Σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ
Τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών έφτασαν σε εμάς ως μια αναμενόμενη έκπληξη. Το γεγονός πως όλοι περιμέναμε πως το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς αυτό δεν μας εμπόδισε ταυτόχρονα να εκπλαγούμε από τα θλιβερά ποσοστά. Αμηχανία, θλίψη, οργή. Αυτά ήταν λίγο πολύ τα πρώτα συναισθήματα. Συναισθήματα που ακολουθήθηκαν από μια περιδιάβαση στον ρόλο του φασισμού στη γειτονική χώρα. Από τη ζωή στη μουσολινική περίοδο με τους εκτοπισμούς, τα βασανιστήρια και τον κρατικό τρόμο και από εκεί στην δημοκρατία του Σαλό, στις βομβιστικές επιθέσεις του ακροδεξιού παρακράτους σε πλατείες και σταθμούς τρένων, στις συγκρούσεις στους δρόμους με τους ακροδεξιούς. Ο φασισμός δεν ήταν ποτέ παρελθόν για την Ιταλία. Είχε άπειρους τρόπους να υπενθυμίζει την μιαρή του ύπαρξη σε μια σειρά από θλιβερές εκδοχές. Ταινίες, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα υπάρχουν για να μας θυμίζουν το πρόσωπο του θηρίου. Ένα πρόσωπο χωρίς υπεκφυγές, προσδιορισμένο στην ιστορική του συνέχεια και στις πρακτικές του. Αμηχανία και θλίψη λοιπόν, οργή και φόβος. Μαζί με ό, τι συμπέρασμα μπορεί κανείς εξάγει για τις δυτικές δημοκρατίες και τα όριά τους σε έναν οριακό κόσμο και μια οριακή εποχή.
Κάτι εξίσου αναμενόμενο -πιο πολύ από ένστικτο παρά από μια στοιχειοθετημένη ανάλυση- είναι και η προσπάθεια ξεπλύματος της Μελόνι και του ακροδεξιού της μορφώματος από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Άλλωστε δεν είναι κάτι που θα βλέπαμε για πρώτη φορά. Τα ελληνικά μίντια έπαιξαν τον βρώμικο αυτό ρόλο αρχικά για το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και στη συνέχεια για το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Και η πραγματικότητα δεν επρόκειτο να μας απογοητεύσει: «Ήρθε η ώρα της Κυρίας!» αναφώνησε ο Άρης Πορτοσάλτε στον αέρα του ΣΚΑΙ για να προσθέσει στη συνέχεια: «Έχουμε γυναίκα στην εξουσία που δεν είναι τραμπούκα». Τα σχόλια του πάντοτε εύστοχους δημοσιογράφου δεν έμειναν μόνα τους. Μια σειρά από δημοσιεύματα στον ελληνικό τύπο και στο διαδίκτυο ακολούθησαν όπως αυτό στο enikos.gr του Νίκου Χατζηνικολάου: «Τζόρτζια Μελόνι: Πώς η όμορφη πρώην μπαργούμαν αναρριχήθηκε στην πρωθυπουργία της Ιταλίας». Η μέθοδος γενικά ήταν απλή: Ηλικία, φύλο, εξωτερικά χαρακτηριστικά ήταν αρκετά ώστε να υφανθεί το πρόχειρο πέπλο που θα κάλυπτε το πρόσωπο του τέρατος.
Το ζητούμενο όμως είναι ακριβώς το προφανές. Γιατί τόσος κόπος για να ξεπλυθεί μία πολιτικός μιας άλλης χώρας; Τι είναι αυτό που εμποδίζει μερίδα των ελληνικών ΜΜΕ να περιγράψουν την κατάσταση ως έχει; Το γεγονός δηλαδή πως μια αμετανόητη φασίστας κατάφερε να πάρει την εξουσία σε μια χώρα που έχει βιώσει στο πετσί της τα δεινά τόσο του φασισμού όσο και του νεοφασισμού; Είναι τα αντανακλαστικά των ΜΜΕ που όπου βρουν χρήσιμη ακροδεξιά φροντίζουν να την ρετουσάρουν; Είναι απλή δημοσιογραφία των στερεοτύπων που δεν αντιλαμβάνεται την σημασία της ιδεολογίας; Ή μήπως μια πρόβα ώστε να δικαιολογηθούν ντόπιες πολιτικές και πολιτικοί σε αντιστοιχία με την «Όμορφη πρώην μπαργούμαν»;
Ακόμα και αν δεχτούμε πως μια τέτοια στάση δεν είναι απολύτως συνειδητή και συγκροτημένη, δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε πως έχει ως στόχο τη δημιουργία κλίματος. Μια διεύρυνση προς τα άκρα δεξιά για το τι μπορεί να γίνει αποδεκτό πολιτικά στα δύσκολα χρόνια που έρχονται.
Χαρακτηριστικό γεγονός που συνομιλεί με αυτή τη στάση και τη διευκρινίζει ήταν και το δημοσίευμα της La Repubblica για τις παρασκηνιακές συμφωνίες του Μάριο Ντράγκι με την επικεφαλής των «Αδελφών της Ιταλίας». Η συμφωνία δηλαδή για εγγυήσεις περί κυβερνητικής σταθερότητας.Αυτό που ζήτησε ο Ντράγκι είναιη συνέχιση της στήριξης προς την Ουκρανία, ο έλεγχος του ιταλικού δημόσιου χρέους και η πιστή συνέχιση της Ιταλίας στον δρόμο του ΝΑΤΟ. Ορίζοντας με τον τρόπο αυτό τα όρια αλλά και την ουσία των δυτικών κυβερνήσεων. Αυτό που έχει σημασία είναι τα δημοσιονομικά και τα γεωστρατηγικά θέματα. Παρουσιάζοντάς μας ταυτόχρονα την αξιακή ένδεια της Ευρώπης. Ζητήματα δικαιωμάτων, μετανάστευσης και εσωτερικής λειτουργίας είναι στην πραγματικότητα ασήμαντα για τον κυρίαρχο μηχανισμό. Σε αυτά η κάθε χώρα μπορεί να πράξει με βάση τη βούλησή της. Ακόμα και αν η πολιτική της είναι ακραία και επικίνδυνη για τους πολίτες της. Ακόμα και αν εγκληματεί συνειδητά και χωρίς προφάσεις.Τη διαχείριση της κοινής γνώμης για τα θέματα αυτά θα την αναλάβουν τα ΜΜΕ…