Μια μικρή ιστορία για τον Αλέξανδρο
Δεν γνώριζα από παλιά τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Ασφαλώς και φταίω, καθώς είμαι άσχετος από το ταε κβον ντο. Κάτι είχα ακούσει, αλλά….
Ευτυχώς, όμως, τον γνώρισα στη συνέχεια. Τον συνάντησα με αφορμή την υποψηφιότητα και των δύο μας στις ευρωεκλογές με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Είδα ένα πανύψηλο νέο άντρα με καθαρό βλέμμα. Έτυχε, λοιπόν, να κάνουμε μαζί περιοδεία σε χωριά του Κιλκίς. Ο Αλέξανδρος είχε καταγωγή από την περιοχή και έτσι ήταν κάτι παραπάνω από γνωστός, πασίγνωστος και αγαπητός. Εγώ άγνωστος.
Φτάσαμε στην Γουμένισσα, σε μια γειτονιά της, ίσως την πιο φτωχή, που τον Αλέξανδρο τον ήξεραν και οι πέτρες. Σε όποιο στενό, σε όποιο σπίτι, σε όποια αυλή, ο Αλέξανδρος γινόταν δεκτός με θαυμασμό, φιλιά και αγκαλιές. Και γειά σου θεία, γειά σου ξάδελφε… Και αγκαλιές και συζήτηση για τις εκλογές, τα προβλήματα των ανθρώπων. Πολλά και κρίσιμα προβλήματα.
Ο Αλέξανδρος με σύστηνε και έλεγε σε όλους για τη σημασία των δικαιωμάτων, την υπεράσπιση των φτωχών, για το ρατσισμό, για τον αγώνα ενάντια στις νεοναζιστικές συμμορίες. Κάποια στιγμή με ρώτησε αν έχω μαζί μου καρτούλες. Του είπα πως όχι. Τότε –και παρά την αντίδρασή μου- ο Αλέξανδρος έγραφε το όνομά μου στο πίσω μέρος της δικής του κάρτας. Και έλεγε στους ανθρώπους ότι ο αγώνας είναι συλλογικός, ότι οι αριστεροί με αυτόν τον τρόπο λειτουργούν. Και μίλαγε για τη συντροφικότητα, για τις κοινές αξίες, για τις αξίες της αριστεράς.
Δεν ξέρω το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στην συγκεκριμένη περιοχή της Γουμένισσας. Θα ήθελα να το μάθω, έστω και σήμερα. Έχω την αίσθηση πως θα είναι τεράστιο και αυτό θα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον Αλέξανδρο. Όχι μόνο γιατί ήταν ένας αθλητής παγκόσμιας εμβέλειας (τότε άρχισα να το αντιλαμβάνομαι), αλλά και γιατί στο σύνολό του ο Αλέξανδρος ήταν το διαφορετικό υπόδειγμα ανθρώπου, που ασχολείται με την πολιτική. Υπόδειγμα αγωνιστικότητας και ταπεινότητας.
Δεν έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με αυτό το χάρισμα. Να μιλούν στη ψυχή των ανθρώπων λέγοντας τόσο σημαντικά και δύσκολα θέματα. Να μιλάς για το ρατσισμό και να αισθάνεται ο συνομιλητής ότι τον αφορά. Να αναφέρεσαι στον φασισμό και ο απέναντί σου να μην σφυρίζει αδιάφορα, να καταλαβαίνει τη σημασία όσων του λες.
Εκείνη την ημέρα έφυγα με το αυτοκίνητο του Αλέξανδρου για Θεσσαλονίκη. Στη διαδρομή μιλήσαμε πολύ. Κυρίως τον άκουγα. Και πίστεψα ότι αυτό το παιδί, αυτός ο άνθρωπος, ήταν βαθιά και επί της ουσίας αριστερός. Και εδώ θα μείνει. Και θυμάμαι ότι ήταν τα τελευταία λόγια που του είπα πριν κατέβω από το αυτοκίνητο.
Και έμεινε στην αριστερά ακόμα και μετά τον τραγικό για όλες και όλους μας, θάνατό του.