Αρκετοί λένε ότι το Χαλάνδρι, ή Χαλάντρι, όπως το προφέρουν οι παλιοί, έχει γίνει από το 2014 ένα γαλατικό χωρίο… Ανακριβές!
Η διοίκηση του Δήμου, από το 2014 μέχρι σήμερα, δεν έδειξε αποσχιστικές διαθέσεις. Αντιθέτως, προσπάθησε να πείσει τους κατοίκους και τους γείτονες ότι η πόλη ανήκει σε όσους και όσα την αγαπούν. Γι΄αυτό και πάσχισε να εντάξει στο πολιτισμό της πόλης ό,τι πρότεινε και έπραξε ένα ευρύ μέτωπο των αναγκών και επιθυμιών τους.
Κάπως έτσι προέκυψε η ιδέα να φιλοξενήσουμε στο Χαλάνδρι και στο αθλητικό κέντρο «Μ. Παπαδάκης», το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, το 1o Street Art Festival, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Τεχνών του Δρόμου και της Ελεύθερης Έκφρασης στον Δημόσιο Χώρο.
Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε όταν έπεσε η ιδέα για το Φεστιβάλ ότι ο μεξικανός street artist, Uneg, θα ταξίδευε από το Μεξικό στο Χαλάνδρι για να μας χαρίσει μια σχεδόν αρχέγονη θηλυκότητα που υποστηρίζει το μήνυμα «Ι am everything and beyond».
Δεν είχαμε φανταστεί όταν επιλέξαμε το θέμα του φεστιβάλ «η γυναίκα ως σύμβολο» ότι τα αόρατα μοντέλα της φαντασίας των καλλιτεχνών θα μετέτρεπαν τους τοίχους του «Μ. Παπαδάκη» σε ένα μήνυμα που δεν το προσπερνάς. Πώς να προσπεράσεις την τέχνη και την ομορφιά;
Πώς να προσπεράσεις ότι ανάμεσα σε γυναίκες σύμβολα της ομορφιάς, της δύναμης, του αγώνα, της ζωής, συγκατοικούν σε μια πολύχρωμη λαϊκότητα η Μάγδα Φύσσα, σύμβολο του αγώνα κατά του φασισμού, η Μάρθα Καραγιάννη, η θηλυκότητα της διπλανής πόρτας, αλλά και η κωνσταντινουπολίτισσα τραγουδίστρια Στάσα Μαυρίδη, που απεικονίστηκε σε ηλικία 86 ετών σήμερα να ταΐζει το περίσσευμα της αγάπης της στις γάτες της γειτονιάς, ως σύμβολο μιας βιωμένης ζωής που ξεκίνησε από τις επιτυχίες δίπλα στον Τώνη Μαρούδα, για να καταλήξει σε μια αξιοπρεπή μοναξιά στο Γαλάτσι.
Προφανώς δεν είχαμε φανταστεί ότι σαράντα καλλιτέχνες της street art και του graffiti, από την Ελλάδα, το Μεξικό, τη Ρωσία και τις Φιλιππίνες θα δημιουργούσαν έναν καινούριο περίπατο στην πόλη, δείχνοντας ότι η εφήμερη Τέχνη δρόμου, μπορεί να διεκδικεί τη διαχρονικότητα, πυροδοτώντας, απολύτως επίκαιρες συζητήσεις για την έμφυλη βία και τον ρόλο της γυναίκας στον κόσμο που θέλουμε να ζούμε.
Και όμως «οι τοίχοι ζωγραφίστηκαν με σκέψεις», όπως είπε ο Σίμος Ρούσσος, όταν είδε ολοκληρωμένο το graffiti στο 4ο Γυμνάσιο Χαλανδρίου. Ναι, δώσαμε και εκεί χρώμα όπως και σε όλα τα σχολεία του Χαλανδρίου.
Πράγματι, δεν είχαμε φανταστεί τη μαγεία τoυ τεράστιου graffiti στο 4ο Γυμνάσιο, όταν συναντήσαμε για πρώτη φορά τον δημιουργό του, τον street artist και αγιογράφο Simple G, ένα πρωινό στον Κεραμεικό στο διάλειμμα ενός συνεδρίου.
Νιώθαμε, όμως, ότι η επιθυμία των ανθρώπων να συναντηθούν και να απολαύσουν την Τέχνη έπρεπε να σηκωθεί πάνω από τους περιορισμούς της πανδημίας. Και το τολμήσαμε… οργανώσαμε το Φεστιβάλ Ρεματιάς και μέσα στα δύο χρόνια της πανδημίας, τηρώντας βέβαια τα προβλεπόμενα πρωτόκολλα, για να δικαιώσουμε το μήνυμα ότι «η Τέχνη μας στηρίζει, στηρίζουμε την Τέχνη και τους ανθρώπους της».
Η ανάγκη να σπάσει η Τέχνη την πολιορκία της πανδημίας, ήταν το ένα κίνητρο, το άλλο ήταν η ανάγκη να ενισχύσουμε με κάθε μέσο τους καλλιτέχνες που η πανδημία τους οδηγούσε στην απελπισία.
Χθες Παρασκευή, κάναμε ένα ακόμα βήμα, όχι μετέωρο, στα εγκαίνια της έκθεσης «Το Αίνιγμα του Δάσους», του φίλου, χαλανδραίου φωτογράφου Τάσου Βρεττού.
Στο ακόμα ημιτελές –αφού η περιφέρεια Αττικής καθυστερεί μεθοδικά να υπογράψει την προγραμματική σύμβαση για την αποπεράτωση του κτηρίου– Νόμπελ, που ανοίγει για πρώτη φορά στο κοινό, δημιουργείται ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό γεγονός που ξεκινάει από τον άξονα του καμένου δάσους… ξεκινάει από το μαύρο φως που μας στέλνει και φτάνει να γίνει το φως που, μαζί με τους ανθρώπους που ανησυχούν, μας οδηγεί στο φως της αντίστασης… Στον δρόμο της τρεμάμενης ελπίδας.