Σε απεργιακό αναβρασμό βρίσκονται οι εργαζόμενοι σε όλη την χώρα ενόψει της πανελλαδικής–πανεργατικής απεργίας, που έχουν προκηρύξει ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, για τις 9 Νοεμβρίου, καθώς η ακρίβεια εξοντώνει τα λαϊκά νοικοκυριά. Τα αιτήματα των συνομοσπονδιών είναι: αυξήσεις στους μισθούς τουλάχιστον ίσες με την αύξηση του πληθωρισμού. Συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις εργασίας. Κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης και στον δημόσιο τομέα. Ξεπάγωμα της διετίας 2016–17. Αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ. Επαναφορά 13ου – 14ου μισθού. Αύξηση και επέκταση του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας. Στήριξη του ΕΣΥ. Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας και στα σχολεία. Μείωση του αριθμού των μαθητών στο 1:15. Όχι στις απολύσεις και στις αναστολές εργασίας του προσωπικού. Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για να καλυφθούν τα χιλιάδες οργανικά κενά που υπάρχουν στο Δημόσιο. Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων οργανισμών και φορέων.
«Η απεργία αυτή θα είναι απάντηση απέναντι στον ζόφο που ζούμε, μέσα στον εργασιακό χώρο με τα ευέλικτα ωράρια, με τους χαμηλούς μισθούς και τη σκληρή πραγματικότητα του κάθε εργαζόμενου. Θέτουμε μπροστά χαμένα δικαιώματα και ενεργοποιούμε, μεταξύ άλλων, το αίτημα των κλαδικών συμβάσεων, προκειμένου να έχουμε έναν αξιοπρεπή μισθό και να αντέξουμε την ακρίβεια», τονίζει στην «Εποχή» ο Θέμης Γρηγοριάδης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων.
Και αυτή η απάντηση είναι τώρα πιο απαραίτητη από ποτέ, καθώς η καθημερινότητα δεν μαστίζεται μόνο από την ακρίβεια, όπως συμπληρώνει ο Νίκος Παπαγεωργίου, μέλος της γραμματείας του ΠΑΜΕ, αλλά «έχουμε μια συντονισμένη επίθεση και από τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και από την κυβέρνηση πάνω σε ζητήματα που είναι φωτιά για την εργατική οικογένεια και εν γένει για τον λαό. Είναι μια επίθεση που αγγίζει τα πάντα. Δεν είναι μόνο η ακρίβεια και ο πληθωρισμός. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση επιλέγει τώρα να καταθέσει νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων και τη δημόσια υγεία, την οποία διαλύει κυριολεκτικά, σπρώχνοντας τους ασθενείς στους κλινικάρχες».
Αυτή την επίθεση την γνωρίζει καλά ιδιαίτερα ο κλάδος του επισιτισμού, καθώς «από το 2019 η κυβέρνηση προσπαθεί να τον αναγάγει στη μεγαλύτερη ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, που είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό, αλλά ταυτόχρονα συρρικνώνει τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, με αποτέλεσμα τα τελευταία 2 χρόνια να παραμένουν κενές γύρω στις 50-60.000 θέσεις. Αυτές αφορούν κυρίως την εργασία των νέων, που πλέον δεν μπορούν να απασχοληθούν κάπου αξιοπρεπώς και χωρίς συνθήκες κάτεργου, ούτε μακροπρόθεσμα, ούτε έστω εποχιακά», περιγράφει ο Βασίλης Γλέζος, μέλος του Δικτύου Εργαζομένων στον Επισιτισμό–Τουρισμό, τη δυστοπία των νέων εργαζομένων στη χώρα.
Γι’ αυτό, άλλωστε και διάφοροι κλάδοι στην χώρα δεν αρκούνται στην απεργιακή κινητοποίηση της 9ης Νοέμβρη, αλλά την προϋπαντούν και με άλλες δράσεις από τώρα. «Για την προετοιμασία της απεργίας πραγματοποιούνται δράσεις όλο το διάστημα μέχρι την 9η Νοέμβρη, από τους ναυτεργάτες, μέχρι τους συνταξιούχους και τους υγειονομικούς. Θα συνεχίσουμε τις κλαδικές κινητοποιήσεις, συγκεντρώνοντας έτσι τις δυνάμεις που χρειαζόμαστε, προκειμένου να δυσκολέψουμε την κυβέρνηση και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους στα σχέδιά τους και να θέσουμε μπροστά τα αιτήματα των εργαζομένων», επισημαίνει ο Νίκος Παπαγεωργίου, τονίζοντας ταυτόχρονα πως η πανεργατική απεργία πρόκειται να είναι και μία συνέχεια και γενίκευση των αγώνων που έχουν δοθεί μέχρι τώρα σε διάφορους τομείς, πχ στην Cosco, στη Μαλαματίνα, στη Λάρκο.
Αισιόδοξος για τη μαζικότητα και τη δυναμική της απεργίας είναι και ο Θέμης Γρηγοριάδης βάσει της προετοιμασίας που γίνεται στα συνδικάτα: «Το κλίμα είναι πολύ διαφορετικό από το προηγούμενο διάστημα. Οι προσπάθειες που κάνουν τα σωματεία μας αποδίδουν και η απεργία θα είναι πολύ μαζική, γιατί αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς. Δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω».
Η θετική ανταπόκριση των εργαζομένων για συμμετοχή στην πανελλαδική απεργία είναι αρκετά ελπιδοφόρο γεγονός, ιδίως αν αναλογιστούμε πως εδώ και αρκετό διάστημα, μπορεί να έχουν δοθεί και κερδηθεί επιμέρους μάχες, αλλά γενικές κινητοποιήσεις δεν έχουν πραγματοποιηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, παρά τη συνεχή υποχώρηση των δικαιωμάτων, της ποιότητας ζωής και του κράτους δικαίου που συντελείται.
Στην κατάσταση αυτή ρόλο διαδραματίζει και η απογοήτευση και απομάκρυνση πολλών εργαζομένων από τον συνδικαλισμό. «Ο συνδικαλισμός είναι ένα περίεργο πεδίο πλέον, μιλάμε για γραφειοκρατικές δομές που συχνά εξυπηρετούν εργοδοτικά συμφέροντα και ελάχιστα ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Ταυτόχρονα έχει αλλάξει και ο τρόπος που κινητοποιείται ο κόσμος γενικότερα. Δεν έχουμε πια τόσο πολύ τις αναπαραστάσεις των συλλογικών και μαζικών κινητοποιήσεων, πχ του 2011. Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε κίνημα οφείλει να είναι δημιουργικό και να έχει τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία και θεωρώ ότι έχουμε δει πιο επιμέρους κινήματα, πχ Cosco, e-food, του MeToo κτλ, να έχουν καταφέρει μεγάλες νίκες και να έχουν σηκώσει ένα ανάχωμα απέναντι στον σκοταδισμό. Υπάρχει, λοιπόν, η σπίθα. Το θέμα είναι αυτή να γίνει φωτιά που θα ανάψει και θα δείξει στην κοινωνία συνολικά ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς. Και αυτό πιστεύω θα είναι η 9η Νοέμβρη», καταλήγει ο Βασίλης Γλέζος.