ΣΕΝΑΡΙΑ, ΒΛΕΨΕΙΣ ΚΑΙ... ΟΝΕΙΡΑ ΓΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ
Δύο μήνες μετά τις εκλογές, που έδωσαν ξανά τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσει κυβέρνηση μαζί με τους ΑΝΕΛ και τους Οικολόγους, έχουμε πια μια πρώτη εμπειρία από τα περιθώρια διαπραγμάτευσης, μεταξύ δανειστών και ελληνικής κυβέρνησης. Οι δανειστές συχνά επανέρχονται στο κλίμα των ημερών του Ιουλίου, με προφανή στόχευση η κυβέρνηση της Αριστεράς να βρεθεί αντιμέτωπη με τα κοινωνικά κινήματα και τις λαϊκές τάξεις, που την εμπιστεύθηκαν και να χρεοκοπήσει πολιτικά στη συνείδηση της κοινωνίας.
Η αντιπολίτευση, όπως είναι αναμενόμενο, ξεχνώντας τη μνημονιακή της θητεία και αντίληψη, επιχειρεί ακόμα και με λαϊκισμό που την απομακρύνει, φαινομενικά, από την ταξική της κοίτη, να επωφεληθεί από τις δυσκολίες ή και αστοχίες της κυβέρνησης, που έχει στην πλάτη την ήττα της 12ης Ιουλίου, και να ανασυγκροτηθεί. Κύριος στόχος της είναι να διασπάσει, να αποδιαρθρώσει την κοινωνική συμμαχία, που αποτέλεσε τη βάση, από το 2012 έως σήμερα, για μια στροφή προς τα αριστερά.
Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για να αμβλύνει τις συνέπειες των μνημονιακών, αντιλαϊκών προαπαιτούμενων. Το κόμμα πρέπει ταυτόχρονα να συνεισφέρει στη συγκρότηση της κινηματικής αντίστασης για την αποτροπή τους, να οικοδομεί το παράλληλο πρόγραμμά του και να θεμελιώνει την υλοποίησή του. Αυτό μπορεί να εξασφαλίσει την αναγκαία κοινωνική συναίνεση, για να γίνουν ουσιαστικά βήματα προς τον απεγκλωβισμό από το μνημόνιο. Η αποκάλυψη της στείρας και λαϊκιστικής πολιτικής της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού είναι μεν αναγκαία, αλλά θα πρέπει να παίρνει αποστάσεις από τις προτροπές, από πολλές κατευθύνσεις για εθνική συνεννόηση, που έχει στόχο να παγιδεύσει την αριστερά.