«Δεν έχουμε το δικαίωμα να χαραμίσουμε αυτό το κόμμα». Η φράση αυτή που ακούστηκε από όλες τις πτέρυγες του κόμματος ήταν ίσως και το μόνο σημείο, για το οποίο υπήρξε πλήρης ομοφωνία στο συνέδριο της die Linke, που ολοκληρώθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Ερφούρτη. Οι διαδικασίες ολοκληρώθηκαν με την εκλογή ενός νέου προεδρείου και είχαν και την έννοια της καταγραφής δυνάμεων των διαφόρων τάσεων, αλλά παλιές αψιμαχίες βγήκαν και πάλι στην επιφάνεια, ενώ νέα ζητήματα όπως η στάση του κόμματος απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας έχουν δημιουργήσει νέα πεδία αντιπαράθεσης, στις τάξεις ενός κόμματος που μέχρι πρότινος έκανε λόγο για μια νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας που θα συμπεριελάμβανε και την Ρωσία.
Το συνέδριο καταδίκασε μεν τη ρωσική εισβολή, αλλά οι διαφοροποιήσεις σε θέματα όπως η αποστολή ή όχι όπλων προς το Κίεβο ήταν ορατές και έδειξαν ακριβώς ότι δεν βλέπουν όλοι τα πράγματα υπό το ίδιο πρίσμα.
Τρεις διαφορετικές γραμμές
Η επανεκλεγείσα στην συμπροεδρία Ζανίν Βίσλερ για παράδειγμα διαφώνησε μόνο σε ό,τι αφορά την αποστολή όπλων βαρέως τύπου. Η εκπρόσωπος της «νέας γενιάς» και της ανανέωσης Χάιντι Ράιχινεκ, αντιθέτως, ήταν εναντίον αποστολής όπλων γενικώς, ενώ ο μεγαλύτερος ηλικιακά πρωθυπουργός της Θουριγγίας Μπόντο Ράμελο υπεραμύνθηκε του δικαιώματος της Ουκρανίας να υπερασπιστεί τα εδάφη της με κάθε τρόπο, αφού όπως είπε «οι πόλεμοι δεν τελειώνουν με κάποιες απλές διακηρύξεις».
H Bίσλερ εκπροσωπεί την «κινηματική Αριστερά», τάση που φάνηκε να βγαίνει κερδισμένη από τις εκλογές για το προεδρείο του κόμματος, ενώ συμπρόεδρος εξελέγη όπως λίγο πολύ αναμενόταν ο Μάρτιν Σίρντεβαν, αρμόδιος για ζητήματα Ευρώπης από την ομάδα των πραγματιστών/μεταρρυθμιστών. Οι δύο αυτές τάσεις ουσιαστικά μοιράστηκαν τις θέσεις στο νέο 26μελές όργανο. Μεγάλη χαμένη η «Σοσιαλιστική Αριστερά» της Σάρα Βάγκενκνεχτ, η οποία δεν εκπροσωπείται στο νέο προεδρείο. Ο Σέρεν Πέλμαν που ανήκει σε αυτή την τάση ηττήθηκε από τον Σίρντεβαν, ο οποίος συγκέντρωσε το 61% των ψήφων και τα στελέχη της «Σοσιαλιστικής Αριστεράς» απέσυραν στη συνέχεια τις υποψηφιότητές τους για τις υπόλοιπες θέσεις. Ο Πέλμαν ήταν αυτός που είχε σώσει την κοινοβουλευτική παρουσία του κόμματος στο Μπούντεσταγκ με την απευθείας έδρα που είχε καταλάβει στη Λειψία τον περασμένο Σεπτέμβριο. Υπενθυμίζεται ότι το κόμμα είχε λάβει ποσοστό λίγο κάτω από το όριο του 5% και κανονικά θα είχε μείνει εκτός Βουλής
Η ειρωνεία από τη μεριά της Βάγκενκνεχτ δεν άργησε να έρθει. «Ποτέ μην αλλάζεις μια ομάδα που χάνει» είπε η ιδιόρρυθμη πολιτικός, κατηγορώντας τη Βίσνερ για το κακό αποτέλεσμα στις εθνικές εκλογές και το Σίρντεβαν που ήταν επικεφαλής στο ευρωψηφοδέλτιο για την πτώση, που είχε προηγηθεί το 2019 στις ευρωεκλογές.
Αυτή τη στιγμή οι δημοσκοπήσεις δίνουν στη die Linke ποσοστό σε ομοσπονδιακό επίπεδο μόλις 3,5% και αν δεν αλλάξει κάτι σημαντικά, τότε αυτή θα είναι και η τελευταία περίοδος που θα διαθέτει κοινοβουλευτική παρουσία. Το ενδιαφέρον είναι τώρα πώς θα συνεργαστεί το νέο προεδρείο με την κοινοβουλευτική ομάδα, όπου η «Σοσιαλιστική Αριστερά» έχει λόγο και παρουσία.
Στα λόγια πάντως όλοι μιλούν για ανανέωση και παραδέχονται ότι πολλά θα πρέπει να αλλάξουν. Οι διαφωνίες αρχίζουν όταν ξεκινά η συζήτηση για την κατεύθυνση των αλλαγών. Ένας ουδέτερος παρατηρητής δεν μπορεί να μην σκεφτεί επίσης ότι κάποιες από τις διαφορές πάνε αρκετά πίσω στο χρόνο και έχουν επηρεαστεί και από την σταθερά πτωτική πορεία του κόμματος, έτσι ώστε από ένα σημείο και μετά έχουν αποκτήσει και προσωπικό χαρακτήρα. Ειδικά στην περίπτωση της Βάγκενκνεχτ, ο τρόπος που αντιδρά συχνά μετά από άσχημα αποτελέσματα του κόμματος μοιάζει να της δίνει το αίσθημα της προσωπικής της δικαίωσης. Η ίδια πάντως προτιμά να μην αναφέρεται στις προσπάθειες που έχει κάνει κατά καιρούς για τη δημιουργία άλλων σχημάτων, συχνά «υπερκομματικών» και με μάλλον ασαφή προσανατολισμό, τα οποία έχουν αποδειχτεί θνησιγενή.
Συνολικά πάντως για την Αριστερά στην Γερμανία, η περίοδος είναι ιδιαίτερα δύσκολη, όχι μόνο εξαιτίας και του πολέμου, που την έβαλε στο στόχαστρο των πυρών του συντηρητικού Τύπου, αποδίδοντάς της συχνά θέσεις, που ποτέ δεν είχε υποστηρίξει. Η συνολικότερη πολιτική «αναδιάταξη» μετά το τέλος της εποχής Μέρκελ, τα δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει πλέον μπροστά της η οικονομία της χώρας και η εγκατάλειψη μεταπολεμικών αρχών όπως η στρατιωτική αυτοσυγκράτηση και η «Οστπολιτίκ» ως μια προσπάθεια συνύπαρξης με την Μόσχα θεωρούνται προφανώς από μερίδα του κατεστημένου ως μια καλή ευκαιρία να ξεμπερδεύουν με τις «ενοχλητικές» απόψεις της Αριστεράς, κάτι που είχαν επιτύχει με απόλυτη επιτυχία στη Δυτική Γερμανία πριν την επανένωση.