Σκίτσο: Βαγγέλης Χερουβείμ
Ένα κορίτσι ήταν 22 χρονών, ήταν στην Τεχεράνη, φορούσε “λάθος” τη μαντήλα της, τη συνέλαβαν και τη σκότωσαν στο ξύλο. Τις επόμενες μέρες, κορίτσια και γυναίκες έκαψαν τις μαντήλες και έκοψαν τα μαλλιά τους. Άλλες φορούσαν τις μαντήλες και έκαιγαν περιπολικά.
Στο Ιράν συντελείται ένα θαύμα. Μόνο που η καρδιά δεν χαίρεται που τα θαύματα ξεκινούν πάντοτε από αίμα, ωστόσο συντελείται ένα θαύμα. Μια γυναικεία εξέγερση που μπόρεσε ήδη να συμπαρασύρει προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας. Το κάποτε κοσμικό, βιαίως τώρα υπό σαρία Ιράν μάχεται για την ελευθερία.
Αλλά είναι οι γυναίκες το επίκεντρο. Ίσως να μας σώσουν και εμάς στη Δύση. Πριν δέκα χρόνια, η Ινδία εξεγέρθηκε μετά από τον ομαδικό βιασμό ανήλικης σε λεωφορείο. Καιγόταν για μέρες από τις οργισμένες γυναίκες. Τρία χρόνια μετά, οι γυναίκες της Αμερικής διαδήλωναν κατά του Τραμπ, δύο χρόνια μετά και από αυτό ξεκίνησε το #metoo. Είναι σπίθες οι κοινωνίες και σπίθες είναι και οι αλλαγές τους.
Τώρα, το Ιράν. Τη στιγμή που η Δύση απαγορεύει τις αμβλώσεις, οι Ιρανές διεκδικούν την αυτοδιάθεση στο σώμα, γιατί όταν είσαι τυλιγμένη με χιλιάδες τόνους υφάσματος, απελευθέρωση είναι η επιλογή να αλαφρύνεις. Μα και παντού έτσι δεν είναι η απελευθέρωση; Η επιλογή να αλαφρύνεις…
Στην προοδευτική Δύση έχει επέλθει διχασμός, ωστόσο. Πάντοτε αποικιοκράτες… Πώς εγώ θέλω να ζήσουν οι Ιρανές, αν έχουν δίκιο αυτές που άλλες θέλουνε μαντήλες κι άλλες όχι. Λες και η εξέγερση γίνεται για λόγους ενδυματολογικούς. Λες και καίνε τα σύμβολα της καταπίεσης επειδή δεν τους αρέσουν αισθητικά. Λες και η μαντήλα είναι απλώς ένα κομμάτι ύφασμα.
Η Δύση, λοιπόν, έχει διχαστεί. Οι άντρες είναι πιο απόλυτοι: να καταργηθεί η μαντήλα. Γιατί αν η μαντήλα καταργηθεί, μετά τι; Θα τελειώσει η ριζωμένη πατριαρχία και ο μισογυνισμός;
Οι γυναίκες λένε ότι θέλουν κάποτε να επιλέγουν οι γυναίκες να μη φορούν μαντήλα. Εμείς, οι δυτικές, που δεν φορέσαμε μαντήλα ποτέ, που δεν ξέρουμε τι είναι σαρία, εμείς έχουμε πολύ ισχυρές απόψεις για κοινωνίες άγνωστες, για γυναίκες που μεγάλωσαν κάτω από το φως του ήλιου.
Δεν είμαι όπως στο Περσέπολις. Η ζωή, δηλαδή, δεν είναι όπως μια ταινία. Κι ενόσω στο Ιράν παλεύουν για τα κορμιά τους, εμείς παλεύουμε για να καταργηθεί η μαντήλα, όχι εδώ, κάπου μακριά.
Πριν μερικά χρόνια, όταν ήρθαν οι πρώτες μετανάστριες μουσουλμάνες, η Δύση, ρατσίστρια σαν πάντοτε, είπε “προοδευτικά”: να τις καταργήσουμε τις μαντήλες. Για να ενσωματωθούν οι γυναίκες κι έπειτα να απελευθερωθούν.
Πάντοτε αποικιοκράτες… Πάντα.
Έτσι είπαμε στην Δύση. Με μια απαγόρευση να κάνουμε τις γυναίκες να νιώσουν ακόμη πιο μόνες, πιο ξένες, πιο αλλότριες με σκοπό να ενσωματωθούν. Έτσι είπαμε.
Μα τώρα στο Ιράν συντελείται ένα θαύμα, τη στιγμή που η προοδευτική Δύση απαγορεύει, ξανά, κάτι που αφορά στο σώμα: την άμβλωση. Γιατί με απαγορεύσεις δεν απελευθερώνεται ο κόσμος, σκοτώνεται μόνο. Δολοφονείται. Ήρθαν αυτά τα κορίτσια από το Ιράν με τις μαντήλες, χωρίς τις μαντήλες να μας σώσουν κι αν δεν το ξέρουμε τώρα, θα το μάθουμε στο μέλλον.
Ενώ εμείς παλεύαμε να τους επιβάλλουμε απαγορεύσεις στο δικό τους σώμα για να απελευθερωθούν, αυτές -φυσικά- είχαν μοναχά ανάγκη η μία την άλλη.