Εδώ και μήνες μια σειρά από φάρμακα, ορισμένα από αυτά για τη θεραπεία σοβαρών ασθενειών και άλλα που έχουν ευρεία κατανάλωση (αντιφλεγμονώδη, αναλγητικά κ.ά.), βρίσκονται σε έλλειψη με κλιμακούμενη ένταση από τα ράφια των φαρμακείων. Των ελληνικών, γιατί τα αντίστοιχα αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά τα διαθέτουν, αλλά σε ακριβότερη τιμή. Φαίνεται ίσως αδιανόητο, αλλά, σύμφωνα με πηγές της αγοράς φαρμάκου, εκεί βρίσκεται και ο άξονας γύρω από τον οποίο κινούνται οι αιτίες της επίμονης έλλειψης που παρουσιάζεται, αφού και στον χώρο του φαρμάκου το κέρδος είναι πάνω από όλα.
Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο και η λύση του είναι δύσκολη γιατί είναι πολιτική και απαιτεί ελεγκτικό μηχανισμό που να λειτουργεί άτεγκτα. Στην πραγματικότητα φαίνεται ότι τα φάρμακα απουσιάζουν από τα ελληνικά ράφια επειδή οι εισαγωγείς και οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες προτιμούν να τροφοδοτήσουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου τα φάρμακα είναι ακριβότερα και αποκομίζουν πολύ μεγαλύτερο κέρδος, αντί να τροφοδοτούν τους έλληνες ασθενείς. Οι εταιρείες που διακινούν φάρμακα έχουν μεν το δικαίωμα να εξάγουν σε τρίτες χώρες, αλλά μόνο σε περίπτωση που η εγχώρια αγορά εμφανίζει επάρκεια από το σκεύασμα που προτίθενται να πουλήσουν εκτός Ελλάδας.
Βάσει νόμου ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων (ΕΟΦ) οφείλει να ελέγχει τη ροή όλων των σκευασμάτων στην ελληνική αγορά. Εκ του αποτελέσματος, ωστόσο, οι ελλείψεις, συστηματικές και κλιμακούμενες, αποδεικνύουν ότι κάτι δεν λειτουργεί επαρκώς ρυθμιστικά. Ο ΕΟΦ, πάντως, αντιδρά σπασμωδικά και αναιμικά στην πρακτική των παράλληλων εξαγωγών, απαγορεύοντας απλώς για μικρά χρονικά διαστήματα τις εξαγωγές. Μάλιστα, το πρόβλημα, αποδεδειγμένα, έχει φτάσει μέχρι του σημείου ορισμένες εταιρείες να εμφανίζονται να έχουν διαθέσει στην ελληνική αγορά φάρμακα, να έχουν πληρωθεί από ασφαλιστικούς οργανισμούς για τη διάθεσή τους και τελικά τα φάρμακα αυτά να έχουν εξαχθεί και διατεθεί σε ευρωπαϊκές αγορές.
Άραγε να διατίθεται φάρμακο για την αθεράπευτη κερδοσκοπία;
Εκτός από τη βαριά αυτή ασθένεια που χτυπά τον ελληνικό πληθυσμό, υπάρχει και άλλη μία που ενέσκηψε με δριμύτητα πρόσφατα, το δόγμα: ο αυταρχισμός είναι η λύση για όλα τα προβλήματα. Μιλάμε για το αδιανόητο τέχνασμα της ελληνικής κυβέρνησης να τιμωρεί με μείωση της ασφαλιστικής κάλυψης για τη συνταγογράφηση φαρμάκων τους ασθενείς που δεν θα εγγραφούν στην πλατφόρμα του Προσωπικού Γιατρού. Και αν υπήρχαν αρκετοί εγγεγραμμένοι γιατροί στις λίστες ανά περιοχή, τότε το παράλογο της τιμωρίας μπορεί και να μετριαζόταν. Αλλά να τιμωρείσαι επειδή δεν ήσουν αρκετά γρήγορος ώστε να προλάβεις να δηλώσεις ηλεκτρονικά Προσωπικό Γιατρό που να βρίσκεται σε, σχετική έστω, εγγύτητα με τη δηλωμένη διεύθυνση κατοικίας σου και να αναγκάζεσαι να δηλώνεις ως «προσωπικό» έναν γιατρό με ιατρείο χιλιόμετρα μακριά, πιο πολύ με αυταρχική διαστροφή ομοιάζει.
«Οι ιδιώτες γιατροί δεν εμφάνισαν μεγάλη προθυμία να συμβληθούν με τον ΕΟΠΥΥ για να λειτουργήσουν ως προσωπικοί γιατροί», σημειώνει στην Εποχή ο Τάκης Γεωργακόπουλος γιατρός, διευθυντής ΕΣΥ/ΜΕΘ και πρώην αντιπρόεδρος ΕΟΠΥΥ. Κινούμενη με ανάποδη φορά, η κυβέρνηση δεν εξασφάλισε επαρκώς διαθέσιμους γιατρούς πριν καλέσει τους πολίτες να εγγραφούν σε Προσωπικό Γιατρό. «Την ίδια στιγμή, τους γιατρούς των Πρωτοβάθμιων Δομών Υγείας τους θεωρεί υποχρεωτικά Προσωπικούς Γιατρούς αλλά δεν αυξάνει το μισθό τους παρά μόνο αν έκαστος ξεπεράσει τους δύο χιλιάδες εγγεγραμμένους ασθενείς… Επιπλέον η κυβέρνηση από τον θεσμό αυτό εξαίρεσε τους παιδιάτρους», με αποτέλεσμα να μένει ακάλυπτο ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που χρήζει συχνής και άμεσης ανάγκης παιδιάτρου. «Πάντως, τους ιδιώτες που το κράτος καλεί να συμβληθούν με τον ΕΟΠΥΥ, στο πλαίσιο αυτού του θεσμού, θεωρεί ότι όποτε τους έχει ανάγκη θα μπορεί να τους χρησιμοποιεί ως γιατρούς στις δημόσιες δομές. Αυτό δεν είναι δυνατόν», υπογραμμίζει ο Τ. Γεωργακόπουλος. «Ωστόσο, το μεγάλο ιδεολογικό και πολιτικό ζήτημα είναι αν ο κάθε ιδιώτης γιατρός θα μπορεί να θεωρείται αυτοδίκαια συμβεβλημμένος με τον μοναδικό πλέον ασφαλιστικό φορέα, τον ΕΟΠΠΥ».
Κλείνοντας ας μην παραλείψουμε να επισημάνουμε και την αθεράπευτη ασθένεια της ιδεοληψίας που παρουσιάζει η κυβέρνηση απέναντι στα νομοθετήματα της προηγούμενης κυβέρνησης. Με σύμπτωμα να μην μπορεί να αντισταθεί στην αλλαγή όποιου νόμου έχει νομοθετήσει η προηγούμενη κυβέρνηση –ακόμα κι αν το δικό της νομοθέτημα διαφέρει ελάχιστα από το προηγούμενο– και στη συνέχεια να το παρουσιάζει ως δικής της έμπνευσης. Να θυμίσουμε στους αρμόδιους κυβερνητικούς τον Οικογενειακό Γιατρό;