«Drive my car»
«Drive my car» (Doraibu mai Ka) του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι: Το πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα του διάσημου ιάπωνα συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι, σκηνοθετημένο από τον Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, κέρδισε επάξια -όπως υποστηρίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των κριτικών- το βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας. Μάλιστα ο συνάδελφος Χρήστος Μήτσης στην κριτική του στο Αθηνόραμα μιλά για «ένα ποιητικό, λιτό και εσωτερικό δράμα μικρών διαστάσεων και ευαίσθητων συναισθημάτων».
Η υπόθεση της ταινίας περιστρέφεται γύρω από τη σχέση ενός διάσημου ηθοποιού και σκηνοθέτη, του Γιουσούκε Καφούκου, και της οδηγού του, Μισάκι Ουατάρι. Ο Καφούκου, ο οποίος έχασε πρόσφατα την σύζυγο του που πέθανε ξαφνικά, αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το Θείο Βάνια του Άντον Τσέχοφ σε ένα θεατρικό φεστιβάλ στη Χιροσίμα. Εκεί και εκ μέρους των διοργανωτών του φεστιβάλ, προσλαμβάνεται η Μισάκι για σοφέρ στο αγαπημένο του κόκκινο Saab 900. Οι μέρες περνούν και καθώς πλησιάζει η ημερομηνία της πρεμιέρας δημιουργούνται όλο και περισσότερες εντάσεις μεταξύ των ηθοποιών και του συνεργείου. Κυρίως όμως, δημιουργείται ένταση ανάμεσα στον Γιουσούκε και τον γοητευτικό τηλεοπτικό αστέρα, Κόσι Τακατσούκι, ο οποίος στο παρελθόν σχετιζόταν με την αείμνηστη σύζυγο του σκηνοθέτη. Και τότε είναι που η παρέμβαση της Μισάκι λειτουργεί καταλυτικά, καθώς είναι εκείνη η οποία βοηθά τον Γιουσούκε να αντιμετωπίσει τις οδυνηρές αλήθειες από το παρελθόν και να αποκρυπτογραφήσει τα μυστήρια που άφησε πίσω της η γυναίκα του.
Η ταινία τιμήθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών με τα βραβεία Σεναρίου, της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου και της Οικουμενικής Επιτροπής.
«Moonage daydream» του Μπρετ Μόργκεν: Ένα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ το οποίο φωτίζει την ιδιοφυία του Ντέιβιντ Μπάουι. Βασισμένο σε άφθονο υλικό, το οποίο έρχεται στην επιφάνεια για πρώτη φορά, το φιλμ αντλεί πληροφορίες από τις συναυλίες, από τα στούντιο και από τα παρασκήνια για να παρουσιάσει μια κινηματογραφική οδύσσεια μεγάλου μήκους. Αυτή είναι η πρώτη επίσημα εγκεκριμένη ταινία για τον μυθικών διαστάσεων μουσικό, καθώς το David Bowie Estate παραχώρησε στον σκηνοθέτη απεριόριστη πρόσβαση στα αρχεία του, τα οποία περιλαμβάνουν υλικό μιας ολόκληρης ζωής, ανέκδοτες εικόνες, σπάνιες ηχογραφήσεις και μια τεράστια προσωπική συλλογή τέχνης και ποίησης.
Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια για την κατασκευή της ταινίας κι άλλοι 18 μήνες για τον ηχητικό σχεδιασμό, τη χρωματική παλέτα της φωτογραφίας και τα εμβόλιμα κινούμενα σχέδια. Στην παραγωγή συμμετείχε ο επί μακρόν συνεργάτης, φίλος και μουσικός παραγωγός του Μπόουι, Τόνι Βισκόντι και στο μιξάζ ο βραβευμένος με Όσκαρ, Πολ Μάσεΐ (Bohemian Rhapsody).
«Η τελευταία νύχτα με τις μάσκες» (Halloween ends) του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν: Η Λόρι αποφάσισε να απελευθερωθεί από τον φόβο και την οργή και να αγκαλιάσει τη ζωή. Έχει υποβληθεί πλέον σε εντατική θεραπεία και έχει χτίσει σιγά σιγά ένα ασφαλές, σταθερό, αγαπημένο σπίτι για τον εαυτό της και την 21χρονη εγγονή της. Όταν όμως ένας νεαρός, ο Κόρεϊ, κατηγορείται ότι σκότωσε ένα παιδί που πρόσεχε τη νύχτα του Χάλοουιν του 2019, η Λόρι θα έρθει ξανά αντιμέτωπη με το «κακό» το οποίο δεν κατάφερε ποτέ πραγματικά να σταματήσει.
«Κοίτα τους πως τρέχουν» (See how they run) του Τομ Τζορτζ: Στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1950, τα σχέδια για την κινηματογραφική μεταφορά ενός επιτυχημένου θεατρικού έργου διακόπτονται απότομα όταν ένα βασικό μέλος του συνεργείου δολοφονείται. Όταν ο αποτραβηγμένος από τον κόσμο επιθεωρητής Στόπαρντ και η πρόθυμη αρχάρια Κόνσταμπλ Στόκερ αναλαμβάνουν την υπόθεση, βρίσκονται μπλεγμένοι σε ένα αινιγματικό παιχνίδι υπόπτων, ερευνώντας τη μυστηριώδη ανθρωποκτονία με δικό τους κίνδυνο.
«Ο χαμένος βασιλιάς» (The lost king) του Στίβεν Φρίαρς: Το 2012, σε ένα πάρκινγκ στο Λέστερ, αποκαλύπτονται τα χαμένα λείψανα του Βασιλιά Ριχάρδου Γ’. Η έρευνα οργανώθηκε με πρωτοβουλία της ερασιτέχνιδας ιστορικού, Φιλίππα Λάνγκλι, που είχε κρατήσει ανυποχώρητη στάση, την οποία στάση δεν μπόρεσε να κατανοήσει κανείς, ούτε καν οι ειδικοί.