Η πανελλαδική απεργία της Πέμπτης ήταν επιτυχής, σημαντική τόσο για το μέγεθός της, τη συμμετοχή του κόσμου, όσο και για τα συνθήματά της, τους στόχους. Τον τόνο έδιναν τα μπλοκ των σωματείων, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, ο κόσμος εν γένει, που κατέβαινε από το πεζοδρόμιο και συμμετείχε. Λίγο χρωμάτισαν την πορεία τα κομματικά πανό.
Οι απεργοί-διαδηλωτές, άνεργοι, συνταξιούχοι, εργαζόμενοι, μικροεπαγγελματίες, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι, μετανάστες απηύθυναν το μήνυμά τους σε δύο κατευθύνσεις. Προς την κυβέρνηση, περιλαμβάνοντας και την κριτική τους για την πολιτική της, για ελεύθερες συλλογικές συμβάσεις, για διάσωση της κοινωνικής ασφάλισης, για την προστασία της πρώτης κατοικίας, για τη διάσωση της δημόσιας υγείας και άλλα πολλά που απειλούνται. Να κρατήσει ισχυρή αντίσταση, να μην αποδεχτεί τον εκβιασμό και τα αντιλαϊκά μέτρα που τον συνοδεύουν.
Προς τους δανειστές, οι οποίοι συνεχίζουν να επιβάλλουν τα νεοφιλελεύθερα μέτρα τους, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να μην έχουν χάσει οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι το 35% της αγοραστικής τους δύναμης, σαν να μην ζούμε ως κοινωνία με 1,5 εκατ. ανέργους, σαν να μην χάσαμε το 25% του ΑΕΠ, με ένα βροντερό «φτάνει πια».
ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αποκομμένες από τους εργαζόμενους και τους ανέργους, ιδίως η ΓΣΕΕ από αυτούς του ιδιωτικού τομέα, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν το ιστορικό τους καθήκον να προχωρήσουν με θάρρος σε αλλαγή των δομών του συνδικαλισμού, στη συγχώνευσή τους και την απογραφειοκρατικοποίησή τους, με αλλαγές στα καταστατικά τους, που θα περιλαμβάνουν τους πραγματικά κολασμένους της εποχής μας, δηλαδή τους εργαζόμενους με μπλοκάκι, τους ανασφάλιστους και τους ανέργους. Και επειδή αυτά, ίσως, απευθύνονται στους «κουφού την πόρτα» πρέπει να ενταθεί η προσπάθεια στη βάση για ανοιχτή σε όλους πρωτοβάθμια, οργάνωση. Σε ένα χρόνο το συνέδριο της ΓΣΕΕ δεν πρέπει να είναι μια επανάληψη της αναπαραγωγής των καταλοίπων μιας άλλης εποχής, που στο πολιτικό πεδίο έχει σαρωθεί.
Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ωστόσο, βρέθηκε και η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ, με ανακοίνωση του τμήματος της εργατικής πολιτικής του, να συμμετάσχει δυναμικά στην απεργία. Είναι αισιόδοξο που, όπως είδαμε, λειτούργησε πολύ θετικά, συμβάλλοντας στη μαζικότητα της απεργίας. Όμως συνάντησε και ευρέως φάσματος εχθρότητα και κριτική. Αμφισβητήθηκε, εντέλει, το δικαίωμα του ΣΥΡΙΖΑ να παρεμβαίνει όπως κρίνει εκείνος.Αφήνουμε κατά μέρους τις απολιτικές στήλες που δεν καταλαβαίνουν τι συντελείται γύρω τους και σε αυτό το ζήτημα, στο πεδίο των κινημάτων. Κριτική ασκήθηκε, όμως, από τα αριστερά και από τα δεξιά. Από τη μεν σοβαρή ιδεολογικά δεξιά και κεντροδεξιά, διότι διαβλέπουν το σοβαρό κίνδυνο από τον αυτόνομο ρόλο των κινημάτων, ιδιαίτερα όταν υπάρχει κυβέρνηση με κορμό την αριστερά, που θα απαιτήσει -παρά τους μνημονιακούς καταναγκασμούς - μέτρα με ταξικό περιεχόμενο. Ένα κομμάτι, όμως, της αριστεράς, που επέκρινε την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα αυτό που είχε μακρά συμμετοχή στην ανανεωτική, ριζοσπαστική και κινηματική αριστερά, φαίνεται ότι δεν κατάλαβε, ακόμη, γιατί κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Κρίμα.
•