Ένας χώρος υποβλητικός και επιβλητικός, μια ισχυρή και λαμπερή προσωπικότητα και εικοσιέξι σύγχρονοι καλλιτέχνες με τα έργα τους είναι ο τόπος και η ύλη που συνθέτουν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πεδίο μνήμης, αισθημάτων, γεγονότων, αναφορών και ερωτημάτων. Ο χώρος είναι το βουλευτικό του Ναυπλίου. Εκεί στεγάστηκε η πρώτη Βουλή των ελεύθερων Ελλήνων. Ένα κτίσμα παλίμψηστο ιστορίας με βαρύ φορτίο αλλά και μια σκεπή-θόλο που κάνει τον εξωτερικά βαρύ κτιριακό όγκο να ελαφραίνει σαν μπαλόνι έτοιμο να χαθεί στον ορίζοντα.
Το πρόσωπο είναι η Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου, μια γυναίκα σύμβολο του αντιμοναρχικού αγώνα κατά του Όθωνα, μια γυναίκα που ξεπέρασε τα όρια, σωματικά, κοινωνικά, φύλου καταγωγής και οικογένειας, έσπασε τη σιωπή που η πατριαρχία όλων των εποχών εξ-αναγκάζει τις γυναίκες και κατόρθωσε να επιβάλει την παρουσία της στην Ιστορία.
Οι 26 καλλιτέχνες/ιδες που συμμετέχουν με τα αντίστοιχα έργα τους συνθέτουν μια καλή εικόνα της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα του 2022 που θέλει να αποτελεί φορέα μνήμης αλλά και πεδίο αναστοχασμού και που παράλληλα καλύπτει μια ευρεία εκφραστική γκάμα, από την αδρή αναπαράσταση μέχρι το συμβολικό και την αφαίρεση.
Η έκθεση «Γυναίκα πείσμα της Ασίας» παίρνει τον τίτλο της από τον γοητευτικό στίχο του ποιητή Νίκου Καρούζου, του ποιητή της πόλης του Ναυπλίου – τόπου καταγωγής του. Η επιμέλεια της έκθεσης είναι της Φαίης Τζανετουλάκου και η διοργάνωση του Δήμου και του ελληνικού τμήματος της AICA της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης. Το ευχάριστο είναι ότι η εικαστική έκθεση είναι ενταγμένη στο Φεστιβάλ Λόγου και Τέχνης, το οποίο ξεκίνησε από πέρσι και φέτος γίνεται για δεύτερη χρονιά δείχνοντας διάθεση να συνεχίσει στον χρόνο, γεγονός καλό και όχι αυτονόητο…
Μέσα από τα έργα της έκθεσης συντελείται ένας διάλογος του χθες με το σήμερα με φόντο τα 200 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης (1822-2022) αλλά και τα 160 χρόνια από την Ναυπλιακή επανάσταση κατά του Όθωνα και της Βαυαροκρατίας, ηγέτιδα μορφή της οποίας ήταν η Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου. Η κάθε εποχή θέτει τα δικά της ερωτήματα και ακριβώς μέσα από αυτά τα ερωτήματα ανασυντίθεται κάθε φορά το παρελθόν. Η ιστορική διαδρομή αυτού του τόπου είναι πολυποίκιλη και πολυκύμαντη, έχει γωνίες αιχμηρές, πρόσωπα αμφίσημα και σε κάθε περίπτωση μια διαρκή σύγκρουση μεταξύ συντηρητικών και προοδευτικών δυνάμεων. Η ελληνική ιδιαιτερότητα, μεταξύ άλλων, έχει ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό: την εμφύλια σύγκρουση. Οι ρήξεις είναι πάντα απόλυτες και διχαστικές, σε τέτοιο βαθμό που αγγίζει το μεταφυσικό – αλλά δεν είναι. Οι απαντήσεις βρίσκονται στην ιστορία, αρκεί να τεθούν οι σωστές και κρίσιμες ερωτήσεις.
Η έκθεση επιχειρεί να στοχαστεί πάνω στα ζητήματα της βαθιάς σύγκρουσης ντόπιων και ξένων, της αιχμηρής σύγκρουσης προόδου και συντήρησης, της διαρκούς σύγκρουσης των φύλων. Ερωτήματα και απαντήσεις συμπλέκουν ένα παζλ από παρελθόν, παρόν και μέλλον με κεντρικό ζήτημα το πώς γράφεται η ιστορία αλλά και το πώς μπορεί να ανανοηματοδοτούνται, έννοιες και αξίες και να επανεκτιμώνται πρόσωπα και καταστάσεις.
Σε ποιο βαθμό είναι δυνατή μια ανατροπή του εθνικού αφηγήματος και ποια είναι η θέση της τέχνης στον εθνικό αναστοχασμό, ποια τα όπλα της και ποια τα όρια της;
Ερωτήματα που οφείλουν να τίθενται και απαντήσεις που δεν είναι δυνατόν να κλείσουν οριστικά κανένα από τα ζητήματα με σημασία. Άλλωστε ο μύθος του Σισύφου δεν είναι μύθος αλλά το βαθύ αποτύπωμα της κίνησης της ιστορίας και των ανθρώπων που την διατρέχουν…
Για την ιστορία λοιπόν στην έκθεση συμμετέχουν η Αννίτα Αργυροηλιοπούλου με την επιβλητική και αέρινη φιγούρα της Καλλιόπης Παπαλεξοπούλου. Ο Θανάσης Μακρής με την αντιπαράθεση του ορμητικού χαρακτήρα της ηρωίδας με το παθητικό βλέμμα του έκπτωτου βασιλιά. Ο Άγγελος Αντωνόπουλος με τον ακρωτηριασμένο νεαρό αγωνιστή που ατενίζει το πορτρέτο της Καλλιόπης. Η Κατερίνα Διακομή με μια καρδιά σαν αιμάτινο κεντητό τοπίο. Η Μάριον Ιγγλέση με την ανατομία της επιθυμίας. Η Βασιλική Σαγκιώτη με τη φύση σαν τη γυναικεία ανατομία. Η Στέλλα Καπεζάνου με την προσωπογραφία της αλά Ολυμπία του Μανέ. Ο Βαγγέλης Ζερβόπουλος με την αρχαιολογία του πόνου και την παράσταση της στωικότητας. Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου με τη χαρακτική αποτύπωση μιας άλλης επίμονης γυναίκας που έδωσε αγώνα στην εποχή της να δενδροφυτευθούν οι πλαγιές του Υμηττού. Η Ελίζα Σόρογκα με το πάντρεμα του ιαπωνικού χορού Butoh με τη σωματικότητα και την οξύτητα του ηπειρώτικου μοιρολογιού. Η Φωτεινή Πούλια με την προσωπογραφία της ως πολεμίστρια που έχει όμως ένα πόδι μπαλαρίνας ως προσθετικό άκρο. Η Αντιγόνη Καββαθά με μια διαδρομή σαν ζωοφόρο προσφύγων. Η Βίκυ Τσαλαματά με την αποτύπωση της κοινής μοίρας μιας γυναίκας που βιώνει την απώλεια του αγαπημένου της και μιας άλλης που βιώνει την ανταγωνιστικότητα και τη σκληρότητα του συντρόφου της. Ο Ηλίας Παπαηλιάκης με τη γυναικεία φιγούρα που αποτυπώνει με τη γλώσσα του ελάχιστου. Μια δυναμική μονοκοντυλιά φτιάχνει μια πιετά που θρηνεί τον νεκρό γιό της. Ο Δημήτρης Αντωνίτσης με την περίφημη αριθμητική της Κουνταλίνι, παίζει με τις έννοιες της μεταμόρφωσης, της εξέλιξης και της θηλυκής σοφίας της φύσης.
Ο Νίκος Ναυρίδης με την μπεκετική ρήση «Δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα συνεχίσω» πάνω σε ασημόχρυσο φόντο σαν την απόλυτη γυναικεία ατάκα. Ο Λεωνίδας Καραμπίνης κατασκευάζει το αρχείο των ερειπίων με μια συλλογή θραυσμάτων από πλακάκια παλαιών κατοικιών από διαφορετικές περιόδους. Η Άρτεμις Ποταμιάνου με ένα υπερμέγεθες κλουβί που περικλείει ένα κουκλόσπιτο. Η αλληγορία του γυναικείου εγκλεισμού.
Η Ελένη Τζιρτζιλάκη με τις αιώνιες γυναίκες της φύσης, από τις Βάκχες μέχρι τις αντάρτισσες.
Ο Βασίλης Βλασταράς με τα σημεία της εξουσίας αναφορά στην ανθρώπινη αδηφαγία. Ο Σωτήρης Μπαζιάνας με μια αλληγορία του μετά-ανθρώπου σε μια ατμόσφαιρα μετά-αναγεννησιακής νεκρής φύσης. Η Σοφία Ροζάκη με μια κουίρ ανατρεπτική ματιά στον κήπο των πρωτόπλαστων. Ο Αλέξανδρος Γεωργίου με δύο πορτρέτα που αποτυπώνουν τη δύσκολη διαδικασία της ενηλικίωσης. Ο Poka Yio με μια αναφορά σε οικογενειακά δράματα και τραύματα συνοδεία χειροποίητων γλυκών αλά Χάνσελ και Γκρέτελ, ή Καλλιόπης και Όθωνα. Ο Φίλιππος Τσιτσόπουλος με τις μάσκες του σαν πίνακας του μπαρόκ ζωγράφου Αρτσιμπόλντο τραγουδάει το «ποτέ δεν θα περπατάς πια μόνη» σε περφόρμανς αποτροπής της βίας κατά των γυναικών. Ο Γιώργος Τσεριώνης με το ιδιότυπο «Life-o-rama» που περιλαμβάνει τη νεκρική μάσκα της Καλλιόπης, ένα πεδίο ακινησίας, που αποτυπώνει θραυσματικά την ιστορία της ζωής της που είναι ταυτόχρονα και η ιστορία ενός αναπόφευκτου τέλους.