Φτερούγισες στον ουρανό
όταν είχες εξαντλήσει
τα όρια της ζωής σου.
Είμαστε παιδιά
πολύ παλιά,
μας έφεραν τρία γράμματα
ανεξίτηλα
στο ακρωτήρι της καλής ελπίδας.
Ύστερα μαύρο.
Δεν λοξοδρομήσαμε!
Κι εσύ πληγωμένο αηδόνι.
Εξόριστο στην αγκαλιά της μάνας σου
μια ζωή να σώζεις
τον κόσμο που αγαπήσαμε
και τώρα ορφάνεψε.
Ο Ηλίας Νικολακόπουλος έζησε τις παρέες των πρώτων χρόνων της νεότητάς μας, τότε που μόλις προλάβαμε να συνδεθούμε –πρωτοετείς φοιτητές– με τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, έναν χρόνο πριν ξεσπάσει αδυσώπητη η δικτατορία.
Όλοι και όλες φέραμε στην ψυχή μας εγγραφές από τις αριστερές μας οικογένειες, αλλά ο Ηλίας, όπως έμαθα πρόσφατα, είχε γεννηθεί στο Τρίκερι στην αγκαλιά της εξόριστης μανούλας του. Δεν προλάβαμε να ζήσουμε τα πρώτα νιάτα μας ελεύθερα, μας πλάκωσαν η δικτατορία, οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι δίκες αυτών που πήραν πάνω τους την ιστορία. Η Πόλυ. Σ., γενναία φίλη που φώτισε τη ζωή μου, μας θύμισε στην κηδεία του Ηλία την αθωότητα, την πίστη και τις αξίες ενός κόσμου που δημιούργησαν νέα παιδιά σε συνθήκες ομηρείας.
Πέρασαν οι δίσεκτοι καιροί και ο Ηλίας Νικολακόπουλος αξιώθηκε να ζήσει μια ζωή δημιουργίας, πολιτικής, κοινωνικής και επιστημονικής παρουσίας.
Ακατάβλητος, διέσχισε με το πάθος και τα όνειρα της νεότητάς μας πολλές ζωές. Πρόσφατα επιφορτίστηκε με την πολιτική και εκλογική διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που ευτύχησε να έχει τον αρμοδιότερο όλων επιστήμονα στο πλευρό του.
Τον Ηλία Νικολακόπουλο αποχαιρέτησε ο κόσμος της Αριστεράς αυτοπρόσωπα, με την παρουσία του προέδρου Αλέξη Τσίπρα και του κόμματος στο οποίο ανήκε.