«Οι ιταλικές εκλογές αποτέλεσαν μια αλλόκοτη κωμωδία. Ούτε ο Ντάριο Φο δεν θα μπορούσε να γράψει μια τόσο καλή κωμωδία του γκροτέσκο. Τώρα περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει η Μελόνι, γνωρίζοντας ότι θα πρέπει να δώσουμε μια δύσκολη μάχη για τη δημοκρατία, ενώ στην Ουκρανία μαίνεται ο πόλεμος και η ενεργειακή, οικονομική και κοινωνική κρίση πλήττει τις κοινωνίες μας», τόνισε στην Εποχή ο Μόνι Οβάντια, ο ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, τραγουδιστής και ακτιβιστής εβραϊκής καταγωγής από τη Βουλγαρία, που έζησε στο Μιλάνο. Ο Οβάντια, που είχε εκλεγεί ευρωβουλευτής της «Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα», τις προηγούμενες ημέρες παρουσίασε τη Ρωμιοσύνη του Γ. Ρίτσου στο Ίδρυμα Κακογιάννης, ενώ σήμερα το πρωί θα παρέμβει στο 6ο Ευρωπαϊκό Φόρουμ Αριστερών, Πράσινων και Προοδευτικών Δυνάμεων.
Πώς είδατε τα εκλογικά αποτελέσματα;
Πρώτα απ’ όλα έγιναν με έναν νόμο που εξαπάτησε την ψήφο των πολιτών, γιατί ο εκλογικός νόμος του Δημοκρατικού Κόμματος φτάνει στα επίπεδα της πολιτικής απάτης και της υφαρπαγής της ψήφου και της βούλησης των πολιτών. Δεν μπορεί με το 43% των ψήφων να παίρνει κάποιος το 60% των εδρών του κοινοβουλίου.
Δεν ψήφισα κανένα. Πιστεύω στο Σύνταγμα και στη συμμετοχή στην πολιτική και τις εκλογές. Πήγα στο εκλογικό κέντρο, υπέγραψα ότι παρουσιάστηκα και δήλωσα ότι αρνούμαι να πάρω τα ψηφοδέλτια γιατί δεν συμμετέχω σε εκλογές απάτης και νοθείας. Σε κάποιες Πολιτείες των ΗΠΑ μπορεί να ψηφίσεις «κανένα από τα κόμματα». Όταν ο εκλογικός νόμος αποτελεί μια μεγάλη απάτη οι εκλογές δεν αποτελούν μια πράξη δημοκρατικής συμμετοχής, αλλά διάλυσης της δημοκρατίας εκ των έσω.
Ξέραμε εδώ και πολύ καιρό πώς θα κατέληγαν οι εκλογές. Το Δημοκρατικό Κόμμα οικοδόμησε επιμελώς την καταστροφή της χώρας τις δεκαετίες που ακολούθησαν τη διάλυση του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και τους μετασχηματισμούς του μεγαλύτερου κόμματος που δημιουργήθηκαν από αυτό, το Κόμμα Δημοκρατικής Αριστεράς, τους Δημοκράτες της Αριστεράς και τέλος το Δημοκρατικό Κόμμα. Αντί να επεξεργαστούν την ήττα και να πουν ότι έχουμε στα χέρια μας κάτι εξαιρετικά πολύτιμο, τον πολιτικό μας ορίζοντα και το όραμά μας.
Η αυτοαποκαλούμενη μεταρρυθμιστική αριστερά, για να φανεί ότι εκμοντερνίστηκε, παντρεύτηκε τον νεοφιλελευθερισμό. Αριστερά και νεοφιλελευθερισμός αποτελούν μια τεράστια αντίθεση κάτω από οποιαδήποτε έννοια. Δεν μπορεί να είσαι αριστερός και νεοφιλελεύθερος, μπορεί να είσαι της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και να είσαι φιλελεύθερος, αλλά όχι νεοφιλελεύθερος. Ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί την ακραία, εκφυλιστική και μεταστατική έκφραση του καπιταλισμού.
Υπάρχουν τρεις πυλώνες που ένας αριστερός δεν μπορεί να κάνει ποτέ πίσω, η κοινωνική δικαιοσύνη, η δημοκρατική και κοινωνική λειτουργία των θεσμών και η ειρήνη. Δεν μπορεί να υπάρξει κόμμα της Αριστεράς που να είναι πολεμοχαρές και να στηρίζει πολέμους. Το Δημοκρατικό Κόμμα εγκατάλειψε όλα αυτά και μετατράπηκε σε ένα κόμμα που γενναιόδωρα θα αποκαλούσα του κέντρου, για να μην πω κεντροδεξιό, από τη στιγμή που επέτρεψε στο Ματέο Ρέντσι να γίνει γραμματέας του.
Οι κληρονόμοι της Χριστιανικής Δημοκρατίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος πραγματοποίησαν μια ψυχρή σύντηξη. Με την ήττα του κομμουνισμού οι κομμουνιστές άρχισαν να ντρέπονται γιατί υπήρξαν κομμουνιστές μέχρι το σημείο να προσποιούνται ότι δεν υπήρξαν ποτέ κομμουνιστές. Ένας δεξιός χριστιανοδημοκράτης, ο Τζιανφράνκο Ροτόντι, υπερασπίστηκε τον ιταλικό κομμουνισμό και απάντησε σε έναν άλλο χριστιανοδημοκράτη, που ήθελε να απαγορεύσει με συνταγματική ρύθμιση την απολογία του κομμουνισμού, τονίζοντας ότι δεν υπήρξε ένας κομμουνισμός μα πολλά κομμουνιστικά κόμματα και ότι στην Ιταλία οι κομμουνιστές έφεραν τη δημοκρατία και την ελευθερία με το αίμα των ανταρτών τους. Αυτά τα είπε ένας δεξιός χριστιανοδημοκράτης. Όταν μια φορά τον ευχαρίστησα μου απάντησε ότι είπε απλά αυτό που έγινε στην Ιταλία.
Η Αριστερά είχε στην Ιταλία την πιο εκφυλιστική και παρακμιακή διαδρομή για να πάρει τη διαπίστευση του συστήματος, για να κυβερνήσει ακυρώνοντας όλες τις αξίες της. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Μάσιμο Κατσιάρι το Δημοκρατικό Κόμμα είναι ένα συνονθύλευμα κομματικών απορριμμάτων που παραμένουν μαζί με τη συγκολλητική ουσία της εξουσίας, δεν έχει ούτε ψυχή ούτε σχέδιο και όραμα. Το Δημοκρατικό Κόμμα μετατράπηκε σε ένα ξεκάθαρο υποκατάστατο εξουσίας.
Τι γίνεται όμως μπροστά στην Μελόνι;
Γιατί η Μελόνι εκτινάχθηκε στις εκλογές; Μόνο χάρη στο Δημοκρατικό Κόμμα. Όσο το Δημοκρατικό Κόμμα μετατρεπόταν σε ένα καθαρά αστικό, νεοφιλελεύθερο και φιλοατλαντικό κόμμα, με ό,τι σημαίνει αυτό, μυθοποιούσε την κυβέρνηση Ντράγκι, δείχνοντας ότι δεν το ενδιέφερε η ταυτότητά του αλλά να συμμετέχει με κάθε τρόπο σε μια κυβέρνηση. Η Μελόνι, που κάνει σήμερα την φίλη του Ντράγκι γιατί πολιτικά είναι τεχνικά μια πολύ έξυπνη γυναίκα, ήταν η μόνη που έκανε αντιπολίτευση στο Ντράγκι με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί από το 12% στο 26%. Χάρη στο Δημοκρατικό Κόμμα, που μυθοποίησε τον τραπεζίτη του συστήματος παρόλο που ήταν και αποδείχθηκε ανύπαρκτος πολιτικά.
Το υπογράμμισα και στους συντρόφους της ριζοσπαστικής αριστεράς: Εμείς υποστηρίζουμε ότι είμαστε με τους αδύναμους, τους τελευταίους. Και οι τελευταίοι ψηφίζουν Σαλβίνι και Μελόνι. Γιατί; Γιατί δεν είμαστε πια αξιόπιστοι. Το Δημοκρατικό Κόμμα έφθασε να βάλει στο Σύνταγμα των ισοσκελισμό του προϋπολογισμού, ένα από τα αιτήματα της τρόικας. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έκανε ο Ρούσβελτ για να βγάλει την Αμερική από την οικονομική κρίση του 1929, δημόσιες δαπάνες για να δημιουργηθεί εργασία να και στηριχθεί η κατανάλωση και συνεπώς η οικονομία. Το Δημοκρατικό Κόμμα αποδέχθηκε την προοδευτική κοινωνική, πολιτική, οικονομική και πολιτιστική υποβάθμιση της εργασίας. Με τον Ρέντσι, αλλά και όχι μόνο, επιτέθηκε στη μισθωτή εργασία για να την συντρίψει με αποκορύφωμα τον Νόμο για την Εργασία, τον αποκαλούμενο Jobs Act. Τι έπρεπε να περιμένουμε από αυτό;
Τώρα όμως βρισκόμαστε στην επόμενη μέρα με την Μελόνι να γίνεται πρωθυπουργός…
Ας περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει η Μελόνι. Ας δούμε πόσο είναι καλή να κυβερνήσει. Είναι εντελώς άχρηστο να καταγγέλλουμε ότι η ακροδεξιά θα καταλάβει την κυβέρνηση. Θα δούμε τι θα κάνουν με τις υποσχέσεις και τη δημαγωγία τους. Η Μελόνι φαίνεται ότι είναι μια ικανή πολιτικός που έχει δίπλα της μια στρατιά τυχοδιωκτών και τον παλιό μπερλουσκονισμό. Θα καταφέρει να κυβερνήσει καλά; Τότε θα πρέπει να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά γιατί θα κάνει κάτι που δεν έκανε το Δημοκρατικό Κόμμα, ο Λέτα, ο Ρέντσι, ο Τζεντιλόνι, ο Μόντι, ο Ντράγκι και όποιον άλλο στήριξε.
Κάποιοι μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα θέλουν να γίνουν αριστεροί σε μια βραδιά. Το καλύτερο που έχει να κάνει το Δημοκρατικό Κόμμα είναι να διασπαστεί με ένα τμήμα του να πηγαίνει με τον Καλέντα και τον Ρέντσι, για να κάνουν το κεντρώο κόμμα που θέλουν, και το άλλο να συνεργαστεί με το Κίνημα Πέντε Αστέρων και να δημιουργήσουν μια συμμαχία σαν αυτή που δημιουργήθηκε στη Γαλλία με τον Μελανσόν και τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις. Μην ξεχνάμε ότι για πάρα πολλά χρόνια από την αντιπολίτευση το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα έκανε τεράστια πράγματα για τη χώρα και τους εργαζόμενους. Ήταν στην αντιπολίτευση αλλά κυβερνούσε στην Εμίλια Ρομάνια και είχαμε την καλύτερη τοπική αυτοδιοίκηση στην Ιταλία και στην Ευρώπη. Όταν φθάσεις να έχεις τη διακυβέρνηση μιας χώρας μόνο χάρη στα προεκλογικά και κυβερνητικά μικροπαιγνίδια δεν υπάρχει μέλλον.
Το μέλλον μας σήμερα υποθηκεύεται και από τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν στη Δυτική Ευρώπη είναι κάτι που ξέρει πολύ καλά η συντηρητική Μέρκελ, ότι το 65% των Ρώσων ζει στην Ευρώπη, μέχρι τα Ουράλια. Ο Πούτιν είναι αυτό που είναι και το ξέραμε. Τι έχουν όμως να μας προτείνουν σήμερα; Να γίνουμε μια ακόμη Πολιτεία των ΗΠΑ; Τι θέλουν; Να ισοπεδώσουν την Ουκρανία για να αγοράζουμε πανάκριβο αμερικανικό υγροποιημένο αέριο; Σήμερα όλοι έχουν μια μόρφωση και τα εργαλεία για να καταλάβουν τι συμβαίνει. Κανείς δεν μπορεί να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι γίνεται και κυρίως όταν γίνεται ένας τέτοιος καταστροφικός πόλεμος στην Ευρώπη.