απεργία-αποχή και συμμετέχοντας πρακτικά στην αξιολόγηση.
-
Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις, δυστυχώς, ταλανίζονται από τον χρόνιο βερμπαλισμό και την αριστερή αυθεντία αριστερών συλλογικοτήτων που κάποιες από αυτές έχουν μοναδικό πεδίο ύπαρξης τον συνδικαλιστικό χώρο των εκπαιδευτικών. Δυστυχώς, στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ήρθαν ένα βήμα πριν τη διάσπαση. Η δίκαια αγανάκτηση για την αλλαγή πλεύσης των παρατάξεων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ οδήγησε σε ακραίους χαρακτηρισμούς κι ένα «εμφύλιο» πολεμικό κλίμα, που πρέπει όμως να σταματήσουν στη διάρκεια του συνεδρίου βάζοντας κάποιες βάσεις στοιχειώδους επικοινωνίας για το μέλλον. Κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο, για να πάψει η ΟΛΜΕ να έχει την απαράδεκτη εικόνα της τρέχουσας περιόδου. Η επαναστατική αυταρέσκεια και οι υψηλοί τόνοι πρέπει να δώσουν την θέση τους στην προσπάθεια για αναζήτηση συμμαχιών. Και κάτι τέτοιο προϋποθέτει ήπιο λόγο και αναγκαίες, εκατέρωθεν, υποχωρήσεις. Αλλιώς, η κυβέρνηση θα περάσει άνετα τα πάντα κι εμείς θα μείνουμε να τρωγόμαστε για το ποιος είναι πιο επαναστάτης.
Οι συσχετισμοί στο συνέδριο της ΟΛΜΕ φαίνεται να παραμένουν περίπου οι ίδιοι. Αν αποτελεί κοινό τόπο ότι πρέπει να αποφευχθεί να ξαναπροκύψει πρόεδρος από την ΔΑΚΕ, για στοιχειώδεις συνδικαλιστικούς και πολιτικούς λόγους, θα πρέπει να επιδιωχθεί η συγκρότηση αριστερού προεδρείου. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται κάτι τέτοιο, με τις παρούσες συνθήκες και σχέσεις, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο για τις αυξημένες συνδικαλιστικές ανάγκες εν όψει της ατομικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών που θα προωθήσει το υπουργείο με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Ο κλάδος, σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, χρειάζεται συντονισμό, εμπιστοσύνη και στήριξη από το σωματείο του. Αν επαναληφθεί και παγιωθεί η φετινή εικόνα του ΔΣ της ΟΛΜΕ, το επόμενο συνέδριό της θα γίνει σε περίπτερο…