Με τα μάτια θολά, από τους σωρευμένους γύρω μας αποχωρισμούς, θλίψη βαθιά και συγκίνηση βουβή στέκουμε όλοι εδώ. Όσοι την γνώρισαν και συμπορεύτηκαν μαζί της.
Αυτοί που τα πιο προσωπικά τους άκουσε, τις νύχτες της ξοδεύοντας. Όσοι αγόγγυστα συνέτρεξε. Όσοι χόρεψαν στης φωνής της την μελωδία. Ή χαμογέλασαν σε ένα της πείραγμα.
Μα κι αυτοί που διαφώνησε μαζί τους.Ακόμη κι όσοι αντάλλαξαν μαζί της κουβέντες πικρές,
αλλά κέρδισε τον σεβασμό τους με την στάση της ζωής της.
Γιατί η Ντία μας πορεύθηκε τον δρόμο τον ανηφορικό, αναλαμβάνοντας με ευθύνη τις συνέπειες. Με πολιτικοποίηση στεριωμένη σε μόρφωση βαθιά, αφιέρωσε τα χρόνια της προστατεύοντας με τα χέρια και την καρδιά της τον άνθρωπο, τον αδύναμο, τον πρόσφυγα, το παιδί. Τέκνο μιας πολιτικοποίησης που δεν άφηνε την ψυχή να στεγνώσει. Που μετά την διαδήλωση ένιωθε την ανάγκη να βυθιστεί σε μια αίθουσα σινεμά, διατηρούσε άσβεστη την ικανότητα να συγκινείται μπροστά σε έναν πίνακα ζωγραφικής, ακούγοντας ένα δίσκο, διαβάζοντας ποίηση.
Με την ασχήμια του κόσμου τούτου, δεν συμβιβάστηκε, ακόμη κι όταν η ελπίδα λιποψύχησε και αποχαιρέτησε και οι συναγωνιστές λαχάνιασαν. Και όταν, κατά καιρούς, διάλεγε τον δρόμο της μοναξιάς, τα σωθικά της λαμπάδιαζαν για το κοινό καλό.
Σήκωσε με σεμνότητα το χρέος που της αναλογούσε. Την βάρδια κράτησε καλά. Άνθρωπος ελεύθερος, γεύτηκε με βουλιμία την ζωή, στροβιλίστηκε στους ρυθμούς της, ήπιε, ταξίδεψε, αγάπησε πολύ, αγαπήθηκε περισσότερο. «Το μόνο δικαίωμα που δεν έχουμε είναι το δικαίωμα να είμαστε δυστυχισμένοι», έλεγε, ακόμη και στις πιο δύσκολες προσωπικές στιγμές.
Δρασκέλισε το πέρασμά της με ήθος και παιδεία, εφόδια πολύτιμα που της επέτρεπαν να είναι ταυτόχρονα αδιάλλαχτη και τρυφερή. Ανεκτική και διακριτική στων ανθρώπων την διαφορετικότητα και τα πάθη. Ανυποχώρητη στις αξίες της, συμπύκνωσε στο πρόσωπο της, ότι καλύτερο χάρισε η πρώτη μεταπολιτευτική γενιά στην αριστερά. Δοτική και αλληλέγγυα στα όρια της αυτοθυσίας. Συνείδηση καθαρή. Συνεπής, εργατική και μαχητική με ό,τι καταπιάστηκε.
Με Λόγο παράταιρο στην εποχή της μεγάλης Σιωπής. Ευθύ, ειλικρινή, αστρογγύλευτο. Παρουσία συντροφική, ενωτική, σημείο σύνθεσης και αναφοράς για κάθε συλλογικότητα που συμμετείχε όλα αυτά τα χρόνια. Συνδημιούργησε και υπερασπίστηκε με πάθος την πολύχρωμη συντροφιά μας,της Αντίστασης με τους Πολίτες του Χαλανδρίου, ποτίζοντας με γενναιοδωρία τις ζωές μας. Αντιστάθηκε με καρτερικότητα στον εισβολέα και έδωσε με αξιοπρέπεια και την τελευταία της μάχη, μοίρασε χαμόγελο και κουράγιο στους φίλους της, δωρίζοντας σε καθένα μας από έναν αποχαιρετισμό.
"Εικόνες σιωπής είμαστε οι άνθρωποι/ Σαν το χιόνι που πέφτει στο νερό", γράφει κάπου ο Γκοντάρ. Μέχρι την ώρα της δικής μας σιωπής, θα σε θυμόμαστε, Ντιάκι μας.