Πριν 10 μέρες, το Ανώτατο Δικαστήριο στις ΗΠΑ αποφάσισε ότι το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση δεν είναι θέμα που αφορά την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, δηλαδή ένα καθολικό δικαίωμα για κάθε γυναίκα, σε κάθε σημείο της χώρας, αλλά μπορεί να αποφασιστεί σε τοπικό πολιτειακό επίπεδο. Έτσι, όμως, ουσιαστικά καταργείται το δικαίωμα αυτό για όλες τις γυναίκες, ακόμα και σε περιπτώσεις βιασμού, αιμομιξίας ή απειλής της ζωής τους. Οι γυναίκες πλέον στις ΗΠΑ δεν ορίζουν το σώμα τους, την αναπαραγωγική τους δραστηριότητα και συνεπώς περιορίζεται η σεξουαλική τους ελευθερία και η ισότητα με τους άνδρες. Με την απόφαση αυτή το Ανώτατο Δικαστήριο ουσιαστικά μετέτρεψε τη γυναίκα σε πολίτη δεύτερης κατηγορίας.
Δημιουργήθηκε αίφνης μια κοινωνική και ιατρική κρίση. Γυναίκες σε περίπου 35 από τις 50 πολιτείες πλέον θα πρέπει να ταξιδέψουν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να αντιμετωπίσουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Γιατροί και νοσοκόμες απειλούνται με φυλάκιση ή χρηματικά πρόστιμα αν βοηθήσουν ασθενή με επιπλοκές κύησης. Αντίστοιχα, υπάρχει τρομακτική αύξηση στη ζήτηση παροχής υπηρεσιών σε περιοχές όπου η άμβλωση είναι νόμιμη. Φυσικά εκείνες οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται περισσότερο είναι εκείνες που δεν έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι οικονομικά ασθενέστερες γυναίκες που δεν μπορούν να ταξιδέψουν, ή να χάσουν μέρες εργασίες για την αντιμετώπιση της έκτακτης ανάγκης. Πρόκειται για μια βαθιά κοινωνική διάσταση ανάμεσα σε λευκούς προνομιούχους, ακροδεξιούς πολιτικούς, δικαστές και θρησκευτικούς ηγέτες που έχουν οργανώσει εκστρατεία εναντίον του δικαιώματος στην άμβλωση εδώ και 50 χρόνια, χρησιμοποιώντας δίκτυο κρυφών χρηματοδοτήσεων, εξαγοράς πολιτικών και δικαστών, και χειραγώγησης του Ανώτατου Δικαστηρίου από τη μια πλευρά, και των γυναικών από την άλλη. Μια ρήξη που διατρέχει παράλληλα τη διάσταση ανάμεσα στους κατοίκους των πόλεων και της επαρχίας, ανάμεσα σε διαφορετικές γενιές, ανάμεσα στη μία πολιτεία και τις γειτονικές της.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν καλείται, αφενός, να αντιμετωπίσει την υγειονομική κρίση, αλλά και να αδρανοποιήσει την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Για τον λόγο αυτό υποστηρίζει δικαστικούς αγώνες, που ξεκίνησαν ήδη και θα κορυφωθούν τους επόμενους μήνες, για τη διασφάλιση πρόσβασης σε φάρμακα διακοπής κύησης, στην προστασία της υγείας και της ελευθερίας των γυναικών, σε δημιουργία ομοσπονδιακών χώρων για την παροχή υπηρεσιών κλπ. Ενώ ταυτόχρονα αναζητούνται τρόποι να εξουδετερωθεί η ακροδεξιά υπερ-πλειοψηφία στο Ανώτατο Δικαστήριο, όπως με τη θέσπιση περιορισμένης θητείας των δικαστών, ή τη προσθήκη νέων μελών, ώστε να υπερκεραστεί η ανισορροπία που προέκυψε μετά την είσοδο 3 υπερσυντηρητικών δικαστών επί Τραμπ. Γίνεται όλο και περισσότερο έντονο το αίτημα για κωδικοποίηση του δικαιώματος στις αμβλώσεις στο Σύνταγμα της χώρας. Πολλές από αυτές τις προσπάθειες είναι δύσκολο να υλοποιηθούν με τις δεδομένες πολιτικές ισορροπίες στο Κογκρέσο. Και το χειρότερο είναι ότι τον Νοέμβριο στις κρίσιμες εκλογές για τη Γερουσία και τη Βουλή, οι πολίτες θα κληθούν να ζυγίσουν, από τη μια πλευρά, την καταπάτηση κοινωνικών δικαιωμάτων και, από την άλλη, τον πληθωρισμό που καλπάζει και την ενεργειακή κρίση, θέματα στα οποία οι Δημοκρατικοί έχουν αποτύχει παταγωδώς.
Ενώ το 60% της κοινής γνώμης διαφωνεί ριζικά με την απόφαση κατά των αμβλώσεων και θεωρεί ότι το Ανώτατο Δικαστήριο έχει χάσει την νομιμότητά του, αναμένονται πολλές ακόμα αποφάσεις που θα εξοργίσουν ακόμη περισσότερο την κοινή γνώμη και αφορούν περιβαλλοντικούς νόμους, δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+, των αυτόχθονων Αμερικανών, τη δημόσια εκπαίδευση, την οπλοφορία κλπ.
Ίσως όμως, εκεί βρίσκεται και η ελπίδα για το μέλλον. Καθώς όλο και περισσότεροι νέοι και νέες βλέπουν να αναστέλλονται κεκτημένα δικαιώματα, να υπονομεύεται το μέλλον τους, να καταστρέφεται ο πλανήτης, να περιορίζεται η σεξουαλική τους ελευθερία και έκφραση, να σκοτώνονται συμμαθητές τους από πάνοπλους εισβολείς στα σχολεία, τόσο θα απομακρύνονται από το κόμμα των Ρεπουμπλικανών. Αλλά αυτά μόνα δεν φτάνουν, αν δεν αλλάξουν πορεία και οι Δημοκρατικοί, αν δεν γίνουν πιο μαχητικοί, μεθοδικοί και αποτελεσματικοί στη χάραξη πολιτικής εξόδου από την κοινωνική, οικονομική και υγειονομική κρίση, αν δεν μπορέσουν να διαμορφώσουν πολιτικές που θα πείσουν τους πολίτες πως ενδιαφέρονται για το μέλλον τους.