Είναι γνωστός ο, συχνά επαναλαμβανόμενος, επηρμένος κομπασμός του πρωθυπουργού για το επιτελικό κράτος που δημιούργησε, άσχετα βέβαια αν αυτοί που στελεχώνουν αυτό το πολυδιαφημισμένο κράτος έχουν αποτύχει παταγωδώς στις περισσότερες από τις αρμοδιότητες που τους ανετέθησαν. Έχει, λοιπόν, ενδιαφέρον να δούμε ποιοι είναι αυτοί οι «άριστοι» που στελέχωσαν το κράτος Μητσοτάκη δημιουργώντας μια στρατιά ανδρείκελων, ξεκινώντας χαμηλά από τους χιλιάδες αποσπασμένους υπαλλήλους, ανεβαίνοντας λίγο πιο ψηλά σε καλοπληρωμένα στελέχη που καλλωπίζουν επικοινωνιακά την εικόνα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού και φτάνοντας στο ανώτατο επίπεδο, στα golden-boys που έχουν αναλάβει επιτελικούς ρόλους ειδικών κυβερνητικών συμβούλων και διευθυντικών θέσεων σε επιχειρήσεις που το δημόσιο έχει ακόμη κάποιο ρόλο.
Λαμβάνοντας υπόψη και τον κίνδυνο της γενίκευσης, θα μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτά τα γυαλιστερά γαλάζια στελέχη ως γόνους πλούσιων οικογενειών που πέρασαν τα μαθητικά τους χρόνια στα θρανία των ακριβών ιδιωτικών σχολείων των βορείων προαστείων της πρωτεύουσας. Μια τέτοιου είδους μαθητική ζωή δύσκολα αφήνει τα παιδιά αλώβητα κι ανεπηρέαστα. Συνήθως διαμορφώνει συνειδήσεις ελιτισμού, αυθεντίας και κυνικής αντιμετώπισης ενός σίγουρου μέλλοντος, στρωμένου με τα ροδοπέταλα της οικογενειακής οικονομικής ευμάρειας. Οι ευαισθησίες της νιότης, η αμφισβήτηση των καθεστωτικών αντιλήψεων των μεγάλων και τα οράματα για μια άλλη κοινωνία, περνούν ξώφαλτσα και δεν αγγίζουν εύκολα τα παιδιά που από μικρά είναι προσανατολισμένα στην επιτυχία και την καριέρα. Οι πανανθρώπινες αξίες της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, η ριζοσπαστικές αντιλήψεις των ρήξεων και των ανατροπών απέναντι στο κυρίαρχο σύστημα και η ιστορικές επαναστατικές ιδέες είναι ψιλά γράμματα χωρίς πρακτικό και χρηστικό ενδιαφέρον. Πόσο μάλλον όταν, όλα αυτά που ανέκαθεν θεωρούνταν η καύσιμη ύλη της καρδιάς και του μυαλού των νέων ανθρώπων, δαιμονοποιούνται πλέον ως επικίνδυνες ψευδαισθήσεις της Αριστεράς που πρέπει να ξεριζωθούν με κάθε τρόπο και να πάψουν να είναι τα κυρίαρχα πρότυπα για τη νεολαία.
Με τέτοιες προδιαγραφές, η πορεία αρκετών παιδιών είναι προκαθορισμένη. Η συνέχεια των σπουδών τους οδηγεί, σχεδόν αποκλειστικά, σε οικονομικές σπουδές υψηλού επιπέδου σε φημισμένα Πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και της Ευρώπης και σε πρακτική εξάσκηση στην wall street και στο city του Λονδίνου. Γαλουχημένοι από τις θεωρίες του πρύτανη του σκληρού νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρίντμαν, είναι προετοιμασμένοι κατάλληλα να αναλάβουν επιτελικές θέσεις σε ένα ανάλγητο μοντέλο ακροδεξιάς διακυβέρνησης. Έτσι μας προέκυψαν τα φιντάνια τύπου Σκέρτσου και Πατέλη που, οχυρωμένοι στα σινιέ κουστουμάκια τους εκφράζουν κι εφαρμόζουν απόψεις για τις οποίες θα ντρεπόταν ακόμα και η Θάτσερ να εκστομίσει. Είδα πρόσφατα τον Πατέλη στην τηλεόραση και μου έκανε τρομερή εντύπωση η έκφραση και η εκφορά του λόγου του. Ήταν σαν να φορούσε μια μάσκα που έκρυβε οποιαδήποτε διακύμανση συναισθημάτων, απόλυτα ανέκφραστος και ψυχρός ακόμα κι όταν μιλούσε για πρωτοβουλίες κοινωνικής πολιτικής. Σαν μια καλοκουρδισμένη ρέπλικα καθοδηγούμενη από τα σκονάκια που του είχε προμηθεύσει η μιαρή «Ομάδα αλήθειας», που βυσσοδομεί και σπεκουλάρει οτιδήποτε προέρχεται από την αντιπολίτευση, έλεγε το ποίημα υποτιμώντας απροκάλυπτα τους συνομιλητές του και τους τηλεθεατές. Έδινε την εντύπωση ενός πολιτικού που δεν είχε καμιά σχέση με τους παραδοσιακούς πολιτικούς της δεξιάς που, παρά την ταξική τους αναφορά, διατηρούν κάποια ψήγματα κοινωνικής ευαισθησίας. Ένα άλογο κούρσας που πατάει επί πτωμάτων για την υλοποίηση των στόχων και των οικονομικών δεικτών, που αντιμετωπίζει κυνικά τους ανθρώπους ως αριθμούς, με αποκλειστική προσήλωση στην καριέρα και την επιτυχία. Αποστειρωμένα golden boys που έχουν απωλέσει τις αναγκαίες ανθρώπινες και κοινωνικές ευαισθησίες που πρέπει να έχει ένας πολιτικός. Επικίνδυνοι…