Το περασμένο σαββατοκύριακο, από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) και μετά από τις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων αν θα επιδιώξει συμμαχική κυβέρνηση στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ βγει δεύτερος στις εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν επιθυμεί μια κυβέρνηση ηττημένων. Αν έλεγε κάτι τέτοιο στο θεσσαλονικιό ποιητή και τραγουδοποιό Γιάννη Αγγελάκα, αυτός θα του απαντούσε αφοπλιστικά με τον στίχο του «ο χαμένος τα παίρνει όλα», τέτοιες ποιητικές πολυτέλειες, όμως, απέχουν πολύ από τον στίβο της ρεαλιστικής πολιτικής. Έτσι, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας επέμενε πεισματικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το πρώτο κόμμα στις επερχόμενες εκλογές με απλή αναλογική και θα σχηματίσει συμμαχική, προοδευτική κυβέρνηση. Και συνέχισε λέγοντας ότι αν βγει πρώτη η Νέα Δημοκρατία τότε αυτή θα σχηματίσει κυβέρνηση.
Είναι κατανοητό, στo πλαίσιο του επικοινωνιακού παιχνιδιού, ένας πολιτικός να υπερτονίζει την σιγουριά του για την πρωτιά στις εκλογές. Παράλληλα, όμως, κυρίως όταν είσαι ο αρχηγός ενός αριστερού κόμματος, θα πρέπει να αφήνεις ανοιχτό κι ένα παράθυρο για τις άλλες εκδοχές. Αν, όντως, η ανάγκη να φύγει η αυταρχική, ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι άμεση προτεραιότητα, δεν μπορείς να αποκλείσεις καμιά, ακόμα και την ελάχιστη, δυνατότητα που σου δίνει ο εκλογικός νόμος της απλής αναλογικής. Το να λες με απόλυτη βεβαιότητα, χωρίς να αφήνεις το παραμικρό παραθυράκι για άλλες λύσεις, ότι μόνο το πρώτο κόμμα σχηματίζει κυβέρνηση, αυτό είναι κάτι που αναδίδει ένα άρωμα δικομματισμού. Ο τρόπος με τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας υπερτόνιζε την βεβαιότητά του για την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, θύμισε άλλες εποχές πολωμένων δικομματικών διλημμάτων και δεν ταίριαζε καθόλου με την επωδό του ότι θα επιδιώξει την δημιουργία προοδευτικής συμμαχικής κυβέρνησης, η οποία προϋποθέτει επεξεργασμένες από πριν προγραμματικές συγκλίσεις και γενναίες υποχωρήσεις κυρίως από τον μεγάλο εταίρο. Με τέτοια νοοτροπία και παρουσία δεν πείθεις ούτε τους εν δυνάμει συμμάχους σου ούτε τον κόσμο που περιμένει μια εναλλακτική κυβερνητική λύση. Ούτε κάνεις την διαφορά, σε σχέση με την συνήθη παροχολογία των πολιτικών αρχηγών στην ΔΕΘ, όταν δεν αγγίζεις κομβικά ζητήματα που επέβαλες με το τρίτο μνημόνιο όπως η κατάργηση του ΕΚΑΣ στις συντάξεις και η προσωπική διαφορά του νόμου Κατρούγκαλου.
Το πρωινό του Σαββάτου, στην καθιερωμένη επίσκεψη στα περίπτερα της ΔΕΘ, ο Αλέξης Τσίπρας με την συνοδεία του πέρασε κι από το περίπτερο του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Το προηγούμενο βράδυ είχε προηγηθεί η εξωφρενική δολοφονική επίθεση των μπάτσων, που λυμαίνονται εδώ και μήνες το ΑΠΘ, με χημικά και βόμβες κρότου-λάμψης απέναντι σε μια συναυλία 5.000 ατόμων μέσα στον χώρο του ΑΠΘ. Από δημοσιευμένες φωτογραφίες φαίνεται καθαρά η σπουδή του χαμογελαστού πρύτανη Παπαϊωάννου να πλησιάσει και να φωτογραφηθεί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας τού έδωσε μια τυπική χειραψία και, δυστυχώς, απέφυγε να του τα ψάλλει όπως έπρεπε. Ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, από τα χείλη ενός πολιτικού ηγέτη και μπροστά σε όλα τα κανάλια, να ξεμπροστιαστεί ο συνεργάτης της αστυνομίας, ο πρύτανης των ΜΑΤ και της καταστολής που έχει καταντήσει το πανεπιστήμιο χειρότερο κι από την εποχή της χούντας. Γι’ άλλη μια φορά, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε έναν άχαρο θεσμικό ρόλο, δεν άδραξε την ευκαιρία να σπάσει την επικοινωνιακή ομερτά των συστημικών ΜΜΕ και να μιλήσει για την μεγαλύτερη σύγχρονη πληγή της Θεσσαλονίκης. Κρίμα…