Τον συνάντησα τις μέρες του δεκαπενταύγουστου. Τον γνώριζα από τα εφηβικά μας χρόνια, στις κοινές παρέες και στις πρώτες μας αγάπες, όταν γύριζα στο χωριό γιορτές και καλοκαίρια. Είχαμε καιρό να μιλήσουμε κι ευτυχώς βρήκαμε την ευκαιρία, σ’ ένα μακρόστενο συγγενικό μπαλκόνι όπου έτυχε να καθίσουμε δίπλα–δίπλα. Σύντομα στην κουβέντα το θέμα που κυριάρχησε ήταν η δουλειά του, στα Λιπάσματα Καβάλας, στη μοναδική βιομηχανία λιπασμάτων της Ελλάδας, όπου ο συνδυασμός των μοντέλων του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και των σχεδίων ενός ανάλγητου κι ασύδοτου επιχειρηματία, έφερε τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Ο εκβιασμός των εργαζομένων να εγκαταλείψουν τις συμβάσεις εργασίας τους αορίστου χρόνου και να τις αντικαταστήσουν με αποικιοκρατικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου δεν πέρασε και το σωματείο των εργαζομένων στα Λιπάσματα οδηγήθηκε σε έναν πολύχρονο και δύσκολο αγώνα. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κι ο Ανδρέας Νεφελούδης, πάλαι ποτέ καθοδηγητής μας στο ΚΚΕ Εσωτερικού Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, ως γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας έκαναν αρκετές προσπάθειες, οι οποίες όμως έμειναν μισές, χωρίς να λύσουν τελεσίδικα το πρόβλημα των εργαζομένων. Έτσι, όταν οι χειρότεροι μαθητές της σχολής του Σικάγο πήραν την εξουσία, η εργοδοσία των Λιπασμάτων εφαρμόζοντας τον, κατά παραγγελία των αφεντικών, νόμο Χατζηδάκη προχώρησε, πριν ένα χρόνο, στις πρώτες μαζικές απολύσεις στην Ελλάδα. Ελάχιστοι εργαζόμενοι, ανάμεσά τους κι ο φίλος μου, επειδή ήταν με ειδικές ανάγκες, παραπέμφθηκαν στον ΟΑΕΔ για έμμεση απόλυση. Ευτυχώς, η επιτροπή του ΟΑΕΔ αποφάσισε οριακά (4–3) τη μη απόλυσή τους, παρ’ όλα αυτά όμως η ομηρία τους συνεχίστηκε. Δεν επέστρεψαν στη δουλειά και πληρώνονταν αποσπασματικά ανά τρεις μήνες.
Το σωματείο, όμως, δεν το έβαλε κάτω. Με τις γαλάζιες φανέλες τους δεν άφησαν κινητοποίηση που να μην συμμετάσχουν και παράλληλα συνέχισαν τον δικαστικό τους αγώνα, στον οποίο βοήθησε αποφασιστικά η δικηγόρος και βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ Καβάλας, Τάνια Ελευθεριάδου. Έτσι καταξιώνεται στην συνείδηση της κοινωνίας ένας αριστερός βουλευτής κι αυτό αποδεικνύεται με την εκλογή της στις περασμένες εκλογές, παίρνοντας περισσότερες ψήφους από τους τρεις προβεβλημένους πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο φίλος μου φαινόταν κουρασμένος και στενάχωρος. «Ήμουν μπροστά σε όλες τις κινητοποιήσεις», είπε, «ένα φωτεινό σημάδι χρειαζόμαστε. Ας ελπίσουμε να είναι η δικαστική απόφαση που περιμένουμε». Και πράγματι, η δικαστική απόφαση βγήκε και ήταν κόλαφος για την εργοδοσία. Μια δικαστική απόφαση–παρακαταθήκη για την τελική δικαίωση και οδηγός για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα Πετρέλαια Καβάλας, όπου έγιναν οι πρώτες απολύσεις, στη ΛΑΡΚΟ, στη Μαλαματίνα και σε όποιες άλλες επιχειρήσεις πάει να εφαρμοστεί ο εργατοκτόνος νόμος του άξιου απόγονου του αλήστου μνήμης Λάσκαρη, του ανεκδιήγητου Χατζηδάκη.
Ο αγώνας του σωματείου εργαζομένων στα Λιπάσματα Καβάλας γράφει ακόμα μια περήφανη σελίδα στους αγώνες του εργατικού κινήματος, σε μια πόλη που έχει ματώσει στις πρώτες απεργίες για το 8άωρο και στις καταλήψεις των καπνομάγαζων από τους καπνεργάτες. Αγώνες, μάλιστα, που σφραγίστηκαν από τη θυσία του Γιάννη Ψαρόπουλου, θείου της γυναίκας του φίλου μου, και άλλων συντρόφων του, που τα ονόματά τους δεσπόζουν στο Μνημείο του Καπνεργάτη στο κέντρο της πόλης. Αγώνες που πρέπει να θυμίζουν σε όλους μας ότι η ταξική πάλη είναι πάντα επίκαιρη και ότι με ενότητα, επιμονή και θυσίες, οι εργαζόμενοι πετυχαίνουν τα δίκια τους. Και θα πρέπει να θυμίζει, επίσης, στον ΣΥΡΙΖΑ ότι τα μεγαλύτερα λάθη του είναι οι μισές δουλειές που είχε αφήσει όταν ήταν κυβέρνηση. Μία από αυτές ήταν το ανοχύρωτο τοπίο που άφησε να διαιωνίζεται στην εργασιακή νομοθεσία, αφήνοντας ασύδοτα τα κοράκια της εργοδοσίας και στρώνοντας τον δρόμο στον εργασιακό μεσαίωνα της κυβέρνησης Μητσοτάκη.