Τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ επέστρεψαν δυναμικά. Μετά την αναγκαστική διακοπή τους λόγω της πανδημίας, η φετινή διοργάνωσή τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ήταν κάτι παραπάνω από πετυχημένη. Πολύς κόσμος, κυρίως νέοι, ενδιαφέρουσες κουβέντες, ζωντάνια και πολυχρωμία. Όπως σίγουρα θα θυμούνται οι παλιότεροι, μια από τις δυνάμεις της Αριστεράς που πρωταγωνιστούσε στο στήσιμο και στις εκδηλώσεις των αντιρατσιστικών φεστιβάλ ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ κι η νεολαία του. Μετά, βέβαια, την τραυματική εξέλιξη για την Αριστερά του καλοκαιριού του 2015 και την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα άλλαξαν κι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε, από βασικός συντελεστής, αποσυνάγωγος των αντιρατσιστικών φεστιβάλ. Επτά χρόνια μετά, με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει μετεξελιχθεί σε ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και να βρίσκεται πλέον στην αντιπολίτευση, παρατηρούμε να συνεχίζει να απουσιάζει από τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ. Στις φετινές διοργανώσεις, βέβαια, διαπιστώνουμε την συμμετοχή της «Αλληλεγγύης για όλους» και της «Εποχής» που άπτονται σαφέστατα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την απουσία του «Κόκκινου», παρότι είναι χορηγός επικοινωνίας, της «Αυγής» και της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ αυτό το τοπίο, θα προσπαθήσουμε να θέσουμε κάποιους προβληματισμούς:
• Ο προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στον κυβερνητισμό και στην μονόπλευρη διεύρυνση προς τα λεγόμενα μεγάλα ακροατήρια του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, έχει βγάλει έξω από το κάδρο των προτεραιοτήτων του τα κινήματα και τις διαδικασίες τους; Συνέπεια αυτής της πολιτικής γραμμής είναι η αδιαφορία για την συμμετοχή του στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ;
• Επιθυμεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να κάνει ένα κινηματικό καμ-μπακ και να επιστρέψει ξανά στους κινηματικούς χώρους, διεκδικώντας ξανά ένα παραμελημένο ή εν πολλοίς χαμένο κομμάτι της ταυτότητάς του;
• Αιτήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ή η νεολαία του την συμμετοχή τους στα αντιρατσιστικά κι αντιμετώπισε άρνηση από τις οργανωτικές επιτροπές των φεστιβάλ; Αν ισχύει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να δημοσιοποιηθεί κι από τις δυο πλευρές για να ξέρει κι ο κόσμος εκτός των τειχών τα επιχειρήματα και τα πραγματικά γεγονότα.
• Συνεχίζει να υφίσταται ένα ιδιότυπο, αριστερό, κινηματικό αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και κάποιοι να το καλλιεργούν σε κάθε ευκαιρία; Είναι σωστό, σύντροφοι που έχουν προσφέρει πολλά στην διοργάνωση παλιότερων φεστιβάλ να θεωρούνται αποσυνάγωγοι, να συμμετέχουν διστακτικά και κατά μόνας και να βρίσκουν καταφύγιο στο σταντ της «Εποχής»; Μπορεί το αντιρατσιστικό φεστιβάλ, μια διοργάνωση που πρέπει να είναι από την φύση της ανεκτική κι ανοιχτόκαρδη, να καλλιεργεί και να επιβάλει διαιρέσεις κι αποκλεισμούς;
Το βέβαιο είναι ότι το χάσμα που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2015 δεν έχει γεφυρωθεί κι ούτε είναι εύκολο να αντιμετωπιστούν οι διαλυτικές παρενέργειές του. Πόσο μάλλον όταν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σε τομείς όπως οι συνδικαλιστικοί χώροι όπου θα μπορούσε να κινηθεί πιο ελεύθερα και να βάλει βάσεις συμμαχιών και κοινής στάσης με την υπόλοιπη Αριστερά, δείχνει το χειρότερό του πρόσωπο. Ζοφερό παράδειγμα αποτελούν οι καρεκλοκένταυροι γραφειοκράτες των ΣΥΝΕΚ-ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ, όπου έχουν ιδρύσει μόνιμη πλέον συμμαχία με τους πασόκους της ΠΕΚ και τους δεξιούς της ΔΑΚΕ, αδιαφορώντας παντελώς για τις σχέσεις τους με την υπόλοιπη εκπαιδευτική Αριστερά. Το τραγελαφικό είναι ότι βαφτίζουν και προβάλουν αυτή την κατάπτυστη στάση ως αποτελεσματικότητα, ωριμότητα, ενωτική κατεύθυνση (με τέτοιους συμμάχους;) και στάση ευθύνης απέναντι στον κλάδο. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αναδειχτούν οι καλύτεροι κομματικοί απολογητές του νόμου Γαβρόγλου, άσχετα αν προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες στις αυταρχικές επιδιώξεις της Κεραμέως και, συνολικά, στο απεχθές νεοφιλελεύθερο σύστημα Μητσοτάκη.