Μια λαχτάρα, μια σιωπηλή κίνηση, καθώς τα πράγματα αναχωρούν. Το έργο της Γκίλντα Φρούμκιν (Gilda Frumkin) είναι ρεαλιστικό ενώ αγγίζει τις άκρες της μεταφυσικής, αφηγηματικά, ποιητικά. Αντικείμενα, ενεργά στοιχεία, αντανακλάσεις, μορφές και διασταυρώσεις πλαισιωμένες από θάλασσα, ξηρά, φυσικό τοπίο και αστικές υποχωρήσεις. Υποπτευόμαστε τον ρυθμό μιας ψυχής, θέλοντας να εκφράσουμε τα πάντα κάτω από ένα τέλειο σχέδιο και με μια κάποια επιδεξιότητα ζωγραφικής, ενώ παγώνουμε, παραμένουμε σιωπηλοί, παρατηρούμε και ακούμε.
Η Γκίλντα Φρούμκιν μέσα από την νέα έκθεση ζωγραφικής της με τίτλο «Ανθρώπινο πέρασμα» που θα φιλοξενηθεί στο «Baraka Art Space» στις Σπέτσες, 8-20 Ιουλίου 2022, συνδυάζει τις εικόνες της θάλασσας με το ανθρώπινο πέρασμα. Πώς γεννήθηκε ωστόσο αυτή η ιδέα; Η Γκίλντα Φρούμκιν απαντά στην Εποχή: «Αυτή η ιδέα γεννήθηκε τουλάχιστον 15 χρόνια νωρίτερα. Πάντα μου άρεσε να παρακολουθώ το δέσιμο που έχει ο άνθρωπος με κάποια στοιχεία -τουλάχιστον ο άνθρωπος που ζει δίπλα στη θάλασσα- όπως είναι το σκοινί, που συνήθως το χρησιμοποιεί και μετά το αφήνει κάπου. Αυτό δίνει μια νότα νοσταλγίας σε εμένα που το παρατηρώ. Το σκοινί για εμένα αντιπροσωπεύει το σημείο αναφοράς, με το οποίο κάθε άνθρωπος θέλει να είναι δεμένος, είτε αυτό είναι η θρησκεία είτε οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία είτε ένας άνθρωπος. Ο άνθρωπος θέλει πάντα να είναι με κάτι δεμένος, είτε με τη φύση, είτε με τον ήλιο. Μέσα από το σκοινί είναι το πέρασμα του ανθρώπου που αφήνει κάτι πίσω του, το οποίο αν το παρατηρήσει κανείς είναι υπέροχο, γεμάτο συναίσθημα, ζωή. Ακόμη και οι δυσκολίες της ζωής είναι ζωή. Δεν είναι κάτι το οποίο δεν κινείται».
.jpg)
«Το Ανθρώπινο πέρασμα είναι ένας μεγάλος ενεργειακός κόμβος για το σώμα της Γκίλντα», αναφέρει στο σημείωμά της, η επιμελήτρια της έκθεσης και εικαστικός Γεωργία Τρούλη. «Εκεί βρίσκουμε την αφήγησή της συμπυκνωμένη, πάντα έτοιμη να μιλήσει, μερικές φορές αντιστέκεται δυνατά σαν πλεγμένη μάζα. Γνωρίζει το πέρασμα των ανθρώπων, υπονοεί τη μελλοντική τους πορεία, τα ίχνη που αφήνει πίσω μια στιγμή στο χρόνο. Στη συνέχεια, φτάνει ως φωτογράφος έτοιμος να συλλέξει και να απομονώσει υπολείμματα και έγγραφα. Τεχνικά, τα συνομολογεί και τα απεικονίζει ευλαβικά… Στο Ανθρώπινο πέρασμα η ανθρώπινη μορφή παραμένει απούσα. Σε ένα λυρικό και ίσως και "μπεκετικό" τοπίο, κάτι λείπει, υπονοείται ενώ αναμενόταν. Κυρίως, η ανθρώπινη παρουσία. Παρόλα αυτά, ο ζωγράφος παραμένει εκεί, "κρυμμένος πίσω" ή ατενίζοντας εξαντλητικά. Εξαντλώντας τον εαυτό της μέσα από το άγγιγμα, παρατηρώντας ποιητικά τον χώρο, διαθέτοντας τον χρόνο, για όλα όσα θα έρθουν, για όλα όσα μπορεί να πέρασαν ακάλεστα, για όλα όσα εκτιμάται, σαν τρεμόπαιγμα του Ανθρώπινου περάσματος, αποτυπωμένο στη μνήμη…»
Έπειτα από 18 ατομικές εκθέσεις και τη συμμετοχή της στις Μπιενάλε Φλωρεντίας, Σμύρνης και Λονδίνου καθώς και σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, η καλλιτέχνις πιστεύει ότι πρέπει να συνεχίσει να δημιουργεί για να μπορέσει να επικοινωνεί με τους ανθρώπους ακόμη περισσότερο από πριν. Για την Γκίλντα Φρούμκιν, η ζωγραφική είναι τρόπος ζωής, έκφρασης και επικοινωνίας και ζωγραφίζει ό,τι την οδηγεί στην επαφή με τα χρώματα, το φως και τη μυρωδιά της Τέχνης. Πρώτα η σειρά «Ανθρώπινο πέρασμα» και αργότερα η «Μεσόγειος», την συνοδεύουν όλα αυτά τα χρόνια, δίνοντας ψυχή σε ξεχασμένα αντικείμενα και μνήμες που κατά καιρούς έχουν συνδεθεί και αγαπηθεί από τον άνθρωπο. «Βλέπω τον άνθρωπο. Δεν ζωγραφίζω μόνο τη θάλασσα και αυτά που υπάρχουν γύρω από αυτή. Μέσα από το ανθρώπινο πέρασμα υπάρχουν οι βέσπες, τα ποδήλατα και πάντα αυτά τα "αντικείμενα" πλαισιώνονται με κάτι το οποίο έχει ζωή. Είτε θα είναι ένα περιστέρι που θα το συνοδεύει και ανά πάσα στιγμή που θα δούμε ένα περιστέρι, μπορεί να μας θυμίσει τη βέσπα που είχαμε κάποτε. Είτε ένα κλαδί ελιάς που πάντα θα υπάρχουν γύρω μας και θα μας θυμίζουν ένα κλειστό παράθυρο, που από πίσω υπάρχει ένας άνθρωπος. Δεν είναι μόνο η θάλασσα, οι κόμποι, τα σκοινιά. Είναι γενικά ο άνθρωπος», εξηγεί η ζωγράφος.
Πόσο σημαντική είναι αυτή η υπενθύμιση μέσω της τέχνης; «Οι αναμνήσεις μας είναι ο εαυτός μας, είναι η ιστορία μας. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε μέσα από απλά και καθημερινά πράγματα. Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς για πολύ μεγάλα πράγματα και τώρα τελευταία για καταστροφές, ιώσεις, πολέμους. Ας ρίξουμε το βλέμμα μας λίγο πιο "χαμηλά". Ας δούμε τι υπάρχει γύρω μας. Δεν είμαστε μόνο αυτά που ακούμε, είμαστε και αυτά που ζούμε και που υπάρχουν γύρω μας», συνοψίζει η Γκίλντα Φρούμκιν.