Πάντα, όταν πεθαίνει ένας σύντροφος ή μια συντρόφισσα των δύσκολων χρόνων της δικτατορίας και των φυλακών, και τους μνημονεύουμε εδώ στην «Εποχή», σκέφτομαι ότι σχεδόν ολοκληρωτικά δεν γράφουμε τίποτε για όσους τότε μας συνέτρεχαν. Με μεγάλο κόστος και υπομονή, απόλυτη συμπαράσταση, συχνά κάτω και από τη μύτη της ασφάλειας. Μανάδες, πατεράδες, αδέλφια, ξαδέλφια, συνάδελφοι, φίλες/οι. Μια τέτοια συντρόφισσα και φίλη χάσαμε μέσα στον Αύγουστο, τη Μάγδα Αθανασίου – Γκαγκανιάρα. Ήταν ακόμη μαθήτρια όταν η οικογένεια Αθανασίου έπρεπε να συνειδητοποιήσει ότι ο Θανάσης θα ζει στην παρανομία, και εκείνοι θα έπρεπε, με χίλιους κινδύνους και στερήσεις, να τον συντρέχουν. Με τη μακριά πλεξίδα της, έστεκε εκεί δίπλα στον κυρ Γιάννη και την κυρά Αγγελική που ετοίμαζε την τσάντα, να ακούει, με αγωνία, διάπλατα μάτια, τα νέα για τον αδελφό της από έναν άγνωστο «σύνδεσμο». Έτσι τη θυμάμαι, καταρχάς. Μετά ακολουθούν οι άλλες εικόνες: στο επισκεπτήριο, μετά στην απελευθέρωσή μας, μαζί με τον Αλέκο που παντρεύτηκαν και έζησαν στη Θεσσαλονίκη. Αγαπημένοι, δραστήριοι στα δυο ρεύματα της Αριστεράς, και από κοινού μετά στην επόμενη ενωτική προσπάθεια. Στάθηκε άτυχη από πλευράς υγείας, όπως και ο Αλέκος, εξάλλου, αυτός ο αεικίνητος ανοιχτόκαρδος «σύντροφος της άλλης όχθης», όπως λέγαμε τότε. Να τους θυμόμαστε μαζί. Να τη θυμόμαστε. Γιατί έτσι μαθαίνουμε για τη θεμελίωση και της Αριστεράς. Τα θερμά μας συλλυπητήρια στον Θανάση και στα παιδιά της την Αγγελική και τον Κωστή.