«Το μενού» (The menu) του Μαρκ Μάιλοντ: Όπως αφηγείται ο σεναριογράφος Γουίλ Τρέισι, πριν από μερικά χρόνια σε μια επίσκεψή του στη Νορβηγία, πήρε ένα πλοίο για να φτάσει σε ένα πολυτελές εστιατόριο που βρισκόταν σε ένα ιδιωτικό νησί. «Είμαι λιγάκι κλειστοφοβικός και όταν καθίσαμε να φάμε, είδα το πλοίο να φεύγει αφού μας άφησε στην προβλήτα. Ήταν ένα μικρό νησί και συνειδητοποίησα ότι θα ήμασταν κολλημένοι εκεί για ώρες. Τι θα γινόταν αν κάτι δεν πήγαινε καλά;», συνέχισε ο σεναριογράφος της ταινίας Γουίλ Τρέισι ερωτώμενος για το πώς εμπνεύστηκε το σενάριο της ταινίας. Η οποία αφηγείται τα όσα έζησε ένα νεαρό ζευγάρι όταν αποφάσισε να δειπνήσει σε ένα πολυτελές εστιατόριο. Το εστιατόριο βρισκόταν σε ένα απομακρυσμένο νησί στο Βορειοδυτικό Ειρηνικό και εκεί μαγειρεύει ένας παγκοσμίως διάσημος σεφ ο Τζούλιαν Σλόβικ, ο οποίος προετοιμάζει για τους πλούσιους και εκλεκτούς πελάτες του ένα μοναδικό μενού. Η πανδαισία αρχίζει, τα παράξενα πιάτα διαδέχονται το ένα το άλλο και παράλληλα με τη γευσιγνωστική εμπειρία οι πελάτες βιώνουν μια σειρά από άγρια και βίαια σκηνικά! Έτσι το δείπνο στο νησί εξελίσσεται σε ένα γαστριμαργικό θρίλερ με απρόσμενο φινάλε!
«Μπάρντο, το ψευδές χρονικό ενός σωρού αλήθειες» (Bardo: False chronicle of a handful of trues) του Αλεχάντρο Γκ. Ιναρίτου: Ο διάσημος μεξικανός δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας Σιλβέριο ζει στο Λος Άντζελες. Μόλις έχει κερδίσει ένα σημαντικό βραβείο και τότε είναι που νιώθει τη μεγάλη επιθυμία να επιστρέψει στην πατρίδα του. Είναι ένα έντονο συναίσθημα, μια πράξη που την βιώνει ως ανάγκη. Δεν γνωρίζει όμως πως αυτό το απλό ταξίδι θα τον οδηγήσει στο υπαρξιακό του όριο. Αναμνήσεις ανάμικτες με φόβους έρχονται και του δημιουργούν μια αίσθηση αμηχανίας και απορίας. Τον κατακλύζουν μια σειρά από προσωπικά ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την ταυτότητα, την επιτυχία, τη θνητότητα, την ιστορία του Μεξικού και τους βαθιά συναισθηματικούς οικογενειακούς δεσμούς που μοιράζεται με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Και ο Σιλβέριο αναρωτιέται τι να σημαίνει να είσαι άνθρωπος σε αυτούς τους τόσο παράξενους καιρούς.
Μια συναρπαστική ταινία, τομή στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου, ένα συγκινητικό οδοιπορικό στον αντιφατικό κόσμο που ζούμε και στο πώς οδηγούμαστε στην αυτογνωσία, από τον βραβευμένο 5 φορές με Όσκαρ, μεξικανό σκηνοθέτη Αλεχάντρο Γκ. Ιναρίτου.
«Ο σπόρος μιας αγάπης» (Yin ru chen yan) του Λι Ρουιτζούν: Ο Μα και η Κάο ζουν σε μια περιοχή στην επαρχία της Κίνας. Διανύουν τη μέση ηλικία και θέλοντας να πάψουν να νιώθουν μοναξιά αποφασίζουν να παντρευτούν. Η σχέση τους σύντομα θα ανθίσει και θα αποφέρει καρπούς ενώ την ίδια ώρα, ζώντας σε μια φάρμα και αντιμετωπίζοντας της δυσκολίες του να ζει κάποιος στη φύση, προσπαθούν να βρουν την αρμονία τους ακολουθώντας τους φυσικούς ρυθμούς ενώ καλλιεργούν τη γη και παρατηρούν τους κύκλους της ζωής.
Ο Λι Ρουιτζούν είναι ένας σκηνοθέτης που στην πορεία των ετών έχει χτίσει έναν μοναδικό δεσμό ανάμεσα στις διεργασίες του κινηματογράφου και το φυσικό περιβάλλον, αποτυπώνει στην οθόνη τις αρετές και τις απλές απολαύσεις της παραδοσιακής ζωής στην ύπαιθρο. Μια ταινία γεμάτη χάρη, ευγένεια και ψυχή, η οποία καταφέρνει με έναν ποιητικό τρόπο να αποκαταστήσει τη σύνδεση ανάμεσα στους ανθρώπους και στη γη σε μια Κίνα που μεταμορφώνεται ραγδαία.
«Το σύρμα» του Λεωνίδα Παπαδόπουλου: Η ταινία -όπως και το θεατρικό του Αντώνη Κατσά στο οποίο βασίζεται- αφηγείται την ιστορία του Δημήτρη, ενός άνδρα και πατέρα τριών παιδιών, ο οποίος το 1948 βρέθηκε στη Μακρόνησο και έπεσε στα χέρια του βασανιστή Κοθρά ο οποίος ανέλαβε προσωπικά να τον «συνετίσει».
Μετά από 10 χρόνια, ο Δημήτρης συναντά τυχαία στο πάρκο τον βασανιστή του. Η αρχική έκπληξη και των δύο μετατρέπεται σε μια αποκαλυπτική συζήτηση. Έτσι μαθαίνουμε τι συνέβη στους δύο άνδρες αυτά τα δέκα χρόνια.
Αναλυτική κριτική στο προηγούμενο φύλλο της Εποχής.