Το προηγούμενο διάστημα πραγματοποιήθηκε το 9ο συνέδριο της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) στις Θερμοπύλες, 6 χρόνια μετά το τελευταίο συνέδριο του κόμματος, υπό τη σκιά των φυλακίσεων της ηγεσίας της, αλλά και του «κύματος» αποχωρήσεων του σημαντικότερου πολιτικού και στελεχιακού δυναμικού της. Παράλληλα, διεξάγεται κατόπιν της απόρριψης από την ηγεσία του Ν. Μιχαλολιάκου των 8 προτάσεων της «πτέρυγας» Κασιδιάρη το 2019 για την ανασύνταξη του κόμματος, οι οποίες μεταξύ άλλων περιλάμβαναν την εκλογή νέου γραμματέα. Η εξέλιξη αυτή εν πολλοίς οδήγησε στην αποχώρηση του Η. Κασιδιάρη, προέδρου του κόμματος Έλληνες για την Πατρίδα (ΓτΠ).
Το σκηνικό, το πλαίσιο δράσης και οι συμμετέχοντες του συνεδρίου είναι λίγο–πολύ γνώριμοι και αναμενόμενοι και σε μεγάλο βαθμό ανταποκρίνονται στο πρότυπο ανάπτυξης του κόμματος–πολιτοφυλακή. Συντεταγμένοι (νέοι) άνδρες γύρω από το άγαλμα του Λεωνίδα, κρατώντας πυρσούς και αναγγέλλοντας ύμνους–συνθήματα. Η δε τοποθεσία εντάσσεται ως κλασσική σταθερά στο ρεπερτόριο δράσης της ΧΑ (μαζί με τον Μελιγαλά) που ανταποκρίνεται σε μία σειρά από ταυτοτικούς για το κόμμα συμβολισμούς (αρχαιομανία, ελληνοκεντρισμός).
Τα (λιγοστά) στοιχεία που διέρρευσαν, δείχνουν πως σημαντική ήταν η παρουσία του Μετώπου Νεολαίας, παλαιότερων στελεχών που ήταν κοντά στον Μιχαλολιάκο (οι οποίοι ανέλαβαν και τις τύχες του κόμματος) και κάποιων προσωπικοτήτων της παγκόσμιας ακροδεξιάς σκηνής (σαφώς πιο περιορισμένοι σε σχέση με παλαιότερες εκδηλώσεις του κόμματος). Ωστόσο, ακόμα και η κλασική τελετή στο άγαλμα του Λεωνίδα κατά τη λήξη του συνεδρίου δεν θύμισε σε τίποτα ανάλογες στιγμές του παρελθόντος: μία αναιμική συγκέντρωση, με εκδηλώσεις στα όρια του γραφικού. Οι δε παρεμβάσεις του αρχηγού μέσα από τη φυλακή, τόσο για το συνέδριο, όσο και για το μέλλον του κόμματος, επιβεβαίωσαν σε μεγάλο βαθμό και το εσωτερικό χάσμα που έχει προκύψει από τις συγκρούσεις με τα στελέχη που αποχώρησαν τα προηγούμενα χρόνια. Το συνέδριο ουσιαστικά νομιμοποίησε δημοψηφισματικά τον έγκλειστο ηγέτη και την ομάδα του, ενώ φάνηκε αδύναμο να χαράξει μία νέα αξιόπιστη οργανωτική και πολιτική στρατηγική που θα βγάλει το κόμμα από την αφάνεια και να διαχειριστεί τις ποινικές εκκρεμότητες των στελεχών που έχουν παραμείνει σε αυτό. Κάτι το οποίο δεν εκπλήσσει φυσικά κανέναν.
Τα ακροδεξιά αλληλομαχαιρώματα και η επόμενη μέρα
Η διαγραφή (ή αποχώρηση) του Κ. Μπογδάνου από το κόμμα Εθνική Δημιουργία (των Φ. Κρανιδιώτη και Θ. Τζήμερου) λίγους μήνες μετά τη συστράτευση τους, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, καθώς ξεκίνησε ένας εσωτερικός ανελέητος πόλεμος με ανταλλαγή εκατέρωθεν οξύτατων κατηγοριών. Η όλη συζήτηση αναδεικνύει μία σημαντική ιδιαιτερότητα που αφορά τον τρόπο και τη λογική συγκρότησης των ακροδεξιών συνεργασιών: η δυναμική τους περιορίζεται μόνον στις ηγεσίες των ομάδων που συγκροτούν αυτά τα κόμματα και στις λιγοστές προσωπικότητες που τις στηρίζουν.
Η Εθνική Δημιουργία, ωστόσο, παρά τις εξελίξεις αυτές, φαίνεται δημοσκοπικά πως είναι ικανή να συγκρατήσει ένα ποσοστό κοντά στο 1,5% (ενώ ανάλογο ποσοστό συγκεντρώνει και το κόμμα Κασιδιάρη, Έλληνες ΓτΠ). Επιπλέον, το τελευταίο διάστημα οι συνιδρυτές της Εθνικής Δημιουργίας διεξάγουν μία ευρεία περιοδεία σε περιοχές που θεωρούνται ως «ιστορικές δεξαμενές» της Ακροδεξιάς (Μεσσηνία, Λακωνία), καθώς και σε τόπους ιστορικού ενδιαφέροντος για τον χώρο (Μελιγαλάς, Βίτσι), τοπόσημα από τα οποία η ελληνική Ακροδεξιά αντλεί ιδεολογικές αναφορές, συσπειρώνεται και ανανεώνει την ιδεολογική της βάση, πρόκειται δηλαδή για αυτό που στη διεθνή βιβλιογραφία αποτυπώνεται ως «Heartland» (το μυθικό λίκνο). Είναι, λοιπόν, εμφανής η προσπάθεια του κόμματος να εκμεταλλευτεί τα εκλογικά «κάστρα» της Ακροδεξιάς, προωθώντας μία ατζέντα η οποία αποτελεί ένα μείγμα αυταρχισμού και ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού, με σημεία αιχμής τον αντι-κομμουνισμό και την εναντίωση στη μετανάστευση.
Δεξιά και Ακροδεξιά ενόψει εκλογών
Οι δηλώσεις του Μ. Βορίδη περί ενδεχόμενης συνεργασίας με την Ελληνική Λύση δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία, ούτε βρίσκουν τη ΝΔ απροετοίμαστη σε μία πιθανή σύμπραξη με το κόμμα του Κ. Βελόπουλου. Εξάλλου, σε όλη την περίοδο διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη η Ελληνική Λύση ουκ ολίγες φορές στήριξε τα νομοσχέδια της κυβέρνησης, κάποια από τα οποία μάλιστα (τα πιο αυταρχικά) με ιδιαίτερη θέρμη. Στο μόνο σημείο στο οποίο φάνηκε μία σημαντική απόσταση των δύο κομμάτων αφορά τα ζητήματα της επιβολής των υγειονομικών πρωτοκόλλων και των θεωριών συνωμοσίας που σχετίζονται με τον Covid-19 (μάσκες, εμβόλιο, κ.α.).
Η στρατηγική της ΝΔ απέναντι στην Ελληνική Λύση εκφράζει μία διπλή τακτική: σε πρώτο επίπεδο επιχειρεί να ελέγξει τον χώρο της ριζοσπαστικής Δεξιάς που αναπτύσσεται στα δεξιότερά της, οριοθετώντας με αυτόν τον τρόπο το πεδίο ανάπτυξης του, ενώ σε δεύτερο βαθμό ακολουθώντας αυτήν τη στρατηγική έχει την ευκαιρία να ενσωματώσει στο κόμμα της την υπερ-συντηρητική Δεξιά, διαγράφοντας έτσι τη σταδιακή περιθωριοποίηση και διάλυση αυτού του χώρου. Ωστόσο, μία τέτοια τακτική ενδεχομένως να αποβεί ατελέσφορη, καθώς οριοθετώντας τη ριζοσπαστική Δεξιά, ανοίγει το πεδίο για την εμφάνιση εξτρεμιστικότερων μορφών της Δεξιάς.
Το κρίσιμο τεστ των εκλογών
Με τον ευρύτερο χώρο της Ακροδεξιάς να παραμένει διασπασμένος σε μία σειρά κομμάτων και τους συνασπισμούς της να αποτελούν βραχύβια σχέδια ηγετικών ομάδων που ελλοχεύουν σκληρές συγκρούσεις και μία γενική αστάθεια, οι επόμενες εκλογές θα αποτελέσουν κρίσιμο τεστ για την πολιτική επιβίωση του χώρου που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εκπροσώπησή του στο ελληνικό κοινοβούλιο. Παρότι η Ελληνική Λύση είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα καταφέρει να εκπροσωπηθεί στη Βουλή, η ενδεχόμενη συνεργασία της με τη ΝΔ σε συνδυασμό με τη στρατηγική της αφομοίωσης του ακροδεξιού χώρου, που μεθοδικά η δεύτερη εκδιπλώνει, είναι πολύ πιθανό να σημάνει και τον βαθμιαίο μαρασμό του κόμματος. Η πρόθεση και η ικανότητα της Δεξιάς να συσσωματώνει τις ακροδεξιές της αποφύσεις αποδεικνύεται επιτυχής ήδη από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης (με την Εθνική Παράταξη), κατά τη μέση μεταπολίτευση (με την ΕΠΕΝ), αλλά και στο λυκόφως της (με το ΛΑΟΣ).