Καθώς προσπαθώ να γράψω για σένα, όπως μου ζητήθηκε, μιας και είχα την τύχη να σε συναντήσω και να με τιμήσεις με μια πολύχρονη φιλία και καθημερινότητα, οφείλω να ομολογήσω ότι νιώθω πολύ λίγη να περιγράψω –έστω και στο ελάχιστο– το πέρασμα σου και το ίχνος σου στη ζωή, τη δικηγορία, τις φυλακές και τους φυλακισμένους… Θα προσπαθήσω, όμως, να ανασύρω εικόνες από τις διηγήσεις σου και απ’ ό,τι αντιλήφθηκα στην πορεία της σχέση μας, όπως αυτά αποτυπώθηκαν στο συναίσθημά μου.
Ήταν μέσα της δεκαετίας του ‘70 όταν σε γνώρισα. Εμείς αυτοδιαλυόμασταν σαν αριστερίστικη οργάνωση κι εσύ έφευγες από την ΟΣΕ. Είχες αρχίσει ήδη να δικηγορείς και μάλιστα πετυχημένα. Έντονη πολιτικοποίηση, τα Εξάρχεια βράζουν από ζυμώσεις ιδεών και εμφανίζονται τα πρώτα κοινωνικά κινήματα που δεν καθοδηγούνται από την Αριστερά (πχ φεμινιστικό και ομάδες γύρω από τις φυλακές και την αλληλεγγύη στους κρατούμενους). Είναι η εποχή Σερίφη, ζεύγους Κυρίτση κλπ, για να φτάσουμε στο ‘80 και τις αδελφές Τσαγκαράκη. Ώσπου βγάζεις με ομάδα αγωνιστών κι εσένα μπροστά, νομίζω το ‘82, το περιοδικό "της φυλακής". Γρήγορα ένα ολόκληρο κίνημα μέσα κι έξω από την φυλακή το αγκάλιασε. Ακολούθησα άλλους δρόμους, αλλά η σχέση μας συνεχίστηκε και σε βλέπω τώρα με τη φαντασία μου να περνάς μαζί μου τον περίβολο της φυλακής, εικόνα–χορογραφία, ως άλλη Πίνα Μπάουζ, να βάζεις το κεφάλι σου με τα κοντοκουρεμένα μαλλιά στο κλουβί με τη μαϊμού που ήταν στην αυλή και με άνεση, χωρίς το παραμικρό άγχος, να αφήνεσαι να σε ξύνει.
Και το επισκεπτήριο το εξαντλούσες όλο. Να δουλέψεις μαζί με τους κρατούμενους τη δικογραφία, να καταγράψεις συνθήκες και αιτήματα. Ακόμη να τους βοηθήσεις ώστε να βαθύνουν σε αυτά και να μπορούν και μόνοι τους να τα εκφράσουν καθαρά. Δεν ξεχώριζες τους κρατούμενους σε κατηγορίες. Πολιτικούς, για παράδειγμα, και ποινικούς. Για σένα ήταν όλοι άνθρωποι που δεν έπρεπε να χάσουν την αξιοπρέπεια τους στις συνθήκες της φυλακής κι εσύ όσο μπορούσες βοηθούσες σ’ αυτό. Με επιμονή κατάφερες να αποφυλακίσεις και τους τελευταίους βαρυποινίτες που έλιωναν στις φυλακές, χωρίς δικαίωμα έφεσης. Τελευταίος βγήκε ο Χάρης Τεμπερεκίδης, μετά από 23 σκαστά χρόνια μέσα. Άλλη χαρακτηριστική εικόνα που έχω από σένα κρατήσει, είναι οι εξεγερμένοι στην ταράτσα του Κορυδαλλού κι εσύ από κάτω με την Ελένη τη Δημουλέα από κοντά, που επίσης γνώριζε αρκετούς, να προσπαθείς να επικοινωνήσεις με πάθος, αφοσίωση, οξύνοια, τόλμη, αλλά κομψότητα στις κινήσεις. Την άλλη μέρα επίσκεψη στον υπουργό Δικαιοσύνης, έναν από τους καλύτερους νομίζω που πέρασαν στην εποχή μου. Τον Θανάση τον Κανελλόπουλο που μας δέχτηκε, εσένα που μετέφερες και το αίτημα των εξεγερμένων, την Ελένη κι εμένα που σε συνοδεύαμε και ο οποίος, προς τιμή του, δέχτηκε να δει την αντιπροσωπεία των κρατουμένων και να συζητήσει μαζί τους τα αιτήματα τους. Υπήρξαν και κακές στιγμές για σένα, όπως η γνωστή εναντίον σου σκευωρία που οργανώθηκε από την Ασφάλεια μετά την απόδραση των 2 βαρυποινιτών Γ. Πετρόπουλου και Χ. Τεμπερεκίδη και γνωρίζω καλά με πόση δύναμη ψυχής και αξιοπρέπεια αντιμετώπισες και αυτή την περιπέτεια, γιατί είχες απόλυτη συνείδηση του ρίσκου που με τον αγώνα σου είχες αναλάβει.
Ασκούσες τη δικηγορία με τέχνη, όπως με την ίδια τέχνη και στυλ έμαθες να αντιστέκεσαι, απλά αλλά με φινέτσα και ταυτόχρονα πάθος και δύναμη εσωτερική. Δεν έχει υπάρξει δεύτερη Κατερίνα και ειδικά σήμερα, που η λαίλαπα Κούλη έχει σαρώσει γενικά τη θεσμική δικαιοσύνη και ειδικά το σωφρονιστικό έχει μετατραπεί σε κουρελόχαρτο, θα μου λείπεις ακόμα πιο πολύ, γιατί, είτε το θέλεις είτε όχι, είσαι πια ένα σύμβολο για τους επόμενους αγώνες, μέσα κι έξω απ’ τη φυλακή, μέχρι την κατάργηση κάθε φυλακής.
Το τελευταίο εγχείρημά σου ήταν όταν το 2008 σε πλησίασαν νέοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται να δουλέψουν για τη φυλακή και, φυσικά, σε ήθελαν μπροστά. Δέχτηκες και κυκλοφόρησε τότε το περιοδικό Απόδραση. Θυμάμαι το τηλεφώνημα σου όταν σκοτώσανε τον Γρηγορόπουλο. Εκείνη τη νύχτα γνώριζα ότι είχατε ομάδα, με πήρες και μου είπες "σκοτώσανε παιδί ακούσαμε, τώρα κατεβαίνουμε όλοι από το γραφείο". Αυτή ήσουνα Κατερίνα, η αγωνίστρια που δεν έβαζες κουτάκια και αποστάσεις ανάμεσα στο επάγγελμα, την προσωπική σου ζωή και τους κοινωνικούς αγώνες. Χρειάζεται πολύ τέχνη για να καταφέρεις κάτι τέτοιο. Η απόδραση για σένα ήταν αντίσταση. Αντιστεκόσουνα όταν απέδρασες για πρώτη φορά, με επεισοδιακό μάλιστα τρόπο, από τις καλόγριες. Το ίδιο και όταν απέδρασες από τα σχέδια για μια προστατευμένη και πιο οργανωμένη ζωή, που είχαν οι γονείς σου για σένα. Όλα τα άλλα ήρθαν φυσικά. Όμως τώρα απέδρασες για τα καλά και φτωχύναμε όλοι μας και πιο πολύ αυτοί που επέλεξες να είναι κοντά σου στα στερνά, γι’ αυτό και τους εύχομαι από καρδιάς τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια.