Οταν το καλοκαίρι του 2015 όλα τα «έγκυρα» ΜΜΕ λοιδορούσαν την Τασία Χριστοδουλοπούλου, ενώ ένοιωσα την ανάγκη να γράψω δυό ζεστά λόγια γι’ αυτήν, να εκφράσω τη φιλία μου και την αμέριστη συμπαράστασή μου στο πρόσωπό της, δεν το έκανα, λίγο γιατί αμέλησα, λίγο γιατί σκέφτηκα, τι ανάγκη έχει η Τασούλα τη δική μου υποστήριξη. Εκ των υστέρων σκέφτηκα ότι ο καθένας μας έχει ανάγκη από τη συμπαράσταση των φίλων και συντρόφων του, ειδικά στις δύσκολες στιγμές, της στοχοποίησης και του πολιτικού «bullying».
Σήμερα που ήρθε η σειρά του Πάνου, λέω να μην επαναλάβω το ίδιο λάθος, και να φλυαρήσω λίγο για το σύντροφο και παλιόφιλο, που η γνωριμία μας χάνεται πίσω στα νεανικά μας χρόνια. Αλλωστε, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με πολιτικό «λυντσάρισμα», εδώ έχουμε να κάνουμε με κατηγορίες για δήθεν συνεργασία του Πάνου με τρομοκρατικές οργανώσεις. Αν είναι δυνατόν!
Σε μια τέτοια, λοιπόν, «τρομοκρατική» οργάνωση γνωριστήκαμε καλά με το Πάνο, συνεργαστήκαμε στενά και συνδεθήκαμε έκτοτε (όπως και με πολλούς/ές συντρόφισσες και φίλους, ξέρουν αυτοί) με τη δημιουργία της Επιτροπής Συμπαράστασης και Αλληλεγγύης στους τσιγγάνους και τη διοργάνωση μιάς μεγάλης συναυλίας στο καταυλισμό των τσιγγάνων στο Ιλιον, το Μάιο του 1997, με τη συμμετοχή των Magic de Spell, Β. Παπακωνσταντίνου, Β. Παϊτέρη κ.λπ. και κεντρικό ομιλητή το Νίκο Γιαννόπουλο. Να θυμίσω, ότι είχε προηγηθεί εισβολή των ειδικών δυνάμεων στους καταυλισμούς των τσιγγάνων στα Λιόσια, στον Ασπρόπυργο και σε άλλες περιοχές, με άσκηση πρωτοφανούς βίας καθώς και η εν ψυχρώ δολοφονία άοπλου τσιγγάνου σε αστυνομικό μπλόκο.
Στο διάστημα της πυρετώδους προετοιμασίας της συναυλίας, γνωρίσαμε πολλούς τσιγγάνους, που βοηθούσαν και αυτοί στη διοργάνωση και αναμετρηθήκαμε η/ο καθεμιά/ένας με τον εαυτό μας και τις πεποιθήσεις μας σχετικά με την ίδια την ύπαρξη των τσιγγάνων, που είναι τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο ίδιοι μ’ εμάς, την κοινωνική περιθωριοποίησή τους, τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητές τους, αλλά και την αμηχανία που μας προκαλούσαν με τις πολιτικές επιλογές τους. Εννοείται, ότι τότε οι τσιγγάνοι, δεν είχαν γνωρίσει ποτέ ανθρώπους σαν και εμάς, που τους αντιμετωπίζαμε σαν ίσους, τους υπερασπιζόμασταν, τους μιλούσαμε με σεβασμό και σε κάποιες περιπτώσεις στο πληθυντικό, μπαίναμε στα σπίτια τους χωρίς να τους φοβόμαστε και μπορεί να μας έβλεπαν και σαν εξωγήινους.
Τα δικαιώματα των τσιγγάνων, των στρατευμένων νέων, της μειονότητας της Θράκης, των μεταναστών, των προσφύγων, των φυλακισμένων, των ομοφυλόφιλων και εν γένει κάθε ομάδας που η κοινωνία θέτει στο περιθώριο, αποτέλεσαν την κύρια κινηματική επιδίωξη κάποιων ανθρώπων και οργανώσεων που πίστευαν βαθιά, ότι οι απελευθερωτικές ιδέες της αριστεράς και της αναρχίας, δεν μπορούν να αναπτυχθούν παρά μόνο με την απελευθέρωση όλων των ανθρώπων και ιδίως εκείνων που αποτελούν μειονότητα, είτε από δική τους επιλογή είτε επειδή τους περιθωριοποιεί η κοινωνία.
Σε όλες αυτές, λοιπόν, τις κινήσεις που δημιουργήθηκαν τα τελευταία 25 χρόνια αναφορικά με τα δικαιώματα των μειονοτήτων, ο Πάνος υπήρξε κεντρικό πρόσωπο, εμψυχωτής και μπροστάρης, γιατί πίστευε και πιστεύει με πάθος στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ειδικότερα, την τελευταία δεκαετία, δραστηριοποιείται με την ίδια αφοσίωση, πίστη και ακεραιότητα στην «Πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των κρατουμένων», της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Ο Πάνος δεν επιζήτησε ποτέ αξιώματα, θέσεις, πρωτοκαθεδρίες, ασκεί πολιτική, όχι για ίδιον όφελος, όπως φαίνεται από την ίδια του τη ζωή, αλλά για τον άνθρωπο, δουλεύει αθόρυβα, σεμνά, με συνέπεια και ανιδιοτέλεια, ποιότητες που τον συνοδεύουν από τα νιάτα του και έχει πάντα κατά νου, αυτούς που είναι πιο ευάλωτοι και ανυπεράσπιστοι.
Δεν ξέρω πώς και γιατί κινήθηκε και πού αποσκοπεί όλη αυτή η ιστορία, σίγουρα θα υπάρχει κάποιο σχέδιο, που θα τείνει σε κάποιο αποτέλεσμα, να πληγεί κάποιος, όχι απαραίτητα ο ίδιος ο Πάνος, αλλά ίσως μέσω αυτού, ο πολιτικός του χώρος.
Ανεξάρτητα πάντως, από όλα αυτά τα σκοτεινά και μυστήρια σχέδια, ένας άνθρωπος που είναι συνεπής με τον εαυτό του και τις ιδέες του και ζει και δρά ευθυγραμμισμένος με την καρδιά του, είναι άτρωτος. Η αγάπη, η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση των φίλων και συντρόφων του, είναι η πιο δυνατή ασπίδα. Τώρα που ο Πάνος πλήττεται, τώρα που είναι αυτός ο ευάλωτος, είμαστε δίπλα του με κάθε τρόπο.
Κάτια Χατζηδημητρίου