Το σύνορο δεν χωρίζει τον δυτικό κόσμο από τους άλλους κόσμους. Χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο. Την επιβίωση από την εξαφάνιση. Τους ζωντανούς από τους νεκρούς. Γι’ αυτό τα κράτη των συνόρων χαρίζουν τόσο απλόχερα τον θάνατο. Είτε αυτός συμβαίνει στα ανοιχτά νερά της Μεσογείου, ανάμεσα στη Λιβύη και την Ιταλία, είτε στο Αιγαίο με τις δολοφονικές επαναπροωθήσεις και τους πνιγμούς των μεταναστών, είτε όπως είδαμε την περασμένη εβδομάδα στην Μελίγια, την ισπανική αυτόνομη πόλη- οχυρό στα εδάφη του Μαρόκο.
Ο φράχτης της Μελίγια μέχρι το 2020 έφτανε το 6 μέτρα. Στη συνέχεια διατάχθηκε να ψηλώσει μέχρι τα 10. Ένας διπλός φράχτης απέναντι από τον αντίστοιχο του Μαρόκο. Αγκάθια, σύρματα και μία τάφρος. Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης πιο δίπλα χωρητικότητας 480 ατόμων. Δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από την Ευρώπη και την Ισπανία στο Μαρόκο για να λειτουργήσει ως χωματερή ψυχών. Εικονογραφία της δυτικής σκληρότητας, της περιφρουρημένης μακαριότητας, της αιματοβαμμένης υποχρεωτικής απόστασης.
Τριανταεπτά νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες μέσα σε λίγες ώρες. Δύο χιλιάδες μετανάστες, κυρίως από το Σουδάν, που προσπαθούν να περάσουν τον φράκτη. Βίαιη μεταχείριση και εξευτελισμός. Οι μαροκινές αρχές σκάβουν ομαδικούς τάφους. Καμία μέριμνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τις ζωές των ανθρώπων. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν αίμα στα χέρια τους. Από επιλογή. Στο όνομα των κατοίκων της Ευρώπης και της κάθε χώρας ξεχωριστά.
Ο «σοσιαλιστής» -και για πολλούς σύντροφος- Πέδρο Σάντσεθ έχει αίμα στα χέρια του. Απολύτως συνειδητά. Μετά την ιστορική ήττα του κόμματός του στις εκλογές της Ανδαλουσίας -μιας περιοχής που το σοσιαλιστικό κόμμα κυριαρχούσε για περίπου 40 χρόνια αλλά τώρα πέρασε με απόλυτη πλειοψηφία στο λαϊκό κόμμα- ο Σάντσεθ έχει το βλέμμα του στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Αυτό επεξηγεί και τις δηλώσεις του μετά τα περιστατικά: Οι φονικές επεμβάσεις των αρχών του Μαρόκο χαρακτηρίστηκαν «εξαιρετικές», οι προσφυγικές ροές περιγράφηκαν ως «βίαιη επίθεση στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας», ενώ στη συνέχεια έκανε έκλυση στο ΝΑΤΟ να εξετάσει τη μετανάστευση ως «υβριδική απειλή» προς τη χώρα του. Μια πλήρης δηλαδή ταύτιση με την ακροδεξιά ρητορική που κυριαρχεί σε πολλές ευρωπαικές χώρες, ανάμεσά τους –φυσικά- και τη δική μας.
Το μεταναστευτικό είναι εδώ και καιρό ένα από τα κεντρικά ζητήματα της ευρωπαϊκής πολιτικής. Είναι το ζήτημα που ορίζει την ιδεολογία και όχι η ιδεολογία αυτή που ορίζει το ζήτημα. Ο μόνος τρόπος να σταθείς απέναντί του με έναν τρόπο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αριστερός είναι να το αντιληφθείς στις πραγματικές του διαστάσεις. Το μεταναστευτικό είναι το μεγάλο έπος της ανθρώπινης θέλησης. Άνθρωποι από διαλυμένες χώρες (διαλυμένες με ευθύνη του δυτικού κόσμου), ξεπερνούν αδιανόητες δυσκολίες και εμπόδια για το αυτονόητο δικαίωμα στην επιβίωση. Εδώ δεν υπάρχουν αστερίσκοι, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Εδώ υπάρχουν αποκλειστικά δύο στάσεις οι οποίες ορίζουν την πραγματική ιδεολογία ανεξάρτητα από τα πολιτικά προσχήματα. Υπάρχει από την μία η στάση της αλληλεγγύης και από την άλλη η ακροδεξιά στάση του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Η δεύτερη αυτή στάση ψαρεύει ψήφους στα θολά νερά του νοικοκυρίστικου συντηρητισμού και της ξενοφοβικής ακροδεξιάς. Η περίπτωση της Ισπανίας μοιάζει να περιγράφει την κατάσταση της Ευρώπης. Θυμίζει παραλλαγμένο εκείνο τον στίχο του Γέητς στο ποίημα η «Δευτέρα παρουσία»: «Το κέντρο δεν θα αντέξει…». Στην γερασμένη Ευρώπη των μηδενικών πολιτικών αποφάσεων και της μηδενικής ουσιαστικής πολιτικής πυγμής, σε μια σειρά από φλέγοντα θέματα, το κέντρο έχει μεταφερθεί στα άκρα δεξιά του πολιτικού χάρτη.