Το ιστορικό και πάντα επίκαιρο σύνθημα «Δεν υπάρχει ειρήνη – χωρίς δικαιοσύνη», στη διεθνή του εκδοχή, έδωσε τον τίτλο στην εκδήλωση που οργάνωσε η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης (Α.Κ.) και o Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Respiro di Liberta, το προηγούμενο βράδυ της ημέρας των κινητοποιήσεων για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην πλατεία πίσω από την Ροτόντα, με ηλεκτρικό ρεύμα που παραχώρησε παρακείμενη ταβέρνα, μιας και ο δήμος Θεσσαλονίκης απέδειξε γι’ άλλη μια φορά τον αυταρχισμό, τον συντηρητισμό και τον σκοταδισμό του: απείλησε τους διοργανωτές ότι θα κόψει την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στο πάρκο Ξαρχάκου όπου ήταν προγραμματισμένη η εκδήλωση! Ο κόσμος ήταν πολύς, κυρίως νεανικός, με σχεδόν απόλυτη την απουσία της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής κι εξωκοινοβουλευτικής. Κοιτάζοντας τριγύρω το κοινό, μου γεννήθηκε μια εύλογη απορία: ένας αριστερός άνθρωπος, σε ατομικό επίπεδο και πέρα από την κομματική του τοποθέτηση, δεν θα έπρεπε να ήταν παρών σε μια εκδήλωση με τέτοιο περιεχόμενο; Που ήταν άραγε οι συριζαίοι της πόλης; Με μια πρόχειρη ματιά είδα μόνο ένα νεαρό ζευγάρι ψηφοφόρων και μια παλιά συνδικαλίστρια. Ελάχιστο το δείγμα…
Το θέμα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον κι οι ομιλητές κι οι ομιλήτριες το ανέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο. Η Μάγδα Φύσσα και τα μέλη του συλλόγου Πολιτισμού «Παύλος Killah-P Φύσσας» απηύθυναν κάλεσμα για συνέχιση του αγώνα ενάντια στον φασισμό, τόσο μέσα όσο και έξω από τα δικαστήρια, ενόψει και της επανέναρξης σε δεύτερο βαθμό της δίκης της Χρυσής Αυγής. Η Μάγδα Φύσσα, με τον φορτισμένο κι αποφασιστικό της λόγο, τόνισε: «Δεν έχει τελειώσει τίποτα. Πρέπει να συνεχίσουμε με ενότητα να αγωνιζόμαστε για να μην υπάρξει άλλο θύμα φασιστικής βίας. Ζητάμε τη συμπαράσταση του κόσμου, σας θέλουμε στα δικαστήρια και απ’ όπου μπορεί ο καθένας, για να δείξουμε ότι δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτούς». Ο Άρης Λάσκος, γενικός γραμματέας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, το οποίο έχει αναγεννηθεί μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απαξίωσης λόγω της παραλυτικής ηγεμονίας του ΚΚΕ, μίλησε για την προκλητική τυφλότητα του δικαστηρίου στην απόφαση για την απελευθέρωση Λιγνάδη. Ο Γιώργος Λιάκας, γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων στην Μαλαματίνα, παρουσίασε τον περήφανο αγώνα των εργαζομένων στη Μαλαματίνα που βρίσκει απέναντί του τις δυνάμεις καταστολής με την κάλυψη της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας. Ο Γιάννης Ντουσάκης, φοιτητής στο ΑΠΘ που χαρακτηρίστηκε χυδαία από τον «κυβερνήτη» Μητσοτάκη ως επαγγελματίας τραυματίας, παρουσίασε τη μόνιμη παρουσία των ΜΑΤ στους χώρους του ΑΠΘ, την προσωπική του περιπέτεια από τη βάναυση επίθεση των μπάτσων και την προσφυγή του στη δικαιοσύνη. Η Άννυ Παπαρούσου, δικηγόρος της οικογένειας του Ζακ/Ζάκι Κωστόπουλου, μίλησε για την απαράδεκτη απόφαση του δικαστηρίου που άφησε ελεύθερους τους δολοφόνους του Ζακ/Ζάκι.
Οι περιπτώσεις στις οποίες η αστική δικαιοσύνη λειτουργεί ταξικά, πατριαρχικά, εκδικητικά, κοντόφθαλμα, μεροληπτικά, με τυπολατρία και μονομέρεια, δεν είναι λίγες. Στις μέρες μας, μάλιστα, έχουν ανοίξει πολλά ζητήματα που αφορούν τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης, τον εναγκαλισμό της με την εκτελεστική εξουσία, τον βαθύτατο συντηρητισμό της και την απόσταση των αποφάσεών της από τις κοινωνικές διεργασίες και ανάγκες. Όταν, μάλιστα, ακούγονται από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, όπως η, πρώην δικαστικός, πρόεδρος της Δημοκρατίας, απόψεις που τονίζουν ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων λαμβάνονται με βάση το σύνταγμα και τους νόμους και όχι το περί δικαίου αίσθημα, τα πράγματα φαίνεται ότι πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Όταν παραμερίζεται η βασική αρχή που λέει ότι οι δικαστικές αποφάσεις λαμβάνονται στο όνομα του ελληνικού λαού, όταν αγνοείται το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα και κυριαρχεί αποκλειστικά η τυπολατρία των νόμων, τότε η αδικία καιροφυλακτεί και την βλέπουμε να απλώνεται μπροστά μας. Η απάντηση σε ένα τέτοιο παγιωμένο καθεστώς του αστικού κράτους περιγράφεται εύστοχα στο σύνθημα που υπήρχε στο πανό της Α.Κ.: «Οι κοινωνικοί αγώνες της απελευθέρωσης δεν εκλιπαρούν για δικαιοσύνη, αλλά την ορίζουν με την πάλη τους».