Μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον αβεβαιότητας, αλλά και με κατακόρυφη αύξηση των συγκρούσεων στη Δυτική Όχθη, το Ισραήλ οδηγείται την 1η Νοεμβρίου στην πέμπτη κατά σειρά εκλογική αναμέτρηση των τελευταίων 3,5 ετών, μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Μπένετ - Λαπίντ.
Μέχρι στιγμής, τα δύο πιθανά σχήματα συνεργασίας είναι, από τη μια μεριά, η «εθνικιστική κυβέρνηση» υπό τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, με τη συμμετοχή των θρησκευτικών κομμάτων, αλλά και του φασιστικού κόμματος των Καχανιστών, υπό τον Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, και από την άλλη, ο νυν υπηρεσιακός κεντρώος πρωθυπουργός, Γιαΐρ Λαπίντ, που επιχειρεί να ξαναστήσει τη συμμαχία με την οποία συγκυβέρνησε τον τελευταίο χρόνο, με τη συμμετοχή μη θρησκευτικών Δεξιών κομμάτων, Αριστερών, Σοσιαλδημοκρατών και (για πρώτη φορά στην ιστορία) Αράβων.
Από τις μέχρι τώρα μετρήσεις προκύπτει ότι καμία από τις δύο πλευρές δεν δείχνει να εξασφαλίζει την απαιτούμενη πλειοψηφία των 61 εδρών στην Κνέσετ. Τί σημαίνει αυτό; Ότι αν τελικά δεν σχηματιστεί κυβέρνηση, που είναι εξαιρετικά πιθανό, θα προκηρυχθούν και νέες εκλογές, με τον Λαπίντ να παραμένει εν τω μεταξύ στο τιμόνι της χώρας ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Και μπορεί αυτό να ακούγεται κάπως σαν χάος και ακυβερνησία, όμως με δεδομένη τη δομική ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού στο Ισραήλ, θα μπορούσε κανείς να το πει ακόμα και… κανονικότητα, εφόσον το κράτος λειτουργεί ομαλά και απρόσκοπτα υπό οποιεσδήποτε πολιτικές συνθήκες, ενώ και ο Λαπίντ είναι ο αρχηγός του δεύτερου κόμματος (και όχι κάποιος αδύναμος πολιτικά ή διορισμένος τεχνοκράτης).
Στην προεκλογική κονίστρα το θέμα που κυριαρχεί είναι η ασφάλεια, με φόντο την εκτίναξη των ένοπλων συγκρούσεων στη Δυτική Όχθη μεταξύ του ισραηλινού στρατού και ενόπλων ομάδων της Χαμάς (η οποία έχει αυξήσει κατακόρυφα την επιρροή της στην περιοχή), τις επαναλαμβανόμενες ένοπλες επιθέσεις εντός του Ισραήλ κατά πολιτών του, τη δραστηριότητα του Ιράν μέσω της Χεζμπολάχ στα βόρεια σύνορα με τον Λίβανο, αλλά και την επικείμενη διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν – το οποίο, προ ημερών, ανακοίνωσε ότι έχει έτοιμα drones με πυρηνικά και μπορεί να πλήξει ανά πάσα στιγμή την Χάιφα και το Τελ Αβίβ.
Ως συνήθως, η πλευρά Νετανιάχου - Ακροδεξιών ποντάρει απροκάλυπτα στην ανησυχία των ισραηλινών ψηφοφόρων, με δεδομένο ότι, όπως πολλάκις έχει επισημανθεί από τον διεθνή και τοπικό Τύπο, η Ακροδεξιά του Ισραήλ και οι φανατικοί Ισλαμιστές της Χαμάς εξυπηρετούν οι μεν την ύπαρξη των δε και το αντίστροφο (συσπειρώνοντας αμφότεροι το φανατικό κοινό τους), θα είναι πολύ λογικό και αναμενόμενο η πολεμική ρητορική και η βία να κλιμακωθούν όσο πλησιάζουμε στις κάλπες.
Ο τέως πρωθυπουργός Νετανιάχου επιχειρεί να επανακάμψει στο τιμόνι της χώρας, και παρότι παραμένει αντιδημοφιλής στη μεγάλη πλειονότητα των ισραηλινών ψηφοφόρων, καταφέρνει να συσπειρώνει ένα μεγάλο κομμάτι συντηρητικών εκλογέων και να παραμένει το πρώτο κόμμα σε όλες τις μετρήσεις. Όπως είναι προφανές, τα βελή του Μπίμπι κατά του βασικού αντιπάλου του, Λαπίντ, αφορούν κατά βάση στα θέματα ασφαλείας και στο αμείλικτο και διαχρονικό ερώτημα «ποιός μπορεί να εγγυηθεί με σιγουριά την ασφάλεια των πολιτών». Από την πλευρά του, ο Λαπίντ επιχειρεί να πείσει ως σοβαρή αντιπρόταση και αντεπιτίθεται χαρακτηρίζοντας το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης Νετανιάχου, Ορθόδοξων και Φασιστών ως «εφιάλτη για το Ισραήλ», «τεράστια οπισθοδρόμηση» και «απειλή για τη δημοκρατία».
Ανάμεσα στα κρίσιμα διακυβεύματα της διλημματικής εκλογικής αναμέτρησης είναι και η πορεία των αριστερών πολιτικών δυνάμεων. Αν και έναν χρόνο πριν η συμμετοχή του αριστερού κόμματος Μέρετζ και των σοσιαλδημοκρατών του Κόμματος της Εργασίας στο σχήμα Μπένετ – Λαπίντ θεωρήθηκε ως ένας λυτρωτικός μονόδρομος για να εξοστρακιστεί επιτέλους ο Νετανιάχου από την πρωθυπουργία, σήμερα και τα δύο αυτά κόμματα έχουν υποστεί σημαντική φθορά για τον ίδιο ακριβώς λόγο: για τη συμμετοχή τους σε κυβέρνηση με επικεφαλής Δεξιούς, η οποία τα οδήγησε πολλές φορές σε πολιτικά αδιέξοδα. Αν το Μέρετζ και οι Εργατικοί δεν καταφέρουν να ξεπεράσουν το πλαφόν του 3,25% και μείνουν εκτός Κνέσετ, το σκηνικό θα εξελιχθεί εφιαλτικά, αφού οι έδρες τους, που θα μοιραστούν στους υπόλοιπους, θα δώσουν στον Νετανιάχου την πολυπόθητη πλειοψηφία για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Και εδώ, η κλιμάκωση της έντασης στο εσωτερικό μέτωπο και οι απειλές του Ιράν, αποδυναμώνουν ακόμα περισσότερο τα αριστερά κόμματα και ενισχύουν το ακροδεξιό μπλοκ, όπως παραδοσιακά συμβαίνει σε περιόδους εχθροπραξιών – καθώς οι μετριοπαθείς και φιλειρηνικές απόψεις τους φαντάζουν εκτός τόπου και χρόνου την ώρα που διεξάγονται πολεμικές επιχειρήσεις, πυραυλικές επιθέσεις και βομβαρδισμοί. Σε αντίστοιχη μοίρα, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, βρίσκονται και τα δύο αραβικά κόμματα: Το Ρα’αμ, που συμμετείχε στην προηγούμενη κυβέρνηση, και η Ενωμένη Λίστα, που δέχεται το φλερτ του Λαπίντ αλλά μέχρι στιγμής δεν ανταποκρίνεται. Με τις συγκρούσεις να μαίνονται, η εκλογική τους βάση βλέπει αρνητικά τη συμμετοχή τους σε κυβερνητικά σχήματα υπό την ηγεσία Ισραηλινών - και αυτό, βέβαια, ευνοεί και πάλι το ακροδεξιό μπλοκ και τον Νετανιάχου…