Γεννημένοι από αυτό, γεννημένοι μέσα σε αυτό, καθώς πρόσωπα παγωμένα από το μπότοξ παραχωρούν μια μόνιμη κραυγή αγωνίας από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν, καθώς ο θάνατος τραβά το καζανάκι της ιστορίας, καθώς τα ασανσέρ αρνούνται να μας κατεβάσουν στα ισόγεια, καθώς η πολιτική καταντά ένα σημαδεμένο παιχνίδι με τραπουλόχαρτα και αόρατοι άνθρωποι παίζουν κρυφτό με άλλους αόρατους ανθρώπους, καθώς όλοι μαζί παραδεχόμαστε πως ήλιος δεν υπήρξε ποτέ,
είμαστε γεννημένοι έτσι, γεννημένοι για να είμαστε έτσι,
με την απανθρωπιά μας κουρδισμένη στην εντέλεια, με τις πράξεις μας διαρκώς να μας εκπλήσσουν για τα νέα όρια που καταφέραμε να καταπατήσουμε, με τα σπασμένα πεζοδρόμια διαρκώς να εμποδίζουν τον βηματισμό μας σε αυτό τον κόσμο, με βουβές φιγούρες σε καθημερινά μαγαζιά να κραυγάζουν και να καταγγέλλουν αυτό που οι ίδιες δημιούργησαν
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά, που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
γεννημένοι μέσα σ’ αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σ’ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
Διαρκώς περισσεύουμε λόγω αυτού, διαρκώς κακοπληρωμένες κωλοδουλειές, τυφλές επιλογές, αμήχανες λύσεις, στείρες αντεγκλήσεις, φτώχεια και άγχος, νοίκι και ηλεκτρισμός λόγω αυτού, εξοργισμένοι σε έναν κλιματιζόμενο εφιάλτη, διψασμένοι δίπλα στις βρύσες, αβέβαιοι μέσα στις καταφάσεις, απηυδισμένοι απ’ όλα, αλλά κυρίως από τον εαυτό μας, βίαιοι, χωρίς υπομονή, χωρίς τίποτα να χάσουμε λόγω αυτού.
Μην ανάβεις την κουζίνα 6 με 9, μέσα σε αυτό, περπάτα μέχρι τη δουλειά σου μέσα σε αυτό, ακούμε νόμιμα το τηλέφωνό σου μέσα σε αυτό, εκπορνεύουμε 12χρονα, βιάζουμε σε αστυνομικά τμήματα, πετάμε γυναίκες σε γκρεμούς, μέσα σε αυτό εξευτελίζουμε το διαφορετικό, επιβάλουμε τη ρηχή μας ανάσα, γνωρίζουμε και δεν μιλούμε, εξευτελιζόμαστε και χαμογελούμε, αποδεχόμαστε ως αυτονόητο αυτό που κάνει όλα τα άλλα να μην είναι αυτονόητα, με εκβιαστές δικηγόρους–βουλευτές, μέσα σε αυτό, με απευθείας αναθέσεις μέσα σε αυτό, με τους δημοκρατικά ευαίσθητους δημοκρατικά βουβούς, με το χάσμα να μεγαλώνει, με το σκοινί να τεντώνεται
μέσα σε αυτό, βγαλμένα από αυτό
ξηλώνοντας διαρκώς το πουλόβερ που ντύνει την τελευταία μας πράξη:
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών (…)
ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στον σκοτεινό άνεμο
οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών
το φυσικό φαινόμενο της φθοράς
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή που ποτέ δεν ακούστηκε
γεννημένη από αυτό
ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος
να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.
Σημείωση:
* Κείμενο γραμμένο στα χνάρια του ομώνυμου ποιήματος του Τσαρλς Μπουκόφσκι (τα κομμάτια σε πλάγιο είναι από το πρωτότυπο ποίημα –κάποιες φορές διασκευασμένο– από τη μετάφραση του Νίκου Αδαμόπουλου).